ΒΛΑΣΗ
Δίμηνη έκδοση του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων «ΤΟ ΒΛΑΣΗ»
Συντάσσεται με ευθύνη του Διοικητικού Συμβουλίου
Ιδιοκτήτης: Σύλλογος Απανταχού Βλασαίων «ΤΟ ΒΛΑΣΗ»
Δ/νση: Βλάση Μεσσηνίας Τ.Κ. 24014
Εκδότης-Διευθυντής: Παναγιώτης Αποστολόπουλος. Δ/νση: Πίνδου 25 Πετρούπολη, Αθήνα, τηλ. 2105053197
Σύνταξη-Επιμέλεια Ύλης: Τάσος Αποστολόπουλος. Δ/νση: Δημητρακοπούλου 20, Τρίπολη, τηλ. 6977278756
Μήλο της έριδας η γεώτρηση στο Βλάση
Η γεώτρηση σε οικόπεδο που παραχώρησε στο δήμο Βουφράδας ο αείμνηστος Σπύρος Φουρτούνης, στη θέση Παλιόβρυση, στο δημοτικό διαμέρισμα Βλάση έχει δημιουργήσει κάποιες αντιθέσεις ανάμεσα στο δήμο Βουφράδας και στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η διαδικασία αυτή ξεκίνησε όταν για λογαριασμό του δήμου το ΙΓΜΕ ερεύνησε, για νερό την περιοχή στο Βλάση και στο Χατζή τον Αύγουστο του 2001 και ανέφερε ότι εντόπισε μεγάλες ποσότητες νερού, εκτός από την Παλιόβρυση στο Βλάση, στη θέση «Καταβόθρα» στο Βλάση σε βάθος 110 μέτρων, στη θέση «Παρασποριά» στο Βλάση σε βάθος 165 μέτρων, στη θέση βόρεια του εξωκλησίου Αγίου Αθανασίου στο Χατζή σε βάθος 150 μέτρων, στην ίδια περιοχή και νότια του εξωκλησίου Αγίου Αθανασίου σε βάθος 160 μέτρων.(Εκεί υπάρχει και αβαθή ιδιωτική γεώτρηση). Συνέχεια στη σελίδα 6
Ούτε στο θάνατο δεν τους αφήνουμε ήσυχους. Πηγαίνει πάνω από χρόνο που υποχώρησε ο μαντρότοιχος στο νεκροταφείο Άγιος Βλάσης στο Βλάση και παρά τις συνεχείς αναφορές μας κανείς από το δήμο δεν ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει τη ζημιά πριν καμιά ισχυρή νεροποντή μεταφέρει τους τάφους στα παρακείμενα χωράφια. Η αδιαφορία αυτή ισοδυναμεί κατά τη γνώμη μας με ιεροσυλία του ιερότερου χώρου του χωριού μας. Ο δήμος δεν μπορεί άλλο να κλείνει τα μάτια του και να προσπερνά αδιάφορα το πρόβλημα. Το κόστος αποκατάστασης του μαντρότοιχου δεν είναι τεράστιο για το δήμο. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η βούληση. Εμείς θα επανέλθουμε με μεγαλύτερη δημοσιότητα αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση…
Αγαπητοί συμπατριώτες, αγαπητοί φίλοι της Βουφράδας. Προτελευταίο φύλλο αυτό που έχετε ανά χείρας, (το άλλο θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο) αφού στις 16 Αυγούστου 2006 θα έχουμε εκλογές για νέο διοικητικό συμβούλιο και κανείς δεν γνωρίζει αν η νέα διοίκηση που θα προκύψει θα θελήσει να συνεχίσει την έκδοση της εφημερίδας. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια σας κρατήσαμε συντροφιά με την εφημερίδα μας. Περάσαμε μαζί καλές και κακές στιγμές. Σας ενημερώσαμε για ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα. Μοιραστήκαμε τις αγωνίες για την πορεία των χωριών που γεννηθήκαμε. Μπορεί ο πυρήνας της εφημερίδας να ήταν το Βλάση, όμως γρήγορα έγινε η εφημερίδα όλων των χωριών της περιοχής μας. Καθημερινά οι συνδρομητές μας πολλαπλασιάζονταν. Έτσι φτάσαμε σήμερα να διαβάζεται πάνω από 1200 ζεύγη ματιών. Εκπέμπουμε με αποδέκτες εντός και εκτός Ελλάδας. Από τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Γερμανία, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, το Βόλο, τα Γιάννενα, την Τρίπολη, τη Σπάρτη, την Καλαμάτα, τη Βουφράδα…. παντού έχουμε φίλους που περιμένουν την εφημερίδα μας. Αν καμιά φορά καθυστερούμε για λίγες μέρες την έκδοσή της δεχόμαστε τηλέφωνα που ρωτούν με αγωνία γιατί αργήσαμε να την εκδώσουμε. Ως εφημερίδα αφήσαμε στην άκρη την πολιτική, με ήπιο και καθαρό λόγο, με διαύγεια και κρυστάλλινη φωνή παλέψαμε για το Βλάση, για τη Βουφράδα, για την ανάπτυξη των χωριών μας. Επαινέσαμε και καυτηριάσαμε. Χωρίς πάθος, με δημιουργική διάθεση. Ελπίζοντας ότι δε θα κλείσει ο κύκλος της εφημερίδας «ΤΟ ΒΛΑΣΗ» σας ευχόμαστε να υγιαίνετε και να ευημερείτε!!
Στις 16 Αυγούστου 2006 λήγει η θητεία του σημερινού διοικητικού συμβουλίου και πρέπει να πάμε σε αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέας διοίκησης. Η εκλογοαπολογιστική συνέλευση θα πραγματοποιηθεί στις 16 Αυγούστου 2006 και ώρα 07.00 στην αίθουσα του ελαιοτριβείου στο Βλάση. Για τον τρόπο κατάθεσης υποψηφιοτήτων και τις υπόλοιπες διαδικασίες θα σας ενημερώσουμε αναλυτικά στο φύλλο της εφημερίδας μας του Ιουλίου. Πρέπει όλοι να συμμετέχουμε ενωτικά και μαζικά γιατί η πορεία και η προσφορά του συλλόγου μας πρέπει να συνεχιστεί.
Η ποδοσφαιρική ομάδα του δήμου μας ανέβηκε από τη γ΄ τοπική κατηγορία στη β΄ τοπική κατηγορία. Όλα κρίθηκαν στον τελευταίο ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο η ομάδα του δήμου μας αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ Καλαμάτας. Το παιχνίδι έληξε 2-2 και εξασφάλισε το εισιτήριο της ανόδου και στις δυο ομάδες. Η εφημερίδα μας συγχαίρει τους ποδοσφαιριστές και τη διοίκηση γι΄ αυτή τους την επιτυχία.
Ηλίας Βαμβακάς: Δίδαξε και στο Βλάση
Για τους δασκάλους που δίδαξαν στο Βλάση έχουμε κατ΄ επανάληψη αναφερθεί στην εφημερίδα μας. Σήμερα θα κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στη δράση του δάσκαλου Ηλία Βαμβακά. Οι αναμνήσεις όσων είχαμε την τύχη να τον έχουμε δάσκαλο είναι θετικότατες, όπως θετικότατη είναι και η άποψη της κοινωνίας γι΄ αυτόν. Σμίλευε ψυχές, δημιουργούσε στο πέρασμά του έργο, η κοινωνία τον εκτιμούσε και τον εκτιμά ιδιαίτερα. Συνταξιούχος τώρα πια ζει στην Καλαμάτα διατηρώντας τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα που είχε ο λόγος του τότε που ήταν μάχιμος εκπαιδευτικός. Ήταν και είναι ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο.
Ο Ηλίας Βαμβακάς γεννήθηκε στο Χατζή το 1929. Τελείωσε το γυμνάσιο Πύλου το σχολικό έτος 1947-1948. Τα σχολικά έτη 1949-1950 και 1950-1951 φοίτησε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Αποφοίτησε με το γενικό βαθμό 8,04. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό ως στρατιώτης (γραφέας στο στρατολογικό γραφείο του ΚΕΝ Καλαμάτας). Όταν εκπλήρωσε τις στρατιωτικές υποχρεώσεις ξεκίνησε μια λαμπρή πορεία στην εκπαίδευση. Υπηρέτησε για ένα χρόνο στο δημοτικό σχολείο Μεταμόρφωσης (Σκάρμιγκα) και ένα χρόνο στο δημοτικό σχολείο Παπαφλέσσα (Κοντογόνι). Στη συνέχεια διορίστηκε στο δημοτικό σχολείο Βλάση. Έμεινε στο χωριό μας επτά ολόκληρα χρόνια. Τότε πρόεδρος στο Βλάση ήταν ο Δημητράκης Κακούρης, γραμματέας ο Θεόδωρος Μάστορας και ιερέας ο Ασημάκης Σπυρίδωνας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Βλάση γεννήθηκαν και τα δυο του παιδιά, ο Φώτης και η Σταυρούλα. Ως δάσκαλος, ως παιδαγωγός ήταν από τους καλύτερους που πέρασαν από το Βλάση. Εργατικός, δραστήριος, ένας υπέροχος άνθρωπος που οι μαθητές του μόνο καλά λόγια λέγουν γι΄ αυτόν. Αγάπησε το Βλάση και αγαπήθηκε από τους Βλασαίους.
Φεύγοντας από το Βλάση τοποθετήθηκε στο δημοτικό σχολείο Σπερχογείας όπου δίδαξε για επτά χρόνια. Στη συνέχεια δίδαξε για έντεκα χρόνια στο 20ο δημοτικό σχολείο Καλαμάτας. Έκλεισε την εκπαιδευτική του καριέρα στο 5ο δημοτικό σχολείο Καλαμάτας.
Ο Ηλίας Βαμβακάς είναι παντρεμένος με την Ελένη Μαθιοπούλου από τη Μεταμόρφωση. Απόκτησαν δυο παιδιά το Φώτη που είναι γιατρός ορθοπεδικός στην Καλαμάτα και έχει τρία αγόρια τον Ηλία, το Βασίλη και τον Κωνσταντίνο και τη Σταυρούλα που είναι παντρεμένη στην Αθήνα με το Χρήστο Μπλέτα, αρχισυντάκτη στο περιοδικό «Έψιλον» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας και έχει ένα αγόρι το Γιώργο και μια κόρη την Έλλη.
