ΤA KEIMENA ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δούβαλης Κωνσταντίνος: Ένας μεγάλος αγωνιστής
Η οικογένεια των Ντουβαλαίων εγκαταστάθηκε στο Βλάση την περίοδο της τουρκοκρατίας μαζί με τις οικογένειες των Κακουραίων και των Κοτσοβολαίων από το χιλιοτραγουδισμένο χωριό της Γορτυνίας το Αρκουδόρεμα. Οι αρκουδορεματίτες συνήθιζαν να κατεβαίνουν τον χειμώνα με τα κοπάδια τους στα χωριά της Πυλίας και με την πάροδο του χρόνου εγκαταστάθηκαν μόνιμα.
Ο Κωνσταντίνος Ντούβαλης γεννήθηκε και μεγάλωσε ραγιάς την περίοδο της τουρκοκρατίας στο Βλάση. Είχε επαναστατικές τάσεις, ήταν φιλόδοξος, τολμηρός, αγαπούσε τον τόπο του και λαχταρούσε για τη λευτεριά του. Ήταν μια μικρή θύελλα που έτρεφε μεγάλο μίσος για τους Τούρκους. Όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 βρέθηκε αμέσως στην πρώτη γραμμή. Έλαβε μέρος στις πολιορκίες των κάστρων Μεθώνης και Πύλου και στη συνέχεια στην πολιορκία της Τρίπολης. Την εποχή που τα στρατεύματα του Ιμπραήμ αλώνιζαν τη Μεσσηνία συμμετείχε σε ομάδα που έστηνε σ΄ αυτά ενέδρες σύμφωνα με το σχέδιο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Παράλληλα πρόσφερε τις υπηρεσίες του και με την ιδιότητα του δημοπρόκριτου στο Βλάση. Το 1836 που το Βλάση εντάχτηκε στο δήμο Σκάρμιγκα ο Κωνσταντίνος Ντούβαλης διορίστηκε δημαρχιακός πάρεδρος (Β.Δ. 7ης Μαρτίου 1837) μαζί με τον Κ. Πανταζόπουλο από το Μανιάκι, τον Π. Κατσά από το Πισπίσα και τον Α. Ρότσο από το Μηλιώτη. Αλλά και μετά τη συγχώνευση του δήμου Σκάρμιγκα στο δήμο Βουφράσου ο Κωνσταντίνος Ντούβαλης συνέχισε ν΄ ασχολείται με τα δημοτικά και πολιτικά πράγματα. Πέθανε ξεχασμένος χωρίς ηθική ή οικονομική αμοιβή αφήνοντας πίσω ένα γιο τον Παναγιώτη που το Μάιο του 1851 τον συναντάμε να υπηρετεί δημοτικός εισπράκτορας στο δήμο Βουφράσου (Φ.Ε.Κ., αρ. 74).
Ο Παναγιώτης Ντούβαλης απέκτησε τους γιους Αθανάσιο το 1853, τον Περικλή το 1865, τον Κυριάκο το 1868 και τον Κωνσταντίνο άγνωστο όμως πότε. Ένας απόγονος του Κωνσταντίνου Ντούβαλη ήταν και ο ιερέας Αθανάσιος Ντούβαλης ο οποίος τοποθετήθηκε ιερέας στο Βλάση το 1885 και έμεινε στην ενορία της Αγίας Παρασκευής μέχρι το 1916.
Τα σπίτια της οικογένειας των Ντουβαλαίων στο Βλάση ήταν πίσω και βόρεια από το μαγαζί του Αλέξη Φουρτούνη (Αλεξάκη).
Κακουρόγιαννης Γιάννης: Ο πρόκριτος του χωριού μας
Ο Κακούρης Γιάννης ή Κακουρόγιαννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Βλάση την περίοδο της Τουρκοκρατίας στη χώρα μας. Έλαβε μέρος μαζί με τον συγχωριανό του Ντιούβαλη Κωνσταντίνο σε πάρα πολλές μάχες σ΄ όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του 1821. Ήταν δραστήριος, ικανός και ριψοκίνδυνος. Έτρεφε λυσσαλέο μίσος για τους Τούρκους.
Μετά την απελευθέρωση προσέφερε τις υπηρεσίες του και ως πρόκριτος του χωριού του. Στο φάκελο του προεστού Φίλου Κωνσταντίνου, που καταγόταν από τη Μέλπεια και σώζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη, υπάρχει ένα πρακτικό που δίνει πολλές πληροφορίες για Μεσσήνιους αγωνιστές. Ήταν το 1824 όταν συγκεντρώθηκαν όλοι οι πρόκριτοι των χωριών της επαρχίας Ανδρούσας για να εκλέξουν τον Βουλευτή τους, που θα τους αντιπροσώπευε στα κεντρικά όργανα. Πρόκριτος στο Βλάση που έλαβε μέρος σ΄ αυτή την εκλογική διαδικασία ήταν ο Γιάννης Κακουρόγιαννης, όπως προκύπτει από το πρακτικό.
Στη συνέχεια παραθέτουμε το περιεχόμενο του εγγράφου αυτού που υπογράφει ο έπαρχος της επαρχίας Ανδρούσης, Μ. Πάγκαλος:
«Συνελθόντες την σήμερον άπαντες οι κάτοικοι της Επαρχίας Ανδρούσης και ου μικρόν περί των της πατρίδος πραγμάτων συσκευθέντες κοινή ψήφω και γνώμη εξελέξαμεν δια προστάτην της ημών Επαρχίας τον κύριον Κωνσταντίνον Φίλον, τον οποίον γνωρίζοντες άνδρα τίμιον, ευπόληπτον και των πραγμάτων πείρα έχοντα, ως τοιούτον συνιστώμε προς την Ελληνικήν, ο οποίος δυνάμει του παρόντος ημών εν υπογράφου έχει την πληρεξουσιοδότητα από όλην την Επαρχίαν, και θέλει γνωρίζεται γνήσιος και νόμιμος προστάτης, φέρων πρόσωπον της ημετέρας Επαρχίας δια την τρέχουσαν δευτέραν και τρίτην περίοδον.
