ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

H ZΩΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΦΡΑΔΑΣ

Ο σουλτάνος, όλα αυτά τα χρόνια, περίμενε την ευκαιρία να γίνει πάλι κύριος των ανεπτυγμένων περιοχών που κατείχαν οι Ενετοί. Τώρα, μάλιστα, που οι πολλές αγγαρείες και η πλεονεξία τους είχαν στρέψει τους Έλληνες εναντίον τους, ο χρόνος που θα «έσπαζε» η συνθήκη του Κάρλοβιτς πλησίαζε.

Πράγματι, η ευκαιρία (1) ήρθε το 1715 (2) και ο Σουλτάνος Αχμέτ ο Γ' έστειλε αμέσως στην Πελοπόννησο το γαμπρό του Δαμάτ (3) Αλή Κιουμουρτζή (4), ο οποίος δε δυσκολεύτηκε να γίνει κύριος του Μοριά, αφού οι Ενετοί δεν πρόβαλαν καμιά αντίσταση. Μπήκαν στα πλοία τους και έφυγαν για πάντα, αφήνοντας τους ντόπιους στο νέο δυνάστη τους.

Κάθε μέρα που περνούσε, ο νέος δυνάστης έδειχνε τις πραγματικές του προθέσεις μέσα από την κατάλυση όλων των κοινωνικών, ηθικών και νομικών θεσμών. Η ελευθερία, η τιμή, η αξιοπρέπεια του ατόμου δεν είχαν πλέον καμία αξία.

Το μόνο θετικό σημείο είναι ότι την περιοχή της Βουφράδας θα τη βρει η δεύτερη τούρκικη κατοχή στη δύση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι γνωστό ότι από το 18ο  αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία αρχίζει να παρακμάζει.

Τα ευρωπαϊκά κινήματα και οι επαναστάσεις, η αναζήτηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος από τους Ευρωπαίους και ο πόθος του σκλαβωμένου για αποτίναξη κάθε είδους καταπιεστικού ζυγού θα οδηγήσουν πολύ σύντομα αυτό το λαό στη μεγάλη εξέγερση. Μπορεί να καταλύθηκαν οι θεσμοί, μπορεί να καταρρακώθηκαν η αξιοπρέπεια, η τιμή, η ανεξαρτησία, μπορεί να πέρασε στην ανυπαρξία η διανοητική ζωή του έθνους, ωρίμασαν όμως οι συνθήκες τόσο στους Έλληνες της διασποράς, στην ευρωπαϊκή διανόηση, όσο και στις εσωτερικές δυνάμεις αντίστασης για το μεγάλο επαναστατικό σάλπισμα του γένους.

Ως προς τις καλλιέργειες, την περίοδο αυτή δεν έχουμε αλλαγές στη Βουφράδα. Τη σταφίδα συνήθως την αγόραζαν και την έκαναν εξαγωγή Άγγλοι έμποροι, ενώ το λάδι το αγόραζαν Γάλλοι: «...το λάδι που την εξαγωγή του πραγματοποιούσαν σε μεγάλες ποσότητες οι Γάλλοι κυρίως έμποροι ως τα μέσα του 18ου  αιώνα αλλά και έμποροι από τις Δαλματικές ακτές, τη Γένοβα, το Λιβόρνο αργότερα. Μόνο κατά τα χρόνια 1785-1786 οι εξαγωγές που πραγματοποίησαν οι Γάλλοι (από την Πελοπόννησο) είχαν φθάσει στο 1.500.000 περίπου οκάδες, ενώ άλλες 350.000 οκάδες εξήγαγαν έμποροι άλλων εθνικοτήτων» (5).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

  1. Η ευκαιρία δόθηκε όταν η Τουρκία ανανέωσε το 1714 τη συνθήκη του Κάρλοβιτς με την Πολωνία και έκλεισε ειρήνη με τη Ρωσία.
  2. Μ.Β. ΣΑΚΕΛΜΡΙΟΥ: Η ανάκτησις της Πελοποννήσου υπό των Τούρκων εν έτει 1715, 1936, σελ. 223.
  3. Η λέξη "δαμάτ" είναι περσική, που τη χρησιμοποίησαν και οι Τούρκοι και σημαίνει "γαμπρός".
  4. Ο Αλή πασάς Δαμάτ ονομάστηκε και Κιουμουρτζής, που σημαίνει "ανθρακοπώλης", γιατί καταγόταν από φτωχή και άσημη οικογένεια. Παντρεύτηκε την τετράχρονη κόρη του σουλτάνου Αχμέτ Γ', έλαβε τον τίτλο του Δαμάτ και διορίστηκε μέγας βεζύρης. Κατέπνιξε στο αίμα την επανάσταση στην Αίγυπτο το 1714 και έδιωξε τους Ενετούς από την Πελοπόννησο. Μετά τους Ενετούς, εξεστράτευσε κατά των Γερμανών, ηττήθηκε όμως στη μάχη του Πετροβαραδίου, όπου και σκοτώθηκε.
  5. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1975, τόμος ΙΑ', σελίδα 211.