Ο Ηλίας Βαμβακάς ασχολήθηκε και με το συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1963-1964 τον συναντάμε να είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου δασκάλων Πυλίας. Το 1974-1975 μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Δασκάλων Καλαμάτας και το 1975-1976 αντιπρόεδρος του ίδιου συλλόγου. Αντιπροσώπευσε τους δασκάλους και σε γενικές συνελεύσεις της ΔΟΕ. Το 1977 τα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων δασκάλων της Μεσσηνίας την εξέλεξαν αιρετό εκπρόσωπό του στο ΠΥΣΠΕ του νομού Μεσσηνίας. Με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας του δόθηκε ο βαθμός του Επιθεωρητή Β΄. Συνταξιοδοτήθηκε το 1986 και όπως προαναφέραμε σήμερα διαμένει στην Καλαμάτα.
Ο συμπατριώτης μας, από το Βλάση, Σταύρος Λαμπρόπουλος του Γεωργίου μας έστειλε για δημοσίευση μερικές παροιμίας, καταστάλαγμα λαϊκής σοφίας που λέγονται και στη Βουφράδα: «Όσο θέλεις δούλεψε κι όσο θέλει ο Θεός θα σου δώσει», «Όποιος πεινάει καρβέλια βλέπει», «Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια», «Μεροδούλι, μεροφάι», «Πολλοί μαγείροι, ωμός ο τραχανάς», «Πώς χορεύουν οι Μανιάτες; Σαν μπουρδουκλωμένες γάτες», «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί», «Στενό σακί, χαρά του φτωχού», «Σγάρλα-σγάρλα η κότα, τάβγαλε τα μάτια της», «Σαν πεινάς και δε νυστάζεις, όσο θέλεις κουκουλώσου», «Το αρνί η στράτα το κάνει κριάρι», «Χάνει η στραβή το αρνί της», «Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι», «Ως εδώ και μη παρέκει», «Ψωμί δεν έχουμε, τυρί γυρεύουμε», «Ψόφησε το βόδι μας, πάει η σεμπριά μας», «Αγόραζε και μη πουλάς», «Από πικρή κολοκυθιά, ούτε κολοκυθόσπορο», «Γυρεύουν από το γύφτο προζύμι», «Βόηθα νύχτα και αυγή να φαίνομαι καματερή», «Η δουλειά νικάει την φτώχια», «Έβαλε βούτυρο σε σκύλινο τομάρι», «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», «Λίγος βιός, λίγη σκέψη».
Ο φωτογραφικός φακός αποτύπωσε θείο και ανεψιό σε μια ευχάριστη στιγμή. Πρόκειται για τον Άγγελο Μαρινόπουλο από το Βλάση (κατοικεί μόνιμα στον Καναδά) και το Γιώργο Γεωργακλή από το Μηλιώτη (κατοικεί μόνιμα στη Μεσσήνη)
Έργα στο δρόμο Καζάρμα-Τουλούπα Χάνια
Ξεκίνησαν οι εργασίες για τη βελτίωση του δρόμου Καζάρμα - Τουλούπα Χάνια, προϋπολογισμού 4,8 εκ. ευρώ. Ένας δρόμος που είναι άμεσα συνδεδεμένος και με το Βλάση. Πρόκειται για έργο σημαντικό, που χρηματοδοτείται από το ΠΕΠ Πελοποννήσου του Γ’ ΚΠΣ. Ο χρόνος εκτέλεσης του έργου έχει οριστεί στους 24 μήνες.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η υπό βελτίωση οδός έχει μήκος 11.180 μέτρα, εκ των οποίων 3 τμήματα, συνολικού μήκους 3.560 μ. αφορούν αστικές περιοχές (εντός ορίων οικισμών) και 4 τμήματα, μήκους 7.620 μ., αγροτικές περιοχές (εκτός οικισμών). Στα εκτός ορίων οικισμών τμήματα, προβλέπεται μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, πλάτους 4,50 μ., τάφρου 1,20 μ. στα ορύγματα και ερείσματος 1 μ. στα επιχώματα. Στα εντός ορίων οικισμών τμήματα, προβλέπεται μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, πλάτους 4,15 μ., κατασκευή εκατέρωθεν κρασπεδορείθρων πλάτους 0,70 μ. και πεζοδρομίων πλάτους 0,75 μ. έως 1,40 μ., αναλόγως του διαθέσιμου εύρους της απαλλοτρίωσης.
Για τις περιοχές εντός ορίων οικισμών, προβλέπεται η κατασκευή κρασπεδορείθρων και πεζοδρομίων σε όλα τα τμήματα που είναι εφικτή (λόγω ύπαρξης εμποδίων, κυρίως κτισμάτων) η κατασκευή τους. Προκειμένου να εξασφαλισθεί ικανοποιητική παροχέτευση των ομβρίων, πρόκειται να κατασκευαστούν παρά τον άξονα της οδού, 12 αγωγοί ομβρίων διαμέτρου 0,40 μ. και 0,60 μ. (3 στο Πετρίτσι, 2 στο Χατζή και 7 στο οικιστικό συγκρότημα Κούμαρου - Βλαχόπουλου), συνολικού μήκους 2.692 μέτρων. Ακόμα, θα αντικατασταθούν οι αγωγοί ύδρευσης των οικισμών Βλαχόπουλου, Κρεμμυδίων και Χατζή. Το έργο περιλαμβάνει και τον ηλεκτροφωτισμό του κόμβου της Καζάρμας.
Ένας τραγικός θάνατος πριν από 68 χρόνια
Ήταν το 1938 όταν ένας νεαρός από τη Μεσσήνη που ονομαζόταν Αγησίλαος Θεοφιλόπουλος εργαζόταν στα χωριά μας. Ήταν μόλις 22 χρονών και πραγματοποιούσε τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες εργασίες. Μία απ΄ αυτές στάθηκε αιτία να κόψει ο χάροντας νωρίς το νήμα της ζωής του. Τα γεγονότα έγιναν ως εξής: Στην Πελεκανάδα υπάρχει ένα πηγάδι γνωστό ως πηγάδι του «Παππά». Αυτό το πηγάδι αποφάσισε να καθαρίσει ο νεαρός Αγησίλαος Θεοφιλόπουλος. Καθώς ήταν στον πάτο του πηγαδιού και το καθάριζε ξαφνικά οι πέτρες υποχώρησαν και κατεδαφίστηκε η μια πλευρά του. Ο νεαρός καταπλακώθηκε από τις πέτρες, βαριά τραυματισμένος ζητούσε βοήθεια. Μέχρι να πάει το χωριό, να βρει τρόπο να βγάλει των όγκο των πετρών το νερό του πηγαδιού ανέβαινε. Το αποτέλεσμα ήταν ο νεαρός να πνιγεί σφαδάζοντας από τα πολλά κατάγματα που είχε υποστεί από τις πέτρες. Ήταν ένας τραγικός θάνατος που για πολλά χρόνια γινόταν κουβέντα γι΄ αυτόν στα καφενεία και όχι μόνο.
Τρεις δάσκαλοι στο Χατζή που άφησαν εποχή…
Την σχολική χρονιά 1899-1900 στο νεοϊδρυθέν Ελληνικό Σχολείο Βουφράδας δίδαξε με επιτυχία ο ελληνοδάσκαλος Οικονόμου Ιωάννης. Ήρθε στο Χατζή με περγαμηνές από το Β΄ Ελληνικό Σχολείο Καλαμάτας και το Ελληνικό Σχολείο Ασλάναγα που είχε υπηρετήσει και δικαίωσε στο ακέραιο τη φήμη του. Το έτος 1903-1904 στο Ελληνικό Σχολείο Βουφράδας δίδαξε ο Ελληνοδιδάσκαλος Σκουριώτης Δημήτρης. Άριστος εκπαιδευτικός που στη συνέχεια τοποθετήθηκε Σχολάρχης στο Ελληνικό Σχολείο Ζούρτσας και στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το σχολικό έτος 1910-1911. Από τη σχολική χρονιά 1904-1905 έως τη σχολική χρονιά 1910-1911 στο Ελληνικό Σχολείο Βουφράδας δίδαξε ο Ελληνοδάσακαλος Γ. Τσουλόπουλος. Εκπαιδευτικός άριστος που άφησε εποχή στη Βουφράδα. Πριν έρθει στο Χατζή δίδασκε για πέντε χρόνια στο Γυμνάσιο της Κυπαρισσίας.
Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο Χατζή
Όλα τα δημοτικά σχολεία του δήμου Βουφράδας έχουν βάλει λουκέτο με εξαίρεση το δημοτικό σχολείο της έδρας του δήμου, το Χατζή. Όμως και εδώ τα πράγματα έχουν πάρει τη φθίνουσα κατάσταση. Ο αριθμός είναι μικρός. Κάποτε το Χατζή βοούσε από μαθητόκοσμο σε αντίθεση με το σήμερα. Στη φωτογραφία που είναι του 2005 βλέπουμε τους μαθητές του δημοτικού σχολείου και του νηπιαγωγείου με τους εκπαιδευτικούς τους.
Οι μαθητές του νηπιαγωγείου Χατζή όλο και συρρικνώνονται σε αριθμό. Το ίδιο γίνεται και με τους μαθητές του δημοτικού σχολείου και του γυμνασίου. Ένας από τους λιγοστούς μαθητές του νηπιαγωγείου είναι και ο Νικόλαος Κωνσταντόπουλος, εγγονός του Παναγιώτη Σταυρόπουλου. Ένας πολυτάλαντος για την ηλικία του νεαρός.
Ετοιμάστηκε η πλατεία στους Αγίους Αποστόλους
Ο οικισμός Άγιοι Απόστολοι απόκτησαν τη δικιά τους πλατεία, πάνω ακριβώς στη διασταύρωση των τεσσάρων δρόμων. Των δρόμων δηλαδή που οδηγούν προς Μηλιώτη, προς Βλάση, προς Τουλούπα Χάνια και προς Κοντογόνι. Πλακοστρώθηκε, μπήκαν παγκάκια, μπήκε φωτισμός και έγινε μια μικρή αλλά όμορφη πλατεία. Μπράβο σε όλους όσους συνετέλεσαν στο έργο αυτό.
Θεραπευτικές ικανότητες….από ειδικούς!!!