Εξ Ανδρούσης τη 17 Σεπτεμβρίου 1824
Οι πρόκριτοι των χωριών της Επαρχίας
- Γερο Μήτρος Πέτροβας Ανδρούσης
- Γιωργάκης Τριανταφυλλόπουλος από χωριό Δράγκα
- Γιάννης Καλοφωλιάς
- Γιαννάκης από Λοϊ
- Κυριάκος Σταυρόπουλος από Στρέφι
- Αναστάσιος Πολυχρονόπουλος από Κυνηγού
- Φώτιος Μανωλόπουλος από Πολένα
- Αναστάσιος Δημόπουλος από χωριό Μαυρομάτι
- Κωνσταντής Κορμάς από Κεφαλληνού
- Δημητράκης Κάλλας από Σιάμαρι
- Δήμος Ηλιόπουλος από Μαγγανιακό
- Κωνσταντίνος Πετρόπουλος από Ζαγάρενα
- Νικόλαος Τζουμάκης από Δάρα
- Αναστάσης Κωνσταντακόπουλος από χωριό Μηλιώτη
- Γιάννης Κακουρόγιαννης από χωριό Βλάση
- Δημητράκης Θανασόπουλος από χωριό Μαργέλη
- Στάθης Καναβός από χωριό Ζαπάντι
- Πουλής Τσάκαλης από χωριό Κοντογόνι
- Δημητράκης από Νταλακλή
- Παναγιώτης Κλεφτόγιαννης από Ζερμπίσια
- Φώτης Τζάνος από Μουσταφάμπασα
- Θανάσης Παναγόπουλος από χωριό Βασιλάδα
- Παναγιώτης Ντόγκας εξ Ανδρούσης
- Παναγιώτης Πουλόπουλος από Καλαμαρά
- Νικολάκης Κοντόπουλος από Σπιτάλι
- Αναστάσης Τζαρουχάς από Αλητσελεπή
Οι δημογέροντες
- Οικονόμος Δημήτριος
- Μάρκος Αλεβιζόπουλος
- Ηλίας Κατσιώλης από Γαρατζά
- Γιωργάκης Κωστόπουλος από Αγριολόβουνο
- Αντριάς Μπένας από Λυκούρεσι
- Θανάσης Γκόνος από Μάλτα
- Κωνσταντάκης Νάνος από Ματζιάρι
- Γιάννης Θεοδωρόπουλος από Μπούγα
- Αντρούζος Παπαδήμας από Μίλα
- Φώτης από Ζέλα
- Γιωργάκης Κουτσούκος από Μπέτσι
- Γιώργης Πισκολαλέξης
- Αναγνώστου Οικονόμου
- θεοδωρής Λαμπρόπουλος από Βουρνάζι
- Παναγιώτης πετρόπουλος από Μαυρομάτι
- Γιωργάκης Αλευράς από Πιπερίτσα
επιβεβαιοί ως όπισθεν ότι συνήλθον εις εν και έκλεξαν τον κύριον Κωνσταντίνον Φίλον δια παραστάτην της επαρχίας ταύτης, κοινή ψήφω, και η εκλογή έγινεν νόμιμος και τακτική, και ούτως υπεγράφησαν οι δημογέροντες και πρόκριτοι των χωριών της επαρχίας κατ΄ έμπροσθεν ημών και οι υπογραφαί είναι γνήσιοι των ιδίων.
Εξ Ανδρούσης τη 18 Νοεμβρίου 1824.
Κανέλλος Μαρινόπουλος: Ένας Βλασαίος στο στράτευμα του Παπαφλέσσα
Ανάμεσα στα παλικάρια του Παπαφλέσσα που έπιασαν το Μανιάκι για να αντισταθούν στην εισβολή του Ιμπραήμ το Μάιο του 1825 ήταν και ο Βλασαίος Κανέλλος Μαρινόπουλος. Ένας λεβεντάνθρωπος, ένα πραγματικό παλικάρι που το έλεγε η ψυχούλα του. Λίγο πριν από την τελική σύγκρουση με τον Ιμπραήμ ο Παπαφλέσσας ζήτησε οι παντρεμένοι και οι έχοντες γέρους και ανήμπορους γονείς να αποχωρήσουν και να μη συμμετέχουν στη μάχη. Ανάμεσα σ΄ αυτούς που αποχώρησαν ήταν και ο Κανέλλος Μαρινόπουλος.
Αξίζει τον κόπο να κάνουμε κάποιες αναφορές για τη ζωή και τη δράση αυτού του παλικαριού. Γεννήθηκε την περίοδο που η πατρίδα μας ήταν σκλαβωμένη στους Τούρκους στο χωριό Πελεκανάδα. Παντρεύτηκε Βλασαία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βλάση. Τότε άλλαξε και το επίθετό του (συνηθισμένο φαινόμενο για σόγαμπρους) και από Μαντούκας ονομάστηκε Μαρινόπουλος. Όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 έτρεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πολιορκία των Μεσσηνιακών φρουρίων έχοντας παρέα του τους συγχωριανούς του Ντούβαλη Κωνσταντίνο και Κακουρόγιαννη Γιάννη. Έλαβε μέρος σε μια σειρά από μάχες σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης. Ήταν γενναίος και ριψοκίνδυνος. Είχε την επαναστατική φλόγα μέσα του.
Ο Κανέλλος Μαρινόπουλος έκανε ένα γιο το Μαρίνη. Ο Μαρίνης στη συνέχεια έκανε δυο γιους, τον Αριστείδη και το Σωτήρη. Ο Κανέλλος Μαρινόπουλος πέθανε στο Βλάση ξεχασμένος χωρίς καμιά ηθική ή υλική αμοιβή για την προσφορά του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.
Μάστορας Τακτικός: Γνώρισε την αιχμαλωσία...
Ο Μάστορας Τακτικός ήταν εγγονός του Παναγή Μάστορα που εγκαταστάθηκε στο Βλάση την περίοδο της τουρκοκρατίας κυνηγημένος από το χωριό Βαρυμπόπη Τριφυλίας. Τον πατέρα του τον έλεγαν Κωνσταντή. Όταν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ αλώνιζαν τα χωριά μας ο Μάστορας Τακτικός ήταν μόλις 14 χρονών. Μια μέρα του έτους 1827 ένα απόσπασμα του Ιμπραήμ συνέλαβε τον μικρό Μάστορα Τακτικό στην Αρκουδόβρυση. Τον οδήγησαν στην Αίγυπτο. Μετά την απελευθέρωση ο κυβερνήτης της Ελλάδας άσκησε διπλωματική πίεση στους Αιγυπτίους να απελευθερώσουν τα αιχμάλωτα παιδιά. Οι Αιγύπτιοι επέστρεψαν ελάχιστα, γύρω στα 800 παιδιά, έναντι λύτρων. Ανάμεσα σ΄ αυτά τα παιδιά ήταν και ο Μάστορας Τακτικός που επέστρεψε στο Βλάση. Ο Μάστορας Τακτικός δεν άφησε απογόνους αφού έμεινε ανύπαντρος.
Διαχρονικά οι Βλασαίοι ουδέποτε ξέχασαν τους ήρωες του χωριού που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα πεδία των μαχών ή σε κάποιο κρεβάτι κάποιου πρόχειρου νοσοκομείου όπου είχαν μεταφερθεί βαριά τραυματισμένοι. Το 1930 ο τότε πρόεδρος της κοινότητας Ευστάθιος Λυμπερόπουλος κατασκεύασε στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας ηρώο δόξας, τιμής των παλικαριών που θυσιάστηκαν. Πάνω στο ηρώο είναι χαραγμένα τα ονόματά τους.