Πριν η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γίνει προσβάσιμη στους κατοίκους των χωριών μας διάφοροι συγχωριανοί παρείχαν με το δικό τους τρόπο ίαση στους πάσχοντες. Ανάμεσά τους ξακουστοί ήταν:
Το αυλάκι της ζωής των χωριών μας
Την περίοδο της τουρκοκρατίας ένα μεγάλο αρδευτικό έργο είχε κατασκευαστεί στα χωριά μας. Ένα μεγάλο αυλάκι νερού ξεκινούσε από το ποτάμι Βελίκα στην περιοχή Καραμνίτσα Μαργελίου, διέσχιζε και πότιζε περιοχές του Μηλιωτίου και έφτανε ως την Πελεκανάδα. Το αυλάκι νερού έδινε ζωή στα χωριά. Ήταν έργο που έγινε από τους σκλαβωμένους Έλληνες των χωριών μας. Ήταν το αυλάκι που για πολλές δεκάδες χρόνια κράτησε όρθιους τους κατοίκους της περιοχής μας. Κράτησε όρθια και την οικονομία της περιοχής. Μετά την απελευθέρωση οι κάτοικοι του Μηλιωτίου και της Πελεκανάδας ήρθαν σε διαμάχη για το αυλάκι. Μετά από έντονες αντιπαραθέσεις και αντιδικίες αποφασίστηκε να χρησιμοποιούν το νερό εκ περιτροπής. Τον ένα χρόνο οι Πελεκαναδαίοι πότιζαν πάνω από 500 στρέμματα όψιμων καλλιεργειών και τον άλλο χρόνο οι Μηλιωταίοι πότιζαν πάνω από 150 στρέμματα. Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο της κατοχής, στην τότε αναγκαστική απογραφή των προϊόντων, μόνο στην Πελεκανάδα καταγράφηκαν 110 χιλιάδες οκάδες αραποσίτι και 15 χιλιάδες οκάδες φασόλια. Όλα, όμως, τελείωσαν για το αυλάκι αυτό στην πρωτοφανή θεομηνία του χειμώνα του 1952. Τότε από τα νερά και τις κατολισθήσεις καταστράφηκε μεγάλο μέρος του αυλακιού. Τα γόνιμα χωράφια αγρίεψαν και η μετανάστευση δυνάμωσε. Τη δεκαετία του 1960 η Τοπική Επιτροπή Άρδευσης αποφάσισε να φτιάξει καινούργιο αυλάκι σε νέα χάραξη. Αποτέλεσμα ήταν να ξοδευτούν τεράστια ποσά χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τελικά το έργο εγκαταλείφτηκε στο φθοροποιό χρόνο.
Στα χρονικά του χωριού Βλάση έχουν γραφτεί οι ατάκες και οι πληρωμένες απαντήσεις που έδινε ο συμπατριώτης μας Λυμπέρης Λυμπερόπουλος του Παναγιώτη που είχε γεννηθεί στο Βλάση το 1872. Ετοιμόλογος, ευφυής μαέστρος στο χαρτοπαίχνιδο πείραζε τη νεολαία της εποχής με τις εκφράσεις: «παλιοπεταμένα», «αδήλωτα», «αλανάκια» και «καρεκλάκια». Πάντα φοβέριζε τα αγόρια ότι θα πάει στην κοινότητα να τα δηλώσει. Ήταν μια εποχή έντονη για το Βλάση με τους δικούς της ανθρώπους και τα δικά της χαρακτηριστικά.
Τις άδειες δημοπράτησης σε 34 νέα έργα συνολικού προϋπολογισμού 8.485.404 που χρηματοδοτούνται από το πρόγραμμα «Θησέας» υπέγραψε το Μάρτιο η περιφερειάρχης Πελοποννήσου Αγγέλα Αβούρη. Ανάμεσα στα έργα είναι και ο δρόμος Μεταμόρφωση (Σκάρμιγκα)-Μυρσινοχώρι (Πισπίσα) των δήμων Παπαφλέσσα και Νέστορος, προϋπολογισμού 272.555 ευρώ.
Ρωτήσαμε μια σειρά από νεαρά άτομα που βρίσκονταν για διακοπές στα χωριά μας να μας πουν πως κράζουμε διάφορα ζώα. Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο η εμπειρία τους και τα βιώματά τους δεν τους επέτρεπαν τέτοιες γνώσεις περιττές μάλιστα για την εποχή μας. Έτσι, για την ιστορία να αναφέρουμε ότι οι κάτοικοι των χωριών έκραζαν ή σαλαγούσαν τα ζώα ως εξής: Τα πρόβατα τα έκραζαν λέγοντας: τσιάναμ-τσιάναμ΄μπε, πρσιού-πρσιού… ενώ τα εσαλαγούσαν λέγοντας: ουτς, έλα ουτς. Πάρτο-πάρτο, μπρ-μπρ… Τα κριάρια τα έκραζαν λέγοντας: κότσιομ-κότσιομ, έλα ουρντέκι. Τα γίδια τα έκραζαν λέγοντας: κατσιό-κατσιό… ενώ τα εσαλαγούσαν λέγοντας: κατς-κατς, έλα κατς. Τα άλογα τα έκραζαν λέγοντας: κότσιομ-κότσιμ, πρρς-πρρς. Τα ξεκινούσαν λέγοντας: ντε-ντι ενώ ταα σταματούσαν λέγοντας: σι, σου. Τα γαϊδούρια τα έκραζαν λέγοντας: κίτσιομ-κίτσιομ ενώ τα ξεκινούσαν λέγοντας: χα, χάχα. Τις κότες τις έκραζαν λέγοντας: πούλι-πούλι-πούλι, πριού…πριού…
Πυρκαγιά εκδηλώθηκε στο Πετρίτσι στις 23 Απριλίου 2006. Ήταν η πρώτη πυρκαγιά της θερινής περιόδου. Ξέσπασε γύρω στις 7 το απόγευμα και αποτέφρωσε περίπου ένα στρέμμα αγροτοδασικής έκτασης, ενώ τα λιόφυλλα που κάποιο φορτηγό είχε αδειάσει στο σημείο της πυρκαγιάς δυσχέραιναν το έργο των αντρών της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, καθώς δυσκόλευαν το σβήσιμο της φωτιάς. Ελπίζουμε να ήταν η πρώτη και η τελευταία φωτιά για την περιοχή μας. Αυτό βέβαια θα εξαρτηθεί και από τις ανθρώπινες συμπεριφορές.
Από την Αμερική εθελοντές στον πόλεμο.
Μεταξύ αυτών και ένας Βλασαίος.
Πριν από λίγο καιρό ο δημοσιογράφος Θεόδωρος Μπρεδήμας μου χάρισε το βιβλίο του «Μεσσήνιοι και Μανιάτες οι πρώτοι μετανάστες στην Αμερική 1767-1913. Μια αξιέπαινη προσπάθεια, ένα μικρό συναξάρι των επώνυμων και ανώνυμων μεταναστών που άφησαν την πατρίδα τους και αναζήτησαν καλύτερες συνθήκες ζωής στη μακρινή Αμερική. Μέσα σ΄ αυτό το πόνημα είναι αποτυπωμένες οι θυσίες, τα βάσανα, ο πόνος, η πίκρα της ξενιτιάς, η νοσταλγία της πατρίδας…
Στο βιβλίο αυτό υπάρχει ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στους μετανάστες της Αμερικής που άφησαν τα ξένα και ήρθαν να πολεμήσου για την πατρίδα στον πόλεμο του 1912-1913. Από τα χωριά μας αναφέρει τον Αναστάσιο Ασημακόπουλο από την Καζάρμα και τον Διονύση Αποστολόπουλο από το Σουληνάρι και το Βασίλειο Αποστολόπουλο επίσης από το Σουληνάρι. Στη μνήμη μου, όμως, ήρθε και η περίπτωση του Βλασαίου Μητρόπουλου Αναστασίου.
Με την ευκαιρία αυτή αξίζει να αναφερθούμε και στον Αναστάσιο Ασημακόπουλο και στο Διονύση Αποστολόπουλο όπως παραθέτει τα στοιχεία στο βιβλίο του ο Θεόδωρος Μπρεδήμας:
Η ηλεκτροδότηση στο Βλάση έγινε πολύ αργά σε σύγκριση με άλλες περιοχές. Αυτή πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1971. Μέχρι τότε πάρα πολλές δουλειές γινόντουσαν τη νύχτα με το φως της γυαλόλαμπας ή του λυχναριού. Αλλά και το διάβασμα των μαθητών γινόταν το βράδυ με το λυχνάρι, το φανάρι ή τη γυαλόλαμπα. Έπρεπε να τελειώσουν πρώτα όλες οι δουλειές, να ταϊστεί το γουρούνι, να μπούνε οι κότες στο κοτέτσι να κουρνιάσουν, να τακτοποιηθούν τα αρνοκάτσικα, το γαϊδούρι, το άλογο… Ύστερα δίπλα στο σταχτοφούρνι, στο σάισμα του παραγωνιού ξεκινούσε το διάβασμα με το φως της τσιμπλόλαμπας, του λαδολύχναρου, του φαναριού. Κι αν ερχόντουσαν στο σπίτι συγχωριανοί και συγγενείς, συνηθισμένο φαινόμενο αφού μαζεύονταν για κουβέντα πότε στο ένα σπίτι πότε στο άλλο σπίτι έπρεπε να πάρουμε τα μπογαλάκια μας και να πάμε στη σάλα. Θεός να την κάνει σάλα, μες στη Σιβηρία, βάζοντας κάνα κάρβουνο στο ταψί (μαγκάλι) για να μη τρέχει συνέχεια η μύτη μας από το κρύο και να μην ξεπαγιάσουμε. Ακόμη και η γυαλόλαμπα ζέσταινε λίγο τη μούρη μας αλλά στο τέλος έπρεπε να φυσήξουμε τη μύτη μας για να φύγει η μουτζούρα. Όμως με τη γυαλόλαμπα και το λαδολύχναρο «πολλοί οφθαλμοί ηνεώχθησαν και βίβλοι ανεγνώσθησαν». Και μια και αναφερθήκαμε στη γυαλόλαμπα το μεγάλο πρόβλημα ήταν το λαμπόγιαλο που κάθε τόσο έσπαζε και να η γκρίνια, το μάλωμα, οι σφαλιάρες…που λεφτά να αγοράσεις άλλο.
Ήταν Μεγάλη Παρασκευή του 1944 όταν γερμανικά στρατεύματα κατοχής εισέρχονται στο Βλάση ερχόμενα από το Κοντογόνι με άγριες διαθέσεις. Ευτυχώς οι Βλασαίοι πρόφτασαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία και εγκατέλειψαν το χωριό που οι Γερμανοί το βρήκαν άδειο. Οι περισσότεροι είχαν κρυφτεί στη Βλασόχουνι. Τότε έφτασε στο χωριό και ένα δεύτερο τάγμα Γερμανών από το Βλαχόπουλο. Οι Γερμανοί αφού έψαξαν όλα τα σπίτια και αφού συγκέντρωσαν διάφορα αγροτικά προϊόντα που άρπαξαν στο γιοφύρι του χωριού έβαλαν φωτιά και έκαψαν το σπίτι του Νικολάκη Νέστορα καθώς και το σπίτι του Θανάση Κοτσόβολου. Τα σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς και ανοικοδομήθηκαν αργότερα. Είχαν σκοπό να κάψουν και το σπίτι του Ανδρέα Μάστορα το οποίο έσωσε από τη φωτιά η Ευγενία Μάστορα που αντέδρασε έντονα στους Αλεξοπουλαίους που συνόδευαν τους Γερμανούς και τους οποίους γνώριζε.
Να σημειώσουμε ότι τα πέτρινα χρόνια της κατοχής στο Βλάση ήρθαν τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής τρεις φορές. Δεν πείραξαν κανένα παρά άρπαξαν αιγοπρόβατα, πουλερικά, ελαιόλαδο σιτάρι και άλλα προϊόντα.
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάστηκε και φέτος το Πάσχα σ΄ όλα τα Βουφραδοχώρια. Μεγάλος ήταν ο αριθμός των επισκεπτών που βρέθηκαν και φέτος για Πάσχα στα χωριά μας. Έμειναν όλοι ευχαριστημένοι. Εξάλλου το Πάσχα σ΄ όλα τα χωριά της Βουφράδας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, το δικό του ξεχωριστό χρώμα. Αλλά και η πορεία προς το Πάσχα, όλη δηλαδή η Μεγαλοβδομάδα, έχει τη δική της λαμπρότητα. Είναι παράδοση χρόνων τις μέρες αυτές να πηγαίνουν όλοι στο χωριό τους και να συμμετέχουν ενεργά στο λαμπρό εορτασμό. Έτσι και φέτος βρέθηκαν στα πάτρια χώματα της Βουφράδας εκατοντάδες επισκέπτες που μαζί με τους συγγενείς τους, μόνιμους κάτοικους της Βουφράδας, γιόρτασαν τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Τα δώδεκα ευαγγέλια, ο επιτάφιος θρήνος, η περιφορά του επιταφίου στα σοκάκια και στις ρούγες των χωριών μας, το «Δεύτε Λάβετε Φως», το «Χριστός Ανέστη» έχουν ιδιαίτερο νόημα να τα ζεις στα χωριά της Βουφράδας και όχι σε μια μεγαλούπολη όπου όλα είναι τυποποιημένα και εσύ ένας παθητικός δέκτης.
ΝΤΕΜΠΕΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Έλαβε μέρος στη μάχη των Κρεμμυδίων
Ο Ντεμπεγιώτης Γιώργος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας στα Φρουτζοκρέμμυδα. Ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν να καταταγούν στο σώμα του στρατηγού Ν. Οικονομίδη το 1821. Ήταν τολμηρός και ριψοκίνδυνος. Έλαβε μέρος στις πολιορκίες των μεσσηνιακών φρουρίων Νιόκαστρου και Μεθώνης. Στη συνέχεια, συμμετείχε στην πολιορκία της Τρίπολης, καθώς και στη μάχη στα Δερβενάκια. Όταν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ "αλώνιζαν" την Πελοπόννησο σπέρνοντας το θάνατο, ο Γεώργιος Δεμπεγιώτης πρωτοστατούσε στις ενέδρες σύμφωνα με το σχέδιο του Κολοκοτρώνη. Το 1825 συμμετείχε στη μάχη των Κρεμμυδίων και διακρίθηκε για άλλη μια φορά για τη γενναιότητά του. Παράλληλα προσέφερε τις υπηρεσίες του και με την ιδιότητα του δημοπρόκριτου. Την 1η Νοεμβρίου 1821 συμμετείχε στη διαδικασία εκλογής των γενικών εφόρων του αγώνα και του αντιπροσώπου στη Γενική Συνέλευση της Επιδαύρου. Ως εκπρόσωπος των Κρεμμυδίων, συμμετείχε και πάλι στη διαδικασία εκλογής πληρεξουσίων για τη Γ' Εθνική Συνέλευση.
Στην εποχή της τηλεόρασης χάθηκε η ομορφιά της γειτονιάς. Χάθηκαν οι όμορφες στιγμές που μικροί και μεγάλοι τα καλοκαιρινά βράδια κάθονταν στο πεζούλι και μιλούσαν ατέλειωτες ώρες περί ανέμων και υδάτων. Χάθηκαν όλα εκτός από μια περίπτωση. Εκτός από το πεζούλι έξω από το σπίτι του αείμνηστου Σταύρου Κοτσόβολου στο Βλάση που τώρα πια το εξευγένισαν και το ονόμασαν «Τραπεζαρία». Εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες μαζεύονται νέες και γριές, αγόρια και άντρες και μιλούν για διάφορα θέματα, σίγουρα πολύ σπουδαιότερα από τα σκουπίδια που προσφέρει σήμερα η τηλεόραση. Μόνιμοι θαμώνες του πεζουλιού ο Πέτρος Κοτσόβολος, η Κούλα Κοτσοβόλου, η Κανέλλα Μάστορα, η Βούλα Μάστορα, η Χρυσάνθη Μάστορα, η Μαρία Κοτσοβόλου, η Παναγιώτα Αποστολοπούλου, η Τούλα Κοτσοβόλου, η Ελευθερία Κοτσοβόλου, η Στέλλα Φουρτούνη…. και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Τους βλέπει κανείς και ευφραίνεται η ψυχή του. Τους χαίρεται και τους μακαρίζει.
Σας ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για τα όποια λάθη παρατηρούνται στην εφημερίδα μας. Θυμηθείτε δεν είμαστε επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Όσον αφορά τις παραλείψεις μας, αυτές οφείλονται μόνο στη μη ενημέρωσή μας. Γι΄ αυτό φροντίστε να ενημερωνόμαστε έγκαιρα για όλα τα γεγονότα. Η εφημερίδα είναι όλων των Βλασαίων, όλων των Βουφραδιωτών. Είναι ανοιχτή σε όλες τις απόψεις. Είναι ανοιχτή και στον αντίλογο.
Ο Πανάγιος Τάφος και η Κάθοδος του Αγίου Φωτός
Ο εκλεκτός συμπατριώτης μας, από το Βλάση, Λαϊκός Ιεροκήρυκας, Γεώργιος Στ. Λαμπρόπουλος Προσκυνητής Αγίων Τόπων συνεχίζει και στο φύλλο αυτό της εφημερίδας μας να περιγράφει τον Πανάγιο Τάφο και την Κάθοδο του Αγίου Φωτός ως εξής: «Εις το κέντρον του Πανίερου Ναού της Αναστάσεως υπάρχει ο Πανάγιος Τάφος του Σωτήρος Χριστού. Ένα μνημείο που προξενεί συγκίνηση στους προσκυνητές που κατά χιλιάδες συρρέουν εκεί για να προσκυνήσουν από όλο τον κόσμο, ιδίως κατά τις εορτές του Πάσχα.
Ο Πανάγιος Τάφος διαιρείται σε δυο μέρη, τον προθάλαμο όπου βρίσκεται ο μισός αποκυλισθείς λίθος, ο οποίος χρησιμοποιείται ως Αγία Τράπεζα για την τέλεση των ιερών μας Ακολουθιών και το κυρίως θάλαμο που βρίσκεται ο τάφος του Κυρίου. Στο προσκύνημα αυτό, το Μεγάλο Σάββατο γίνεται η τελετή της καθόδου του Αγίου Φωτός. Να πως περιγράφει «ο κοιμηθείς πάτερ Μητροφάνης» την κάθοδο του Αγίου Φωτός το 1926:
Ώρα 11 π.μ. γίνεται η σφράγισις του Πανάγιου Τάφου, με γνήσιο κερί, το οποίον έχει λειτουργηθεί 40 ημέρες εις τον Πανάγιον Τάφο.
Ώρα 12 π.μ. εισέρχεται ο πατριάρχης εις τον Ναόν της Αναστάσεως, προεξαρχόντων των λαβάρων και εξαπτερύγων, μετά της ακολουθίας του, και αφού περιέλθουν τρις το Άγιον Κουβούκλιον, ψάλλοντες αργά και ρυθμικά το φως ιλαρόν, σταματούν στην είσοδον του Παναγίου Τάφου. Εκεί και ενώπιον των εκπροσώπων των άλλων δογμάτων, αφού ερευνηθεί ο Πατριάρχης μήπως φέρει κάτι που παράγει φωτιά εισέρχεται εντός του Κουβουκλίου του Αγίου Τάφου. Επάνω εις τον Πανάγιον Τάφον έχουν τοποθετηθεί η φυλλάδα με τις ευχές και τέσσερις δεσμίδες κεριά ανά 33 έκαστη. Ο Πατριάρχης γονατίζει και βάζει το χέρι του στο σημείο της φυλλάδας όπου αι ευχές και αρχίζει να διαβάζει. Τότε ακούεται ένα βουητό και ο θάλαμος πληρούται με ένα γαλάζιο φως. Όταν τελειώσει τις ευχές ακούεται ένας σφυριγμός και το γαλάζιο εκείνο φως σχηματίζει έναν ολόλευκο δίσκο σαν το φως του όρους Θαβώρ και κάθεται εις την κεφαλήν του Πατριάρχου. Τότε ο Πατριάρχης παίρνει τις τέσσερις δεσμίδες τα κεριά και τας ανυψώνει και σα να τας εγγίζει σε αναμένην κάμινον, ανάβουν αυτομάτως, η ακοίμητος κανδήλα και αι τέσσερις δεσμίδες τα κεριά και αμέσως ο ολοφώτεινος αυτός δίσκος εξαφανίζεται από την κεφαλήν του Πατριάρχου. Τότε ο Πατριάρχης με το Άγιον Φως εξέρχεται από την μεσαίαν πύλην, όπου εκεί ίσταται ο εκπρόσωπος των Αρμενίων ο οποίος λαμβάνει τη μια δεσμίδα τα κεριά με το Άγιον Φως. Μετά ο Πατριάρχης από την ανατολική οπή του προθαλάμου, δίδει μία δεσμίδα κεριά με το Άγιον Φως εις τον εκεί αναμένοντα Έλληνα ορθόδοξο ιεράρχη, ο οποίος αρπαζόμενους από τους πιστούς μεταφέρεται εντός του καθολικού του ναού. Έτεροι δρομείς, αφού λάβουν το Άγιον Φως, οι μεν μεταφέρουναυτό εις πόλιν Ραμάλα, οι δε έτεροιεις Άγιον Γεώργιον. Μετά ο Πατριάρχης από την δυτικήν οπή του προθαλάμου δίδει το Άγιον Φως εις τους εκπροσώπους των καθολικών, Συριάνων και Κοπτών, οι οποίοι λαμβάνοντες το Άγιον Φως ασπάζονται το χέρι του Πατριάρχου. Την κάθοδο του Αγίου Φωτός υποδέχονται τα σήμαντρα του ναού της Αναστάσεως και οι ογκώδες καμπάνες κρούονται χαρμόσυνα. Είθε ο Θεός να αξιώσει τους αναγνώστας να γίνουν προσκυνητές των Αγίων Τόπων και να απολαύσουν το χαρμόσυνο αυτό γεγονός.