Ο ηρωικός θάνατος του Γιάννη Λυμπερόπουλου στο Μπιζάνι
Ο Λυμπερόπουλος Γιάννης του Παναγιώτη δόξασε το Βλάση, δόξασε τη Μεσσηνία, δόξασε την πατρίδα μας με την προσφορά του και την ηρωική του θυσία. Αγνή μορφή, φιλόπατρις, δραστήριος και ριψοκίνδυνος ξεχώριζε ανάμεσα στους συμπολεμιστές του και αυτό το αναγνώριζαν και οι ίδιοι. Στην πρώτη γραμμή του πολέμου βρέθηκε υπηρετώντας τις δυνάμεις της στρατιάς Ηπείρου. Στη λυσσαλέα μάχη του Μπιζανίου, στις 19 Φεβρουαρίου 1913, πολεμούσε με ηρωισμό και αυταπάρνηση αδιαφορώντας για την ζωή του. Το χρέος στην πατρίδα υπερείχε όλων. Σ΄ αυτή τη μάχη άφησε και την τελευταία του πνοή. Το θανάσιμο βόλι του εχθρού τον βρήκε όρθιο συμβιβασμένο με το θάνατο, ασυμβίβαστο στα θέματα χρέους προς την πατρίδα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι φεύγοντας για τον πόλεμο αποχαιρέτησε όλους, έναν-έναν, τους Βλασαίους λέγοντάς τους ότι δε θα επέστρεφε ζωντανός στο χωριό. Ο ίδιος είχε προβλέψει την πορεία του στο μέτωπο του πολέμου.
Λυμπερόπουλος Γεώργιος: Σκοτώθηκε στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο
Στο πάνθεο των ηρώων της πατρίδας μας, επωνύμων και ανωνύμων, ξεχωριστή θέση κατέχει ένα παλικάρι από το Βλάση. Πρόκειται για το Γεώργιο Λυμπερόπουλο του Αποστόλη που είχε γεννηθεί το 1897. Αγωνιστής ζωής, δουλευταράς, ειλικρινής, τίμιος, δίδασκε τους πάντες με τη ζωή του.
Τον Ιούνιο του 1917 η πατρίδα τον κάλεσε στην πρώτη γραμμή του πολέμου να την υπηρετήσει. Οι μάχες στο μακεδονικό μέτωπο σκληρές. Στο Σκρά, στη Δοϊράνη, στο Ντομπρόπολιε οι ελληνικές δυνάμεις γράφουν λαμπρές σελίδες δόξας. Δεκαεννέα παλικάρια από το χωριό μας, μεταξύ των οποίων και ο Γεώργιος Λυμπερόπουλος, αγωνίζονται σαν λιοντάρια, άξιοι συνεχιστές των προγόνων τους. Στις πολεμικές αυτές συγκρούσεις ο Γεώργιος Λυμπερόπουλος θα δώσει και την ίδια του τη ζωή.
Φουρτούνης Στυλιανός: Σκοτώθηκε στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο
Άφησε το τσαπί και το αλέτρι και έτρεξε στο πρόσταγμα της πατρίδας που καλούσε κοντά της τη νεολαία την περίοδο 1914-1918. Χωρίς μεγάλη σκέψη, χωρίς δισταγμούς, γεμάτος με αγνά πατριωτικά αισθήματα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή.
Ο Στυλιανός Φουρτούνης γεννήθηκε το 1896 και ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1917. Ήταν από τις πιο αγνές μορφές του χωριού. Δουλευταράς, τίμιος, ειλικρινής, θαρραλέος, γενναίος. Αγωνίστηκε με αυταπάρνηση. Σ΄ αυτό τον πόλεμο έδωσε και την ίδια του τη ζωή. Πέρασε στο πάνθεο των ηρώων. Δόξασε την πατρίδα.
Κακούρης Δημήτριος: Σκοτώθηκε στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο
Το μήνυμα που με πλήρη διαύγεια αποκομίζουμε όσο μελετάμε την ιστορία του χωριού Βλάση και των ανθρώπων που γεννήθηκαν εκεί, μεγάλωσαν και δημιούργησαν είναι ότι οι φιλήσυχοι Βλασαίοι αγωνίστηκαν σκληρά και για τη δική τους επιβίωση και για μια ελεύθερη Ελλάδα, ανεξάρτητη και κοινωνικά δίκαιη.
Ένα από τα παιδιά του χωριού που πρόσφεραν τα πάντα για την πατρίδα μας ήταν και ο Κακούρης Δημήτριος του Γεωργίου που είχε γεννηθεί το 1896. Υπηρέτησε με αυταπάρνηση, όπως όλοι οι απλοί Έλληνες του χωριού και της πόλης, του βουνού και του κάμπου, την πατρίδα στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο μέσα από τις δυνάμεις της Στρατιάς Θεσσαλίας η οποία κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στράφηκε κατά των Βουλγάρων. Πάλεψε ενάντια στη βία, στο σκοτάδι, στο ψέμα, στην αδικία για μια Ελλάδα, σύγχρονη, ελεύθερη δυνατή. Μετά το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο Δημήτρης Κακούρης συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο με τις δυνάμεις της ΙV Μεραρχίας Τρίπολης. Η προσφορά του, όμως, δεν σταμάτησε εδώ αφού συμμετείχε και στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ΄ αυτό το πρόσταγμα της πατρίδας σταμάτησαν στις κορφές των βουνών μας οι ωροδείκτες της ζωής του ήρωα Κακούρη Δημήτρη. Στον πόλεμο αυτό σκοτώθηκε για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.
Νέστορας Γεώργιος: Βραβεύτηκε για ανδραγαθία
Η νεολαία από το Βλάση που συμμετείχε στα προσκλητήρια της πατρίδας αγωνίστηκε με αυταπάρνηση, πνεύμα εθελοθυσίας και υψηλό αγωνιστικό φρόνημα. Έγραψε κατορθώματα άφθαστου ηρωισμού και με τις κορυφαίες πράξεις τους συνετέλεσαν στη διατήρηση των ιδανικών της φυλής μας. Κάποιοι έδωσαν και την ίδια τους τη ζωή και κάποιοι φάνηκαν πιο τυχεροί βλέποντας τη δικαίωση του αγώνα τους. Όλοι, όμως, που πολέμησαν συγκαταλέγονται στους βασικούς συντελεστές της ελεύθερης, περήφανης και δίκαιης Ελλάδας.