Ο Παπαφλέσσας αντί να ενώνει…διχάζει
Θα τρίζουν τα κόκαλα του «Μπουρλοτιέρη των Ψυχών», του ήρωα του Μανιακίου Παπαφλέσσα με τα καμώματά μας. Αυτός θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει και να μας ενώσει και εμείς το βιολί μας….κατώτεροι των περιστάσεων αφού δεν μπορούμε ότι μια ενωτική γιορτή να κάνουμε. Το έχουμε και άλλοτε γράψει ας το γράψουμε και άλλη μια φορά μήπως και ευαισθητοποιηθούν κάποιοι και αλλάξουν μυαλά.
Στις 20 Μαΐου όλοι οι κάτοικοι του δήμου Παπαφλέσσα, του δήμου Βουφράδας, του δήμου Νέστορος και πολλοί άλλοι θα ανηφορίσουν για τον τόπο θυσίας του Παπαφλέσσα. Στην περιοχή αυτή κάθε χρόνο γίνονται δύο ξεχωριστές γιορτές για να τιμήσουν τη μνήμη των αγωνιστών, που έχοντας μπροστάρη και εμψυχωτή τον Παπαφλέσσα, έδωσαν την τελευταία τους πνοή για την λευτεριά του έθνους.
Χρόνια τώρα οι δημότες των χωριών της Τριφυλίας αποτίνουν φόρο τιμής στους πεσόντες αγωνιστές στο Μανιάκι στο χώρο θυσίας, εκεί που βρίσκεται το μεγάλο μνημείο. Το ίδιο κάνουν και οι κάτοικοι της Πυλίας και της υπόλοιπης Μεσσηνίας στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου στο Μανιάκι.
Στις δύο ξεχωριστές δοξολογίες που γίνονται την ίδια μέρα και την ίδια ώρα χοροστατούν δύο ξεχωριστές θρησκευτικές μητροπόλεις, από την μία η Μητρόπολη Τριφυλίας και Ολυμπίας και από την άλλη η Μητρόπολη Καλαμάτας.
Εκφωνούνται πανηγυρικοί της ημέρας, παραβρίσκονται παιδιά από διαφορετικά σχολεία στις δύο εκδηλώσεις, παρατίθενται γεύματα και συνεστιάσεις από διαφορετικούς δήμους σε διαφορετικούς χώρους, χορεύονται οι ίδιοι χοροί σε διαφορετικές θέσεις που απέχουν μεταξύ τους μόλις δύο χιλιόμετρα. Οι πολιτικοί προκειμένου να τους ευχαριστήσουν όλους μετακινούνται από την μία γιορτή στην άλλη.
Η θυσία του Παπαφλέσσα αντί να μας ενώνει μας χωρίζει και δείχνει τα ρεζίλια του σύγχρονου Έλληνα και τις αδυναμίες των πολιτικών και των ηγετών της εκκλησίας να ενώσουν τους πολίτες. Ως πότε…όμως;
Κάθε χρόνο ο δήμος τις μέρες του Πάσχα έκοβε τα χόρτα στην παιδική χαρά στο Βλάση. Φέτος ο χώρος ήταν αδιάβατος από τα πολλά χόρτα. Πολλά παιδιά από τους επισκέπτες του χωριού μας κατευθύνθηκαν στην παιδική χαρά αλλά απελπισμένα πήραν το δρόμο της επιστροφής. Τα πολλά χόρτα και ο κίνδυνος να ελλοχεύει από φίδια ήταν ορατός. Γιατί, κύριοι, της δημοτικής αρχής φέτος δεν κάνατε αυτό που κάνατε τα υπόλοιπα χρόνια; Ήταν τόσο δύσκολο να κοπούν τα χόρτα στην παιδική χαρά;
Προτάσεις της Βουφράδας για το Δ΄ ΚΠΣ
Την Τρίτη 2 Μαΐου 2006 συνεδρίασε το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Βουφράδας προκειμένου να υποβάλει προτάσεις στο πλαίσιο προετοιμασίας του αναπτυξιακού προγράμματος της προγραμματικής περιόδου 2007-2013 του Δ΄ Κοινωτικού Πλαισίου Στήριξης. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού προτάθηκαν τα παρακάτω έργα:
Ο αλευρόμυλος των Οικονομοπουλαίων
Στο ποτάμι της Βελίκας υπήρχαν αρκετοί μύλοι. Ένας απ΄ αυτούς, ο πιο γνωστός ίσως, ήταν του δημάρχου Αριστομένη Δημάραντου Οικονομόπουλου. Για τις ανάγκες του αλευρόμυλου που εξυπηρετούσε τους κατοίκους των χωριών μας είχε κατασκευαστεί μεγάλη δέση και αυλάκι ενός χιλιομέτρου ψηλότερα από το μύλο. Το 1906 ο δήμαρχος Δημάραντος Οικονομόπουλος πούλησε το μύλο στο Βασίλη Νικολόπουλο που τον αποκαλούσαν «Νταβλούκα» έναντι 3000 δραχμών. Από τότε οι κάτοικοι των χωριών μας το μύλο τον ήξεραν ως «μύλο του Νταβλούκα». Ο μύλος καταστράφηκε ολοσχερώς στη θεομηνία του χειμώνα του 1952. Ο ποταμός υπερχείλισε και παρέσυρε από τα θεμέλια τον αλευρόμυλο.
Η κοντή και ο ψηλός των χωριών μας
Σύμφωνα με στοιχεία που πήραμε από βιβλίο του Βασίλη Παυλόπουλου ο κοντότερος και ο ψηλότερος άνθρωπος των χωριών μας γεννήθηκαν και έζησαν στην Πελεκανάδα. Τον ψηλότερο άνθρωπο της περιφέρειας τον έλεγαν Δημήτρη Αντωνόπουλο του Δημητρίου και ο κόσμος τον αποκαλούσε «Ο ψηλός από την Πελεκανάδα». Η πιο κοντός άνθρωπος ήταν γυναίκα και ονομαζόταν Μεταξία Αρβανίτη σύζυγος Αθανασίου με ύψος 1,35 μ.
Δυο ήταν οι τυχεροί της φετινής χρονιάς που χρηματοδοτήθηκαν από το δήμο Βουφράδας. Πρόκειται για τον αθλητική ομάδα της Βουφράδας που χρηματοδοτήθηκε με 1200 ευρώ και η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην Καζάρμα που χρηματοδοτήθηκε με 1000 ευρώ. Εμείς να προσθέσουμε ότι ο δήμος θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να ενισχύει κάθε χρόνο όλα τα σωματεία και τους συλλόγους που έχουν έδρα το δήμο και μάλιστα να συνδιοργανώνουν εκδηλώσεις. Η δράση των συλλόγων ενισχύει την ανάπτυξη του δήμου γι΄ αυτό και θα πρέπει να στηρίζονται οικονομικά και ηθικά από το δήμο.
Το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Βουφράδας στη συνεδρίαση της 26ης Απριλίου 2006 σύστασε επιτροπή εκτίμησης για αγορά ακινήτου στο δημοτικό διαμέρισμα Κουρτακίου με σκοπό να δημιουργηθεί πλατεία. Την επιτροπή αποτελούν οι: Δημητρακόπουλος Αντώνης, Κατσούλας Ιωάννης και ένας μηχανικός της ΤΥΔΚ Μεσσηνίας.
Μια νέα εκκλησία θεμελιώθηκε την Κυριακή των Βαϊων 16 Απριλίου 2006 στην τοποθεσία Καμάρι στο Χατζή. Η εκκλησία κατασκευάζεται με δαπάνες του Παναγιώτη Σταυρόπουλου στη μνήμη της κόρης του Ελένης που χτυπημένη από την επάρατη νόσο άφησε αυτόν το μάταιο κόσμο σε ηλικία 26 ετών στις 31 Δεκεμβρίου 2003. Η εκκλησία θα είναι αφιερωμένη στην Αγία Ελένη της οποίας θα φέρει και το όνομα.
Ρομανόπουλος Δημητράκης:Ο αετός από τα Φρουτζοκρέμμυδα
Ο Δημητράκης Ρομανόπουλος γεννήθηκε στα Φρουτζοκρέμμυδα. Δύο έγγραφα μαρτυρούν τη δράση του στο στρατιωτικό και πολιτικό αγώνα της πατρίδας μας το 1821, για λευτεριά και για σύσταση ισχυρής πολιτικής εξουσίας που θα έδινε λύση στα βάσανα των Ελλήνων. Το πρώτο προέρχεται από τη διαδικασία εκλογής γενικών εφόρων και πληρεξουσίων για τη Γενική Συνέλευση της Επιδαύρου, με ημερομηνία 1 Νοεμβρίου 1821 και υπογραφή «Ρομανάς» χωρίς μικρό όνομα, το δεύτερο στοιχείο προέρχεται από τη διαδικασία εκλογής πληρεξουσίων για τη Γ' Εθνική Συνέλευση, με ημερομηνία 9 Νοεμβρίου 1825 και υπογραφή «Δημητράκις Ρομανόπουλος».
Μήλο της έριδας η γεώτρηση στο Βλάση
Μετά την παραχώρηση στο δήμο του οικοπέδου στη θέση Παλιόβρυση, από το Σπύρο Φουρτούνη, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας σε συνεργασία με το δήμο προχώρησε σε γεώτρηση με σκοπό τόσο την υδροδότηση των χωριών Βλάση και Μηλιώτη όσο και την κάλυψη αναγκών σε νερό της πυροσβεστικής υπηρεσίας σε περίπτωση πυρκαγιάς. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση είχε αρχικά προφορικά δεσμευτεί ότι παραχωρούσε τη διαχείριση της γεώτρησης στο δήμο με την υποχρέωση να εξυπηρετείται όποτε χρειαζόταν η πυροσβεστική υπηρεσία. Στην πορεία, όμως, φαίνεται ότι η δέσμευση αυτή δεν κρατήθηκε αφού η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας προσανατολίστηκε να ανατεθεί η διαχείριση του νερού στην πυροσβεστική υπηρεσία. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και οι κάτοικοι των χωριών μας αντέδρασαν και ζήτησαν η διαχείριση του νερού και της γεώτρησης να έχει αποκλειστικά και μόνο ο δήμος Βουφράδας.
Το θέμα ήρθε για συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Βουφράδας, στις 25 Φεβρουαρίου 2006, το οποίο ομόφωνα αποφάσισε την άδεια χρήσης νερού της γεώτρησης να την έχει αποκλειστικά και μόνο ο δήμος Βουφράδας και μάλιστα πριν να ολοκληρωθεί ο εξοπλισμός της γεώτρησης. Επίσης ο δήμος δεσμεύτηκε να παραχωρεί στην πυροσβεστική υπηρεσία όποτε και όσο χρειάζεται νερό για τις ανάγκες της. Η απόφαση του δήμου έλαβε αύξοντα αριθμό πράξης 9ης/2006.
Μετά απ΄ αυτή την απόφαση συνεργείο του δήμου πήγε και περιέφραξε το χώρο της γεώτρησης και ανάρτησε πινακίδα που λέει ότι είναι ιδιοκτησία του δήμου.
Ας το κατανοήσουν οι πάντες. Κάθε προσπάθεια αποβλέπουσα στην αξιοποίηση του νερού της γεώτρησης για σκοπούς πέρα από την εξυπηρέτηση των αναγκών των κατοίκων των χωριών Βλάση και Μηλιώτη καθώς και της πυροσβεστικής υπηρεσίας θα αντιμετωπίσει τη σκληρή αντίδρασή μας. Τα χωριά μας έχουν μεγάλη ανάγκη για νερό και το νερό αυτό τους ανήκει και δεν είναι διατεθειμένα να εκχωρήσουν τα δικαιώματα τους στα αλλότρια σχέδια κάποιων που παραμονεύουν. Η στάση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας γεννά πολλά ερωτηματικά στους κατοίκους της Βουφράδας. Ας ελπίζουμε ότι η αντιπαράθεση δήμου και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας έλαβε τέλος…
Όταν οι υπεύθυνοι σιωπούν…προκλητικά!!!
Κάποιοι νομίζουν ότι θα κουραστούμε να γράφουμε για τις πινακίδες που δεν υπάρχουν για να πληροφορούν τον ταξιδιώτη για το πού βρίσκεται το Βλάση, και ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει. Το πρόβλημα βέβαια δεν το έχει μόνο το Βλάση αλλά και άλλα χωριά του δήμου. Όχι μόνο δε θα κουραστούμε αλλά θα δώσουμε και μεγαλύτερη δημοσιότητα και μάλιστα και μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Πάνε πάνω από πέντε μήνες που έχει πέσει η ταμπέλα στο βόρειο μέρος του χωριού μας και οι υπεύθυνοι σιωπούν προκλητικά. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι πληροφορούμε τη δημοτική αρχή ή όποια άλλη αρμόδια αρχή ότι: α) Η ταμπέλα που γράφει «ΒΛΑΣΗ» στον οδικό άξονα Άγιοι Απόστολοι-Βλάση έχει καταστραφεί. β) Μπαίνοντας στο Βλάση από το δρόμο Χατζή-Βλάση δεν υπάρχει ταμπέλα με την ένδειξη «ΒΛΑΣΗ». γ) Στον οδικό άξονα Χατζή-Βλαχόπουλο στη διασταύρωση που πηγαίνει για Βλάση και Κουρτάκι η πινακίδα είναι ακριβώς πάνω στη στροφή και κρυμμένη πίσω από μια ελιά. Έτσι, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει είναι το ίδιο για τον ταξιδιώτη. Η ταμπέλα πρέπει να μεταφερθεί λίγο πριν από τη στροφή και να τοποθετηθεί και μια δεύτερη για τους οδηγούς που έρχονται από το Βλαχόπουλο γιατί απ΄ αυτή την κατεύθυνση δεν υπάρχει πινακίδα. δ) Στη διασταύρωση για Κουρτάκι και Πελεκανάδα, λίγο μετά το χωριό Δροσιά, στον οδικό άξονα που έρχεται από το Ριζόμυλο η πινακίδα έχει καταστραφεί από φωτιά και δυστυχώς δεν έχει αντικατασταθεί. Νομίζουμε ότι το κόστος γι΄ αυτές τις παρεμβάσεις δεν είναι τεράστιο. Ελπίζουμε ο δήμος ή όποια άλλη αρχή είναι αρμόδια να παρέμβει και να δώσει λύση σ΄ αυτό το πρόβλημα. Πολλές φορές τα μικρά σε κόστος είναι και ουσιαστικά, ας μην τα προσπερνάμε.
Ένας Βλασαίος στο στράτευμα του Παπαφλέσσα
Ανάμεσα στα παλικάρια του Παπαφλέσσα που έπιασαν το Μανιάκι για να αντισταθούν στην εισβολή του Ιμπραήμ το Μάιο του 1825 ήταν και ο Βλασαίος Κανέλλος Μαρινόπουλος. Ένας λεβεντάνθρωπος, ένα πραγματικό παλικάρι που το έλεγε η ψυχούλα του. Λίγο πριν από την τελική σύγκρουση με τον Ιμπραήμ ο Παπαφλέσσας ζήτησε οι παντρεμένοι και οι έχοντες γέρους και ανήμπορους γονείς να αποχωρήσουν και να μη συμμετέχουν στη μάχη. Ανάμεσα σ΄ αυτούς που αποχώρησαν ήταν και ο Κανέλλος Μαρινόπουλος.
Αξίζει τον κόπο να κάνουμε κάποιες αναφορές για τη ζωή και τη δράση αυτού του παλικαριού. Γεννήθηκε την περίοδο που η πατρίδα μας ήταν σκλαβωμένη στους Τούρκους στο χωριό Πελεκανάδα. Παντρεύτηκε Βλασαία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βλάση. Τότε άλλαξε και το επίθετό του (συνηθισμένο φαινόμενο για σόγαμπρους) και από Μαντούκας ονομάστηκε Μαρινόπουλος. Όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 έτρεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πολιορκία των Μεσσηνιακών φρουρίων έχοντας παρέα του τους συγχωριανούς του Ντούβαλη Κωνσταντίνο και Κακουρόγιαννη Γιάννη. Έλαβε μέρος σε μια σειρά από μάχες σε όλη τη διάρκεια της εππανάστασης. Ήταν γενναίος και ριψοκίνδυνος. Είχε την επαναστατική φλόγα μέσα του.
Ο Κανέλλος Μαρινόπουλος έκανε ένα γιο το Μαρίνη. Ο Μαρίνης στη συνέχεια έκανε δυο γιούς, τον Αριστείδη και τον Σωτήρη. Ο Κανέλλος Μαρινόπουλος πέθανε στο Βλάση ξεχασμένος χωρίς καμιά ηθική ή υλική αμοιβή για την προσφορά του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.
Το δίμηνο που πέρασε πρόσφεραν ή πλήρωσαν την ετήσια συνδρομή τους στο σύλλογό μας οι παρακάτω συμπατριώτες μας τους οποίους ευχαριστούμε και ελπίζουμε και οι υπόλοιποι να πληρώσουν τη συνδρομή τους γιατί τα χρήματα αυτά είναι ο μοναδικός πόρος του συλλόγου μας: Κακούρης Περικλής του Βλάση 20 ευρώ, Γραμματικόπουλος Τάσος (δάσκαλος από Πελεκανάδα), Σαμπαζιώτη Βασιλική (από το Ριζόμυλο)10 ευρώ, Χαριπίδου Ελένη συζ. Γεωργίου 50 ευρώ, Αλεβίζος Σταύρος 100 ευρώ.
Στο τέλος του 1800 και στις πρώτες δεκαετίες του 1900 όποιος αποχτούσε στα χωριά μας αρκετά χρήματα έπρεπε να τα «νταλαλήσει» σύμφωνα με τους τότε άγραφους νόμους. Σ΄ διάφορα έγγραφα της εποχής βρίσκουμε ότι στα χωριά μας το 1912 ο Δημήτριος Γεωργόπουλος του Γεωργίου από το χωριό Πελεκανάδα που οι κάτοικοι τον ονόμαζαν Φωτόγαμβρο ντελάλησε το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών. Ποσό τεράστιο για την περιοχή μας.
Δίπλα στη Μεγάλη Βρύση υπάρχει μια όμορφη εκκλησούλα που αναγέρθηκε στις 23 Αυγούστου 2006 από το Βασίλειο Παναγόπουλο του Νικολάου και της Χαρίκλειας από το Κοντογόνι στη μνήμη των αδερφών του Κωνσταντίνου, Μιχάλη και Σταύρου. Η εκκλησούλα είναι αφιερωμένη στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη. Αυτή, λοιπόν, η εκκλησούλα αντιμετωπίζει σοβαρά στατικά προβλήματα και πιθανό να καταρρεύσει αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα.