Ανάμεσα σ΄ αυτούς τους Βλασαίους που παρασημοφορήθηκαν ήταν και ο Γεώργιος Νέστορας του Ευσταθίου που είχε γεννηθεί το 1897. Έλαβε μέρος στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με 18 ακόμη Βλασαίους καθώς και στη Μικρά Ασία. Αγωνίστηκε με τόσο πάθος, με τόσο θάρρος που το 1917 παρασημοφορήθηκε μετά από απόφαση του υπουργού των Στρατιωτικών για ανδραγαθία επειδή «εκτέλεσε πράξεις υπερβαίνουσας κατά πολύ το καλώς εννοούμενο καθήκον».
Με την ευκαιρία να αναφέρουμε κάποια επιπλέον στοιχεία για το Γεώργιο Νέστορα. Κατετάγη στο στρατό στις 24 Αυγούστου 1917 στο 9ο Σύνταγμα Πεζικού. Συμμετείχε στις επιχειρήσεις του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Την 1η Μαρτίου 1918 γίνεται Δεκανέας και στις 20 Ιουνίου 1918 γίνεται Λοχίας. Στις 22 Απριλίου 1920 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η Μικρασιατική Εκστρατεία τοποθετήθηκε στη δύναμη του πρώτου τάγματος μετόπισθεν από το λόχο επιμελητείας που υπηρετούσε. Στις 10 Μαΐου 1920 τοποθετείται στη βάση Δέδαγρατς και ταυτόχρονα ονομάζεται έφεδρος Ανθυπολοχαγός ανεξαρτήτου Συντάγματος. Στις 23 Ιουνίου 1922 μετακινείται στο 61ο Σύνταγμα Πεζικού.
Ύστερα ήρθε η κατάρρευση και η Μικρασιατική καταστροφή. Ο Γεώργιος Νέστορας παρέμεινε στο στράτευμα μέχρι στις 15 Αυγούστου 1924 που απολύεται από το Σύνταγμα Ασφαλείας Σιδηροδρομικών Γραμμών. Τον Ιούλιο του 1928 προήχθη σε έφεδρο Ανθυπολοχαγό (ΕΔΥΣ 229/38).
Στη συνέχεια ήρθε η άνανδρη ιταλική εισβολή του 1940. Στις 29 Οκτωβρίου 1940 ο Γεώργιος Νέστορας επιστρατεύεται και τοποθετείται στον Α1 Λόχο Ημιονηγών. Την 1η Μαΐου 1941 απολύεται (ΔΥΕ-Α 20001/41) έχοντας λάβει το βαθμό του Υπολοχαγού. Τέλος, διαγράφεται οριστικά από το στρατό τον Ιανουάριο του 1949 έχοντας συμπληρώσει το όριο ηλικίας με το Β.Δ. 28.1.1949, διαταγή Υ.Σ.Φ. 1515518/3/7Α/3-10-49.
Παναγιωτόπουλος Αθανάσιος: Ο Βλασαίος που πολέμησε στη Μεσημβρινή Ρωσία το 1919
Ο Αθανάσιος Παναγιωτόπουλος είχε γεννηθεί στο Μαργέλι αλά όταν παντρεύτηκε τη Γεωργία Μυλωνά (του Γάτσου) εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βλάση και ασχολείτο με την επιδιόρθωση παπουτσιών.
Ο Αθανάσιος Παναγιωτόπουλος είναι ο μοναδικός Βλασαίος που έλαβε μέρος από τον Ιανουάριο του 1919 έως το Μάιο του 1919 στην εκστρατεία των ελληνικών στρατευμάτων στη Μεσημβρινή Ρωσία. Στην εκστρατεία αυτή συμμετείχε το Α΄ Σώμα Στρατού αποτελούμενο από την ΙΙ και ΧΙΙ Μεραρχία.
Ο Αθανάσιος Παναγιωτόπουλος αποβιβάστηκε με τα ελληνικά στρατεύματα στην Οδησσό τον Ιανουάριο του 1919. Έλαβε μέρος και πολέμησε γενναία σε μια σειρά από μάχες όπως αυτές της Μπερεζόβκας, της Σέρμπκας, της Κουμπάνκας-Μαλ Μπουγιαλίκ κ.ά. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και δεν ακολούθησε τον Ιούνιο του 1919 τα υπόλοιπα στρατεύματα που μεταφέρθηκαν με καράβια από το Γαλαζί της Ρουμανίας στη Μικρά Ασία.
Όταν επέστρεψε στο Βλάση και για πάρα πολλά χρόνια διηγούταν ιστορίες από την εκστρατεία στους υπόλοιπους Βλασαίους που τον άκουγαν με μεγάλη προσοχή.
Να σημειωθεί, τέλος, ότι ο γιος του Αθανάσιος Παναγιωτόπουλος, που είχε γεννηθεί το 1924, μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, το 1944, εντάχθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας. Συνελήφθηκε αιχμάλωτος από τις δυνάμεις του Βελουχιώτη στο Μελιγαλά και λίγο αργότερα εκτελέστηκε στην περιβόητη πηγάδα.
Ζάκης Παναγιώτης του Δημητρίου: Σκοτώθηκε στο σταθμό Μπάλ-Μαχμούτ
Ο Ζάκης Παναγιώτης του Δημητρίου γεννήθηκε στο Βλάση το 1892. Ήταν της στρατιωτικής κλάσεως 1913. Στις 3 Ιουνίου 1913 κατετάγη στο Τμήμα Εμπέδων του 7ου Συντάγματος Πεζικού. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για τον ελληνισμό αφού έδινε τον υπέρτατο αγώνα για την επέκταση των συνόρων και την απελευθέρωση και των υπολοίπων ελληνικών εδαφών. Αφού πέρασε το βασικό στάδιο εκπαίδευσης δείχνοντας μεγάλο ζήλο μετατέθηκε στο 27ο Σύνταγμα Πεζικού στις 6 Νοεμβρίου 1913. Στο Σύνταγμα αυτό έμεινε μέχρι στις 26 Ιουλίου 1916 οπότε και απολύθηκε. Σ΄ όλη τη διάρκεια της θητείας του διακρίθηκε για το θάρρος του και την τόλμη του. Ήταν από τη φύση του ριψοκίνδυνος χαρακτήρας. Έλαβε μέρος σε πάρα πολλές επιχειρήσεις στη διάρκεια του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.
Επιστρέφοντας στο Βλάση, εργατικός και επίμονος καθώς ήταν άρχισε μια δημιουργική ανοδική πορεία μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Στις 16 Ιουνίου 1918 η πατρίδα του ζήτησε και πάλι να την υπηρετήσει. Επιστρατεύθηκε με χαρά και κατετάγη στο 9ο Σύνταγμα Πεζικού. Στις 17 Νοεμβρίου 1919 απολύθηκε και πάλι από την XIV Μεραρχία.