Αλλαγή δικτύου ύδρευσης στο Βλάση
χεδόν, ολοκληρώνονται οι διαδικασίες αντικατάστασης του δικτύου ύδρευσης στο Βλάση. Ένα έργο αναγκαίο που στην κατασκευή του ταλαιπώρησε τους κατοίκους του χωριού. Με υπομονή αντιμετωπίστηκαν τα όποια προβλήματα και τώρα οδεύουμε στην ολοκλήρωσή του. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους συνετέλεσαν στην κατασκευή αυτού του έργου. Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα από τα σκαπτικά μηχανήματα που άνοιγαν αυλάκια και δίπλα του με δυσκολία διέρχεται ο Σούλης Μαρινόπουλος.
Ο δήμαρχος Πεταλιδίου Ηλίας Κουτσοδημητρόπουλος δέχθηκε άνανδρη επίθεση. Ξυλοκοπήθηκε από δύο αδέλφια δημότες το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, για εργασίες βελτίωσης που έκανε ο δήμος στο δρόμο Τζάνε - Πανυπέρι.
Σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ «τα δύο αδέλφια θεωρούσαν πως με το έργο που γίνεται προκαλούνται προβλήματα στο παρακείμενο κτήμα τους και αρχικά επιχείρησαν να σταματήσουν τις εργασίες τοποθετώντας ένα τρακτέρ στη μέση του δρόμου. Όταν από την πλευρά του συνεργείου, παρουσία του δημάρχου, έγινε προσπάθεια να ξεπεραστεί το εμπόδιο και να συνεχιστεί το έργο, τα δύο αδέλφια επιτέθηκαν και χτύπησαν τον κ. Κουτσοδημητρόπουλο. Ο εισαγγελέας στον οποίο οδηγήθηκε ο συλληφθείς, αφού του άσκησε δίωξη, τον άφησε ελεύθερο, λόγω της ημέρας (Μεγάλη Παρασκευή). Για την επίθεση σε βάρος του δημάρχου αναμένεται να οριστεί τακτική δικάσιμος».
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μεσσηνίας, τον μήνα Απρίλιο έγινε παράνομη ανασκαφή σε περιοχή με ιδιαίτερο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Η ανασκαφή έγινε στο σπήλαιο "Κουφιέρου" Αγίων Αναργύρων στο Παλαιό Λουτρό (Αληκοντούζι). Οι δράστες έκαναν μια τομή μήκους 2,7 μέτρων, πλάτους 4,5 μέτρων και βάθους 80 εκατοστών. Εκτιμάται ότι η ανασκαφή έγινε το χρονικό διάστημα μεταξύ 15 Μαρτίου και 2 Απριλίου.
Οι αστυνομικές αρχές δεν γνωρίζουν αν η παράνομη ανασκαφή έφεραν στο φως πολύτιμα ευρήματα.
Νικολακόπουλου Παύλου
Στις 25 Απριλίου 2006 πορεύτηκε την οδό της αιωνιότητας σε ηλικία 68 ετών ο Παύλος Νικολακόπουλος από το Μουζάκι που είχε παντρευτεί τη Βλασαία Ευγενία Μητροπούλου του Αργυρίου. Η κηδεία πραγματοποιήθηκε στο Μουζάκι. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκε η σύζυγός του Ευγενία, τα παιδιά του Γεωργία, Ελένη και Γρηγόρης, τα ανήψια του και πλήθος κόσμου από το Μουζάκι, τα διπλανά χωριά αλλά και από το Βλάση.
Χαραλαμπόπουλου Νικολέτας
Σε ηλικία 70 χρονών αποδήμησε στα ουράνια η Νικολέτα Λάμπρου Χαραλαμπόπουλου από το Κουρτάκι. Η κηδεία της πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 28 Μαρτίου 2006 στο Κουρτάκι. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν τα αδέρφια της Νίκος και Καλλιόπη Χαραλαμποπούλου, Παρασκευή και Λάζαρος Πετρής, Αγγελική και Μιχάλης Μαύρος. Οι ανεψίοι της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου από το Κουρτάκι και τα διπλανά χωριά.
Γιαννοπούλου Ελισάβετ
Την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2006, το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε στο Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στο Μαργέλι η κηδεία της Ελισάβετ Αν. Γιαννοπούλου. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν ο σύζυγος της Αναστάσιος, τα παιδιά της Τηλέμαχος και Ιωάννα, Αθανάσιος και Αγνή Γιαννοπούλου, τα εγγόνια της Τάσος, Θεόδωρος, Ελισάβετ, Αθανασία, Στεφανία, Ματίας, Πέτρος, οι ανεψιοί της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου από το Μαργέλι και τα διπλανά χωριά. Η αποθανούσα άφησε αυτό τον μάταιο κόσμο και πορεύτηκε στην αιωνιότητα σε ηλικία 94 χρονών.
Δημητρακόπουλου Λάκη
Στις 16 Απριλίου 2006, πραγματοποιήθηκε στο Κουρτάκι η κηδεία του Δημητρακόπουλου Απόστολου (Λάκη). Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν η σύζυγος Γεωργία, τα παιδιά του Θεοδώρα και Γεώργιος Παπαδέας, Ευαγγελία και Χρήστος Βρακάς, οι εγγονοί Αικατερίνη, Γεωργία, Ρηγούλα, οι αδερφοί, οι ανεψιοί, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου από το Κουρτάκι, την Καλαμάτα και τα διπλανά χωριά. Ο αποθανών είχε διαγράψει μια λαμπρή πορεία στην αστυνομία. Το επικήδειο εκφώνησε ο Δημητρακόπουλος Θεόδωρος τέως δήμαρχος Περιστερίου.
Νικολόπουλου Σταύρου
Σε ηλικία 82 χρονών απεβίωσε ο Σταύρος Νικ Νικολόπουλος από το χωριό Φουρτζή. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 4 Απριλίου στο Φουρτζή. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν η σύζυγός του Μηλιά, τα παιδιά του Νίκος και Κωνσταντίνα Νικολοπούλου, Γεωργία και Αναστάσιος Τσέκας, Βάσω και Ηλίας Τσώνης, οι αδερφοί της, οι ανεψιοί της, εγγονοί της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου.
Γκότση Ευσταθίου
Την Τετάρτη 22 Μαρτίου 2006 πραγματοποιήθηκε στο Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη Προδρόμου στο Χατζή η νεκρώσιμη ακολουθία του Ευσταθίου Γκότση του Ιωάννη. Ο αποθανών πορεύτηκε την οδό της αιωνιότητας σε ηλικία 94 χρονών. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν η σύζυγός του Καλλιρρόη, τα παιδιά του Έλλη και Κωνσταντίνος Βαρλάμος, Παναγιώτα και Βασίλης Καυκάς, τα εγγόνια της, τα ανήψια της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου.
Δρακόπουλου Ηλία
Σε ηλικία 85 χρονών απεβίωσε ο Ηλίας Νικ. Δρακόπουλος από το χωριό Χαραυγή. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8 Μαρτίου 2006 στη Χαραυγή. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν η σύζυγός του Στέλλα, τα παιδιά του Νικόλαος και Πίτσα Δρακοπούλου, Βασιλική και Στασινός Κλάδης, τα αδέρφια του Ιωάννης και Πιπίτσα Δρακοπούλου, Διονύσης Δρακόπουλος, Ντίνα χα Μπαλοδήμα, Γεωργία χα Γραμματικοπούλου, Ανθούλα χα Δρακοπούλου, Αθηνά χα Μιχαλακέα, τα εγγόνια του, οι ανεψιοί του, οι λοιποί συγγενείας και πλήθος κόσμου από τη Χαραυγή και τα διπλανά χωριά.
Κωστοπούλου Γιαννούλας
Στις 19 Απριλίου 2006 αποχαιρέτησε τη ζωή στα 95 χρόνια της, μια ζωή με πολλές διακυμάνσεις, η Γιαννούλα Κωστοπούλου και κηδεύτηκε στον Άγιο Γεώργιο Άνω Παπαφλέσσα. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν τα παιδιά της, τα εγγόνια της, οι λοιποί συγγενείς και αρκετοί κάτοικοι από το Κοντογόνι και τα διπλανά χωριά.
Καρβέλα Δήμητρας
Στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη στο Χατζή πραγματοποιήθηκε στις 16 Απριλίου 2006 η κηδεία της αποθανούσας Δήμητρας χα Κων. Καρβέλα. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν τα παιδιά της Τάσος και Μαρία Καρβέλα, Λάμπρος και Μαρία Καρβέλα, ο εγγονός της Κωνσταντίνος, τα αδέρφια της, τα ανήψια της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου. Η αποθανούσα ήταν 81 ετών.
Φίλια Σταύρου
Σε ηλικία 72 χρονών πέθανε και κηδεύτηκε στο χωριό του Δάφνη, την Τρίτη 11 Απριλίου 2006, ο Σταύρος Βασ. Φίλιας. Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν τα παιδιά του, τα εγγόνια του Γιώργος και Σταυρούλα, οι αδερφοί, οι ανεψιοί, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου.
Μπούκα Μαρία
Σε ηλικία 86 χρονών πέθανε και κηδεύτηκε το Σάββατο 8 Απριλίου 2006 η Μαρία χα Δ. Μπούκα. Η νεκρώσιμη ακολουθία πραγματοποιήθηκε στο Χατζή, στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη και σ΄ αυτή παραβρέθηκαν τα παιδιά της Κυριάκος και Παναγιώτα, Παναγιώτης και Ρούλα Μπούκα, ο αδερφός της Ιωάννης Κυριακόπουλος, τα εγγόνια της, οι ανεψιοί της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου.