Οι εποχές είναι δύσκολες και η χώρα μπαίνει και πάλι στον πόλεμο. Αυτή τη φορά ξεκινά η Μικρασιατική Εκστρατεία. Ο Ζάκης Παναγιώτης κατετάγη και πάλι στα έμπεδα της XIV Μεραρχίας στις 30 Αυγούστου 1921 και σε λίγο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Εμπειροπόλεμος και τολμηρός καθώς ήταν δεν άργησε να διακριθεί και σ΄ αυτή τη φάση του πολέμου. Για τον ηρωϊσμό του παρασημοφορήθηκε.
Στις 14 Αυγούστου 1922 υπερασπίζεται με σθένος τις ελληνικές θέσεις στο σταθμό του Μπαλ-Μαχμούντ. Η μάχη είναι από τις σκληρότερες που είχε γνωρίσει ως τότε. Αυτό, όμως, δεν τον φοβίζει όπως δε φοβίζει και τους υπόλοιπους Έλληνες που αγωνίζονται με αυτοθυσία. Σ΄ αυτή τη μάχη ο Παναγιώτης Ζάκης θα αφήσει και την τελευταία του πνοή και θα περάσει στους «Αθάνατους» της πατρίδας μας.
Κοτσόβολος Παναγιώτης του Δημητρίου: Σκοτώθηκε στη Μικρά Ασία
Η ιστορία της πατρίδας μας και του λαού μας γράφεται κυρίαρχα από την παλικαριά, τη δράση, το θάρρος, τη λεβεντιά και την εθελοθυσία των ανώνυμων και επώνυμων παιδιών του λαού μας. Των ανθρώπων, που άφησαν στο πρόσταγμα της πατρίδας, τη δημιουργική τους πορεία, τα ειρηνικά τους έργα, το σπίτι τους, την οικογένειά τους και έτρεξαν να προσφέρουν με ενθουσιασμό τις υπηρεσίες τους, άξιοι απόγονοι μιας ανεπανάληπτης ιστορικής κληρονομιάς.
Ανάμεσα σ΄ αυτούς τους ανώνυμους Έλληνες που έγραψαν με το θάνατό τους στα πεδία των μαχών την ιστορία της πατρίδας μας ήταν και ο Βλασαίος Κοτσόβολος Παναγιώτης του Δημητρίου που είχε γεννηθεί το 1899 στο Βλάση.
Ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1919. Έλαβε μέρος την περίοδο του 1920-1922 στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Διακρίθηκε για το θάρρος του, το ριψοκίνδυνο χαρακτήρα του, τη γενναιότητά του. Όλοι των αγαπούσαν και όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια γι΄ αυτόν. Σ΄ αυτή την εκστρατεία ο Κοτσόβολος Παναγιώτης έδωσε και την ίδια του τη ζωή γράφοντας με ανεξίτηλα χρώματα μαζί με τους συμπολεμιστές του μια νέα σελίδα δόξας στην ιστορία της πατρίδας μας.
Κοτσόβολος Χαράλαμπος του Ιωάννη: Σκοτώθηκε στη Μικρά Ασία
Ένα ακόμη παλικάρι από το Βλάση που πολέμησε με αυταπάρνηση ήταν και ο Κοτσόβολος Χαράλαμπος του Ιωάννη. Είχε γεννηθεί το 1897 στο Βλάση και ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1917. Έλαβε μέρος στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με 18 ακόμη Βλασαίους όπου και διακρίθηκε για την αγωνιστικότητά του. Στη συνέχεια έλαβε μέρος και στην Μικρασιατική Εκστρατεία όπου πολέμησε με την ίδια αυταπάρνηση. Σ΄ αυτή την εκστρατεία έδωσε και την ίδια του τη ζωή περνώντας στο πάνθεο των ηρώων. Τέτοιες αγνές μορφές όπως ο Χαράλαμπος Κοτσόβολος έγραψαν με ανεξίτηλα γράμματα την ιστορία μας.
Παναγιώτης Κοτσόβολος: Τραυματίστηκε στη Μικρά Ασία
Μεταξύ των Βλασαίων που έλαβαν μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία την περίοδο 1920-1922 ήταν και ο Παναγιώτης Κοτσόβολος του Βασιλείου. Πολέμησε γενναία, ήταν ριψοκίνδυνος και από τους πιο ικανούς της μονάδας του. Κατά τη διάρκεια της μάχης του Εσκή Σεχήρ, ένιωσε το πέλμα του αριστερού ποδιού να υγραίνεται μέσα στη αρβύλα. Κοίταξε και είδε ότι ήταν γεμάτη αίματα. Μεταφέρθηκε στα μετόπισθεν και από την ιατρική εξέταση που έγινε διαπιστώθηκε ότι μια τούρκικη σφαίρα μάλινχερ είχε διαπεράσει τη γάμπα του αριστερού ποδιού. Ο Παναγιώτης Κοτσόβολος είχε γεννηθεί το 1893 και πέθανε το 1970.
Μυλωνάς Σταύρος του Χαραλάμπους: Σκοτώθηκε στη Σμύρνη
Ένας από τους Βλασαίους αγωνιστές, πραγματικός σταυραετός, που δόξασε την πατρίδα ήταν και ο Βλασαίος Σταύρος Μυλωνάς του Χαράλαμπου που είχε γεννηθεί το 1897 και έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία το 1920. Πολέμησε με γενναιότητα, πρωτοπόρος και πρωταγωνιστής σ΄ όλες τις μάχες. Δυο ολόκληρα χρόνια στα πεδία των μαχών έγραψε ιστορία και όλοι στο λόχο του μιλούσαν για τον ακέραιο χαρακτήρα του, την ορμή του, το θάρρος του.
Ένα βράδυ του 1922 πέρασε στο πάνθεο των ηρώων. Η σφαίρα του εχθρού τον βρήκε στη Σμύρνη στον όρχο των αυτοκινήτων. Ο Βλασαίος σταυραετός αντιμετώπισε, σύμφωνα με μαρτυρίες των συμπολεμιστών του, το θάνατο με την ίδια γενναιότητα που πολεμούσε τα τούρκικα στρατεύματα.
Θεοδωρακόπουλος Χρήστος: Η συμμετοχή μου στη Μικρασιατική Εκστρατεία
Ο Θεοδωρακόπουλος Χρήστος που συμμετείχε στον πόλεμο εναντίον των Βουλγάρων και εναντίων των Τούρκων στη Μικρά Ασία είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1894 και πέθανε το 1988. Στο βιβλίο του Τάσου Αποστολόπουλου «Η ιστορία της κοινότητας Βλάση» διηγείται τα παρακάτω για τη συμμετοχή του στον πόλεμο: «Πήγα φαντάρος επτά χρόνια. Είμαι της κλάσεως του 14. Έλαβα μέρος στον πόλεμο εναντίον των Βουλγάρων και πολέμησα στο 850 ύψωμα στο Μπέλεσι και στη Στρώμιτσα. Πήγα ακόμη και στη Μικρά Ασία το 1922. Θυμάμαι ότι μας μπάρκαραν στο Ναύπλιο και μας έστειλαν στη Μικρά Ασία. Μαζί μου ήταν ακόμη ο Παναγιώτης Κοτσόβολος του Βασιλείου, ο Γιάννης Κοτσόβολος του Αντρίκου και ο Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος του Αντωνίου. Φτάσαμε την πρώτη του Απρίλη στη Μικρά Ασία. Ξεμπαρκάραμε στη Σμύρνη και με το τρένο μας πήγαν στον Κατσαμπά. Υπηρετούσα στο 2ο Σύνταγμα. Θυμάμαι ακόμη ότι ύστερα από πολλές μάχες και περιπέτειες φτάσαμε στο ύψωμα Κάλε-Γκρότο το οποίο ήταν οχτώ ώρες από την Άγκυρα. Πολεμήσαμε σκληρά σε μια μάχη που χύθηκε άφθονο αίμα. Ήταν η πιο σκληρή αναμέτρηση. Από αυτό το σημείο άρχισε και η οπισθοχώρησή μας στις 12 Αυγούστου. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία φτάσαμε στη Σμύρνη. Όμως, εκεί μας περίμεναν νέα βάσανα. Δεν υπήρχαν καράβια για να φύγουμε. Τότε με ποδαρόδρομο φτάσαμε απέναντι από τη Χίο και με κάτι μαούνες πήγαμε στο νησί. Κάτσαμε πέντε μέρες στη Χίο και μετά με ένα καράβι φτάσαμε στον Πειραιά. Γύρισα στο χωριό μετά από εφτά χρόνια και το βρήκα ερημωμένο από τη γρίπη του 1918...».
Ο θάνατος του Θανάση Ασημάκη στην Τρεμπεσίνα
Ήταν 24 Ιανουαρίου 1941. Ένα παλικάρι από το Βλάση, ο Θανάσης Ασημάκης, γράφει τη δική του ιστορία στη θρυλική μάχη της Τρεμπεσίνας. Αγωνίζεται για την πατρίδα σα λιοντάρι. Εκεί, στη μάχη αυτή θα δώσει και την ίδια τη ζωή του παρακαταθήκη για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Ο Θανάσης Ασημάκης του Νικολάου και της Γεωργίας είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1910. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό και συγκεκριμένα στο 9ο Σύνταγμα Πεζικού με το βαθμό του Λοχία. Το Νοέμβριο του 1932 επέστρεψε στο Βλάση και εργατικός καθώς ήταν άρχισε μια ήσυχη και δημιουργική ζωή. Το 1940 λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος με την Ιταλία επιστρατεύεται για μετεκπαίδευση στο 9ο Σύνταγμα Πεζικού. Στο στρατό τον βρήκε η άνανδρη ιταλική επίθεση. Έτσι ο Θανάσης Ασημάκης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ως Λοχίας του 16ου Συντάγματος. Αμέσως διακρίνεται για το θάρρος του, τη γενναιότητά του και την ανδρεία του. Οι ικανότητές του αναγνωρίζονται σύντομα. Αγωνίζεται αγνοώντας τον κίνδυνο και τις κακουχίες. Σκοτώθηκε όπως προαναφέραμε στη μάχη της Τρεμπεσίνας.
Κακούρης Βλάσης: Έπαθε κρυοπαγήματα στο αλβανικό μέτωπο
Ο Κακούρης Βλάσης του Ιωάννη που γεννήθηκε το 1916 και πέθανε το 2002 συμμετείχε στον πόλεμο του σαράντα και έπαθε κρυοπαγήματα. Στο βιβλίο του Τάσου Αποστολόπουλου «Η ιστορία της κοινότητας Βλάση» αναφέρει τα παρακάτω για τη συμμετοχή του στον πόλεμο: «Παρουσιάστηκα στο 9ο Σύνταγμα Καλαμάτας και την ίδια νύχτα μας έδιωξαν με το τρένο για την Καλαμπάκα. Είχα Συνταγματάρχη κάποιον Κιτσέα και Λοχαγό κάποιον Παπαπροκόπιο. Από την Καλαμπάκα με τα πόδια, βαδίζοντας μόνο τη νύχτα, φτάσαμε στην Κατάρα. Μείναμε δέκα μέρες εκεί. Μετά από τις δέκα μέρες, πάλι με νυχτερινό ποδαρόδρομο, περάσαμε τα Γιάννενα. Η πρώτη μάχη που δώσαμε ήταν στο Γκολέμι πάνω από το Αργυρόκαστρο.
Μετά έλαβα μέρος στις μάχες που έγιναν στο Κουσμάρι, Προγονάτη και Νίβιτσα. Εκεί, εμείς, σταματήσαμε γιατί ήρθε το Κρητικό Τάγμα και μας αντικατέστησε. Γυρίσαμε στους Γιωργουτσάδες. Στο μεταξύ στη Νίβιτσα έπαθα κρυοπαγήματα. Επειδή στην πρώτη γραμμή του μετώπου δεν υπήρχαν γιατροί, για πρώτη φορά γιατρός με είδε στους Γιωργουτσάδες, ο ποίος με έστειλε, αμέσως, στα Γιάννενα σε άλλους γιατρούς και αυτοί με τη σειρά τους στο νοσοκομείο Λουτρακίου. Στο νοσοκομείο αυτό έμεινα περίπου ένα μήνα. Εκεί συνάντησα και τα παιδιά από το χωριό μου Γιάννη Κακούρη και Σπύρο Μαρίνη. Μετά από μια μικρή άδεια πήγα στο Ναύπλιο στα Έμπεδα. Εκεί έμεινα μέχρι που έσπασε το μέτωπο και έφτασαν οι Γερμανοί στο Ναύπλιο. Όταν έφυγα από το Ναύπλιο πήγα με τα πόδια στην Τρίπολη. Στην Τρίπολη μπήκα στο τρένο που ερχόταν Καλαμάτα. Φτάνοντας το τρένο στην Καλαμάτα χτυπούσαν οι σειρήνες γιατί γινόταν αερομαχία. Τότε βγήκαμε γρήγορα από το τρένο και κρυφτήκαμε σε κάτι καλαμιές...».
Μαρινόπουλος Σπύρος: Τραυματίστηκε από ιταλικό όλμο
Ο Μαρινόπουλος Σπύρος που πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και τραυματίστηκε από ιταλικό όλμο στην περιοχή «Τρία Αυγά» είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1911 και πέθανε στις 13 Απριλίου 1994. Στο βιβλίο του Τάσου Αποστολόπουλου «Η ιστορία της κοινότητας Βλάση» αναφέρει τα παρακάτω για τη συμμετοχή του στον πόλεμο:
«Το Νοέμβριο μήνα επιστρατεύθηκα και παρουσιάστηκα στο Ναύπλιο. Αφού με έντυσαν στρατιώτη μαζί με άλλους με έστειλαν με το τρένο στα Φάρσαλα και από εκεί στην Καλαμπάκα. Με ένα φορτηγό αυτοκίνητο μας πήγαν στα Γιάννενα όπου καθίσαμε τρεις ή τέσσερις μέρες και από εκεί με αυτοκίνητο μας μετέφεραν στην Πρεμετή.
Μετά, αφού περάσαμε τον Αώο ποταμό πάνω σε μια κατασκευασμένη με βάρκες γέφυρα, πήγαμε στο Φάρσαρι, κάτω από το 1200 ύψωμα. Εκεί έζησα μια φρικιαστική στιγμή. Μια οβίδα του εχθρού είχε σκορπίσει τα εντόσθια ενός ατόμου πάνω στα πουρνάρια της περιοχής. Είναι πολύ δύσκολο να φύγει από το μυαλό μου αυτή η εικόνα αν και έχουν περάσει από τότε τόσα χρόνια. Την άλλη μέρα τέσσερις ή πέντε τη νύχτα κάναμε μια σκληρή επίθεση και καταλάβαμε το ύψωμα 1200. Υπηρετούσα στο 28ο Σύνταγμα. Κατόπιν προχωρήσαμε στην τοποθεσία «Τρία Αυγά» και μετά από δώδεκα μέρες περίπου στην ίδια τοποθεσία τραυματίστηκα.
Έπεσε μπροστά μου ακριβώς ένας ιταλικός όλμος και με πήραν 9 βλήματα. Αφού τραυματίστηκα με έστειλαν πίσω στο νοσοκομείο του Λουτρακίου. Στο νοσοκομείο έμεινα 45 μέρες και μετά από μια μικρή άδεια 25 ημερών με έστειλαν στο Ναύπλιο στο λόχο τραυματιών. Εκεί υπηρετούσα με 1700 άτομα τραυματίες. Έφυγα από το Ναύπλιο μπαίνοντας οι Γερμανοί εκεί και γύρισα στο χωριό...».
Ζάκης Διονύσιος: Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς
Ο Διονύσης Ζάκης του Πέτρου γεννήθηκε το 1920 στο Βλάση. Η ζωή του συνδέθηκε με έμμεσο τρόπο με τη μάχη της Χώρας που έγινε στις 19 Ιουλίου 1944, αφού υπήρξε θύμα αντιποίνων από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Ας δούμε, όμως, τα γεγονότα με τη σειρά. Ο Ταγματάρχης Ηλίας Σφακιανάκης από το Κορυφάσιο που είχε λάβει μέρος στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία και είχε τραυματιστεί στο Εσκί Σεχίρ, όταν τα γερμανικά στρατεύματα πάτησαν τη Μεσσηνία, το 1941, δημιούργησε αντιστασιακή ομάδα με άλλους Μεσσήνιους και Λάκωνες. Στις 19 Ιουλίου 1944 χτυπά γερμανική φάλαγγα έξω από τη Χώρα Τριφυλίας και σκοτώνει 180 Γερμανούς στρατιώτες. Οι δυνάμεις κατοχής αντέδρασαν άμεσα και κατά την προσφιλή τους μέθοδο προχώρησαν σε αντίποινα.
Ο Διονύσης Ζάκης την άλλη μέρα της μάχης βρισκόταν στη Χώρα και έτρωγε αμέριμνος σε εστιατόριο. Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εισέρχονται στο εστιατόριο τον συλλαμβάνουν και μαζί με άλλους ομήρους τον οδηγούν στα Φιλιατρά. Λίγο αργότερα έρχεται η εκτέλεση.
Ο Διονύσης Ζάκης υπήρξε αθώο θύμα της ναζιστικής θηριωδίας.
Δυο Βλασαίοι σκοτώνονται στο Μελιγαλά
Ανάμεσα στα θύματα του εμφυλίου συγκαταλέγονται και δυο Βλασαίοι που σκοτώθηκαν στο Μελιγαλά. Πρόκειται για το Μητρόπουλο Παναγιώτη του Αναστασίου που είχε γεννηθεί το 1904 και τον Παναγιωτόπουλο Θεόδωρο του Αθανασίου που είχε γεννηθεί το 1924.
Στην εμφύλια σύρραξη του Μελιγαλά, στις 14 Σεπτεμβρίου 1944, οι δυο Βλασαίοι θα βρεθούν σε αντίθετα χαρακώματα. Ο Μητρόπουλος Παναγιώτης θα πολεμά με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και ο Παναγιωτόπουλος Θεόδωρος με τις δυνάμεις των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πρώτος σκοτώθηκε ο Μητρόπουλος Παναγιώτης ενώ ο Παναγιωτόπουλος Θεόδωρος θα συλληφθεί από τις δυνάμεις του Άρη Βελουχιώτη και θα εκτελεστεί στην πηγάδα.
Είναι οι δυο Βλασαίοι που βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, πολέμησαν για τις δικές του ο καθένας ιδεολογικές αρχές, και πλήρωσαν την ελευθερία των απόψεων τους με την ίδια τους τη ζωή.
Αποστολόπουλος Παναγιώτης: Σκοτώθηκε, το 1949, στον εμφύλιο
Ο Αποστολόπουλος Παναγιώτης του Αποστόλη και της Βασιλικής είχε γεννηθεί το 1922 στο Βλάση. Τα μαύρα χρόνια της γερμανοϊταλικής κατοχής (1940-1944) καθώς και τα χρόνια του εμφυλίου (1944-1949) τον βρήκαν πάνω στον ανθό της νιότης του. Ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1943 αλλά λόγω της επικρατούσας κατάστασης στη χώρα μας στρατεύθηκε στις 29 Ιουνίου 1947. Κατετάγη στο Κέντρο Βασικής Εκπαίδευσης Καλαμάτας και στις 28 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους μετατέθηκε στο 517 Τάγμα Πεζικού και στάλθηκε στην πρώτη γραμμή του εμφυλίου.
Τον Απρίλιο του 1949 τραυματίζεται βαριά από έκρηξη νάρκης και στις 23 Απριλίου αφήνει την τελευταία του πνοή στο 201 Κέντρο Διαλογής Τραυματιών. Στο φύλλο μητρώων του γράφεται ότι αποβίωσε «λόγω αποσπάσεως αμφότερων στης κνήμης δεξιού αντιβραχίωνα και τραυμάτων του προσώπου συνέπεια εκρήξεως νάρκης». Την ημέρα του θανάτου του η Πολιτεία τον προήγαγε σε Επιλοχία επί ανδραγαθία.
Νέστορας Αλέξανδρος: Σκοτώθηκε στο Βίτσι
Ο Αλέξανδρος Νέστορας του Ιωάννη και της Στυλιανής γεννήθηκε στο Βλάση το 1920. Αναζητήσαμε στο μαθητολόγιο του καταργηθέντος δημοτικού σχολείου Βλάση το όνομά του και διαπιστώσαμε ότι η επίδοσή του στο σχολείο ήταν άριστη. Οι γέροντες στο Βλάση μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα του.
Κατετάγη στο στρατό και συγκεκριμένα στο Κέντρο Βασικής Εκπαίδευσης Καλαμάτας στις 21 Μαρτίου 1947. Στις 8 Ιουνίου 1947 μετατέθηκε στο κέντρο Εκπαίδευσης Καταδρομών και από εκεί μετατέθηκε στη Μακεδονία όπου διεξάγονταν οι εμφύλιες συγκρούσεις. Στις 11 Αυγούστου 1949 σκοτώθηκε στο ύψωμα "ΜΠΑΡΟ" στο βουνό Βίτσι. Μετά το θάνατό του το ελληνικό κράτος τον προήγαγε "επ΄ ανδραγαθία" στο βαθμό του Έφεδρου Επιλοχία με την Υ.Γ. /ΓΕΣ/Β/1-663702/340141/14-10-1949.
Λαμπρόπουλος Σπύρος: Τραυματίστηκε στη μάχη των Γαργαλιάνων
Ο Λαμπρόπουλος Σπύρος του Σταύρου γεννήθηκε στο Βλάση το 1919 και ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1940. Ήταν ανήσυχο πνεύμα, δημοκράτης και αγνός ιδεολόγος. Την περίοδο του εμφυλίου εντάχτηκε στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Το Σεπτέμβριο του 1944 συμμετέχει στη μάχη των Γαργαλιάνων. Στη δεύτερη μετά το Μελιγαλά σκληρή εμφύλια σύρραξη. Σ΄ αυτή τη μάχη ο Σπύρος Λαμπρόπουλος θα τραυματιστεί. Στη συνέχεια θα εγκατασταθεί στην Αθήνα όπου θα παντρευτεί με τη Μαρία Λαμπροπούλου και θα αποκτήσουν τα παιδιά Νίκο και Σταύρο.
Ο Λαμπρόπουλος Σπύρος είχε έξι αδέρφια. Το Γιώργο, το Θεόδωρο, την Αναστασία, την Διονυσία, την Παναγιώτα και τη Φωτούλα.
Νέστορας Πέτρος: Τραυματίστηκε στα Δεκεμβριανά
Ο Νέστορας Πέτρος του Ιωάννη είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1922 και ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1943. Δραστήριο άτομο με έντονες ιδεολογικές ανησυχίες έλαβε μέρος στις εμφύλιες συγκρούσεις των Δεκεμβριανών του 1944 στην Αθήνα με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Σ΄ αυτή την εμφύλια σύρραξη θα τραυματιστεί σοβαρά και θα ακρωτηριαστεί το πέλμα του ενός ποδιού του.
Λαμπρόπουλος Φώτιος : Ακρωτηριάστηκε στη μάχη Μουρκράνα
Ο Λαμπρόπουλος Φώτιος του Παναγιώτη είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1925 και ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1946. Στη δεύτερη φάση του εμφυλίου στρατεύτηκε από τον εθνικό στρατό και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των εχθροπραξιών. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1948 σκληρές μάχες διεξάγονταν στο ύψωμα «Βελίκα» του ορεινού συγκροτήματος Μουργκάνα ανάμεσα στο 611 Τάγμα Πεζικού στο οποίο υπηρετούσε και ο Φώτης Λαμπρόπουλος και στα αντάρτικα τμήματα. Στη μάχη αυτή θα ακρωτηριαστεί στο ένα πόδι ο Φώτης Λαμπρόπουλος.
Αποστολόπουλος Ανδρέας: Τμήθηκε με δυο Πολεμικούς Σταυρούς Γ΄ Τάξεως.
Ο Αποστολόπουλος Ανδρέας του Κωνσταντίνου είχε γεννηθεί στο Βλάση το1924 και ήταν της στρατιωτικής κλάσης του 1946. Ανήσυχο πνεύμα τάχτηκε ενάντια στο αντάρτικο κίνημα του ΕΛΑΣ και πήγε εθελοντής αρχικά στα Τάγματα Ασφαλείας και αργότερα στρατεύτηκε κανονικά στον εθνικό στρατό. Στη εμφύλια μάχη της Αθήνας συμμετείχε ενεργά μαζί με τον αδερφό του Παναγιώτη Αποστολόπουλο. Στις 12 Δεκεμβρίου 1944 τοποθετείται στο 6ο τάγμα φρουρών της ΙΙΙ Ελληνικής Ταξιαρχίας. Στις 20 Οκτωβρίου 1945 απολύεται αφού η κλάση του δεν είχε ακόμη κληθεί να υπηρετήσει τη στρατιωτική της θητεία. Στις 6 Μαΐου 1946 παρουσιάζεται στο Κ.Β.Ε. Αθηνών για να υπηρετήσει τη θητεία του. Στις 25 Μαϊου 1946 βρίσκεται να υπηρετεί στο Κ.Β.Ε. Καλαμάτας και στον 1ο Λόχο. Την 7η Δεκεμβρίου 1946 προάγεται σε Δεκανέα (Η.Δ.Κ. 7-12-46).
Ο Αποστολόπουλος Ανδρέας από 29 Ιουλίου 1948 έως 21 Αυγούστου 1948 συμμετείχε στις πολεμικές εμφύλιες συγκρούσεις του Γράμμου. Έλαβε μέρος στις μάχες Γουπάτων, Τούχουλης και Άσπρης Πέτρας.
Σύμφωνα με την 618/11 διαταγή απονομής του απονεμήθηκε στις 21 Αυγούστου 1948 το παράσημο του Πολεμικού Σταυρού Γ΄ Τάξεως «Διότι κατά την μάχην Γουπάτων επέδειξε θάρρος, ψυχραιμίαν και αυταπάρνησιν ως επιλοχίας λόχου γενομένην την 11 Αυγούστου 1949».
Επίσης, στις 17 Αυγούστου 1948 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ΄ Τάξεως «Διότι κατά την μάχην Άσπρης Πέτρας καταληφθείσης υπό του Λόχου κατόπιν ηρωϊκού αγώνος επέδειξε εξαίρετον διαγωγήν θάρρος και αυταπάρνησιν απομείνας ο μόνος μεθ΄ ενός αξιωματικού εις την διοίκησιν του Λόχου».