Γαλάζιου Αθηνάς
Στις 15 Απριλίου 2006 πραγματοποιήθηκε στο χωριό Ζυγό Άρτας το 40ήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της Αθηνάς Γαλάζιου, μητέρας του αντιπροέδρου του συλλόγου μας Γαλάζιου Παύλου. Να σημειώσουμε ότι είχε παντρευτεί το Σπύρο Γαλάζιο που αποδήμησε εις Κύριον στις 21 Απριλίου 1991. Απόκτησαν τα παιδιά: Ελπίδα, Ευαγγελία, Κωνσταντίνο, Αφροδίτη και Παύλο. Η Αθηνά Γαλάζιου πορεύτηκε στην αιωνιότητα αφήνοντας αυτό το μάταιο κόσμο στις 10 Μαρτίου 2006 σε ηλικία 92 χρονών. Να αναφέρουμε ακόμη ότι δυο από τα παιδιά της έχουν παντρευτεί Βλασαίους. Η Αφροδίτη τον Φώτη Κακούρη του Βλάση και ο Παύλος τη Βίκυ Κοτσοβόλου του Αναστασίου. Να σημειώσουμε ακόμη για την αξιολάτρευτη αυτή γυναίκα ότι σαν πέρδικα γαλούχησε τα παιδιά της, τα κρατούσε κάτω από τα φτερά της οδηγώντας τα στη σωστή πορεία της ζωής. Οι ευχές όλων μας είναι να αναπαύσει ο Θεός την ψυχούλα της και να κάνει την ταφόπετρα φτερό της χελιδόνας να έρχεται να προστατεύει αυτούς που άφησε πίσω της. Στα δύσκολα χρόνια των γερατειών της η Αθηνά Γαλάζιου, τότε που είχε την ανάγκη της προστασίας και της περίθαλψης, τα παιδιά της Παύλος και Αφροδίτη, σήκωσαν το βάρος με αγάπη και καρτερικότητα χωρίς να βαρυγκωμούν. Αξίζουν σ΄ αυτούς και στις οικογένειές τους μύριοι έπαινοι.
Κακούρη Κωνσταντίνας
Στις 14 Μαΐου 2006 πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου το ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της αείμνηστης Κωνσταντίνας Κακούρη. Να θυμίσουμε ότι η Κακούρη Κωνσταντίνα πάλεψε τον Χάροντα στα «Ψηλά Αλώνια» και η μάχη κράτησε για χρόνια. Αγωνίστρια ζωής πέρασε δυστυχώς τα τελευταία της χρόνια στο κρεβάτι του πόνου. Η μάχη με τον Χάροντα είχε διάρκεια. Δεν βόγκηξε, δεν απελπίστηκε κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες που άνθρωπος μπορεί να βρεθεί κόντρα σε ανίατες ασθένειες. Πορεύτηκε το δρόμο της αιωνιότητας στις 15 Μαΐου 2005 σε ηλικία 78 ετών. Σύνδεσε τη ζωή της με τον εξαίρετο σύζυγό της Γεώργιο Κακούρη και απόκτησαν δυο εξαίρετες κόρες την Αλέκα και τη Βούλα. Ο Θεός την αξίωσε να δει τα παιδιά της αποκατεστημένα με καλές οικογένειες. Την αξίωσε να δει και εγγόνια. Ήταν προικισμένη με δεκάδες αρετές. Ήταν εργατική και δημιουργική. Από τις καλύτερες μοδίστρες της περιοχής. Ήταν καλοσυνάτη και αγαπητή στην κοινωνία του χωριού μας και της ευρύτερης περιοχής.
Ρένεση Βασιλείου
Την Κυριακή 2 Απριλίου 2006 τελέστηκε στο Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη στο Χατζή, ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Βασιλείου Ν. Ρένεση. Στο μνημόσυνο παραβρέθηκαν η σύζυγός του Ιλεάνα (το γένος Αγγελέα), τα παιδιά του Αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Ρένεσης, Δήμητρα και Δημήτριος Βεργής, οι αδερφοί της Ιωάννης και Χριστίνα Ρένεση, Σοφία και Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Βούλα και Λάμπρος Γραμματικόπουλος, Όλγα και Φώτης Καγκαράκης, Όλγα χα Γ. Πέπα, η εγγονή της, οι ανεψιοί της, οι λοιποί συγγενείς και πλήθος κόσμου από το Χατζή και τα διπλανά χωριά.
Πετρόπουλου Τάσου
Το ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Τάσου Πετρόπουλου από το Κουρτάκι πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαΐου2006. Να θυμίσουμε ότι ο αείμνηστος Τάσος Πετρόπουλος χτυπήθηκε από την επάρατο και απεβίωσε το Μάιο του 2005. Διέθετε σπουδαίες αρετές. Τα παλιά χρόνια είχε και λειτουργούσε τον Κουρτακαίικο μύλο στο ποτάμι.
Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας χτύπησε για άλλη μια φορά ο δαίμων του τυπογραφείου αλλοιώνοντας με έναν αναγραμματισμό την ημερομηνία γέννησης του αείμνηστου Ιωάννη Ζάκη του Νικολάου. Το 1903 που γεννήθηκε το έκανε 1930. Ζητάμε την κατανόηση της οικογένειας του αποθανόντα.
Να θυμίσουμε, επίσης, ότι ο Ιωάννης Ζάκης έφυγε απ΄ αυτό το μάταιο κόσμο και πορεύτηκε στο δρόμο της αιωνιότητας στις 22 Φεβρουαρίου 2006. Το πέρασμά του από τη ζωή θετικό και σπουδαίο. Το χνάρι του βαθύ και ανεξίτηλο. Θα μείνει για πάντα στην καρδιά, στη σκέψη, στη μνήμη όλων όσων των γνώρισαν στο διάβα της ζωής του. Γεννήθηκε το 1903 και παντρεύτηκε την Κανελλοπούλου Σοφία του Γεωργίου από τη Δροσιά. Απέκτησαν τα παιδιά Γιώργο, Σούλα, Θεόδωρο και Ακριβή. Διατηρούσε για πολλά χρόνια σαμαρτζίδικο και πεταλωτήριο στο Βλάση. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε κοντά στα παιδιά του στην Αθήνα όπου και αποβίωσε.
Η μεγάλη θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι
Μια δρασκελιά δρόμο είναι το Μανιάκι από το Βλάση. Η μεγάλη θυσία του Παπαφλέσσα και των αγωνιστών του στο Μανιάκι είχε τεράστιες επιπτώσεις ιδιαίτερα στα χωριά της περιοχής που έζησαν τα γεγονότα. Τα χρόνια πέρασαν και τα γεγονότα της μάχης ξεχάστηκαν στον πολύ κόσμο, όμως δεν ξεχάστηκε και δεν πρόκειται να ξεχαστεί η μεγάλη θυσία που συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της Πατρίδας μας. Στόχος της εφημερίδας μας είναι να φρεσκάρουμε στη μνήμη των νεότερων γενιών τα γεγονότα της μάχης που οδήγησαν τους αγωνιστές στο πάνθεο των ηρώων.
Δυο ώρες πριν από τη δύση του ηλίου την 16η Μαΐου 1825 ο Παπαφλέσσας με λιγότερα από 3.000 παλικάρια και έχοντας μαζί του τον Κεφάλα, τον Παπαγιώργη, τον Πιέρο Βοϊδή Μαυρομιχάλη, το Δημήτριο Φλέσσα και άλλους καπεταναίους βρίσκεται στο Μανιάκι. Αφήνει το στρατό του να ξεκουραστεί και με το ξημέρωμα στέλνει σκοπούς πάνω από το Βλαχόπουλο στο βουνό Μαγκλαβά ώστε να μπορεί να ενημερώνεται για το πού βρίσκονται τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Τη μέρα αυτή την πέρασε σε συσκέψεις με τους καπεταναίους οι οποίοι είδαν και ενέκριναν τον τόπο που θα έδιναν τη μάχη. Καταλληλότερο σημείο άμυνας έκριναν ότι ήταν η σειρά τριών πέτρινων λόφων τους οποίους σήμερα οι συμπατριώτες μας ονομάζουν Ταμπούρια του Παπαφλέσσα. Πριν το δειλινό οι σκοποί του Μαγκλαβά ενημέρωσαν τον Παπαφλέσσα ότι ο Ιμπραήμ έφυγε από την Πύλο και κατευθύνεται για τα Χίλια Χωριά.
Ο Παπαφλέσσας και τα παλικάρια του κατασκεύασαν στην κορυφή του λόφου μάντρα και στο εσωτερικό αυτής ταμπούρια. Τη νύχτα της 18ης προς 19η Μαΐου 1825 τα παλικάρια του Παπαφλέσσα πηγαίνουν στην κορυφή του βουνού «Διάσελο» και ανάβουν μεγάλες φωτιές για να προκαλέσουν τον Ιμπραήμ. Την επομένη ο Ιμπραήμ αλλάζει πορεία και αντί να πορευτεί για την Καλαμάτα έρχεται και στρατοπεδεύει στη θέση Σέκλιζα ανατολικά του χωριού Σκάρμιγκα όπου υπάρχει άφθονο νερό. Την 19η Μαΐου και την επελθούσα νύχτα ο Ιμπραήμ άφησε να αναπαυτεί ο στρατός του από την πολύωρη οδοιπορία. Σχεδίαζε μόνο τη μεγάλη του επίθεση κατασκοπεύοντας ταυτόχρονα για να εξακριβώσει τον αριθμό και τη θέση των Ελλήνων. Στο μεταξύ μετά από μια μικρή αψιμαχία ο Παπαφλέσσας και τα παλικάρια του εγκατέλειψαν το βουνό «Διάσελο» και οχυρώθηκαν στα ταμπούρια τους.
Η νύχτα της 19ης προς 20ης Μαΐου ήταν τραγική για τον Παπαφλέσσα. Βοήθεια δεν ερχόταν και τα παλικάρια του από 3000 περίπου είχαν μείνει μόνο χίλια. Μπροστά σ΄ αυτή την κατάσταση οι οπλαρχηγοί του πρότειναν να φύγουν και να σωθούν. Εξάλλου ήταν περικυκλωμένοι από τον Αιγυπτιακό στρατό. Την περικύκλωση ο Παπαφλέσσας την είδε ως σωτηρία γιατί θα γινόταν ανακοπή στη διαρροή του στρατεύματός του και θα αναγκάζονταν να πολεμήσουν με αποφασιστικότητα. Τοποθέτησε τα παλικάρια που του έμειναν στα οχυρά τους και αυτός κατέλαβε το πιο επικίνδυνο ταμπούρι διπλά σε μια αγριοαχλαδιά.
Για τη διαρροή του στρατεύματος του Παπαφλέσσα η λαϊκή παράδοση έρχεται πιο δικαιότερη και λέει ότι τη νύχτα της 19ης προς 20ης Μαΐου ο Παπαφλέσσας συγκέντρωσε τα παλικάρια του και τους είπε: «Τα ταμπούρια μας είναι καλά. Μα όσο και αν πολεμήσουμε ο θάνατος είναι βέβαιος. Ο Ιμπραήμ έχει πολύ στρατό, πεζικό και ιππικό. Θα μας ζώσει από παντού και δε θα μπορούμε να φύγουμε. Ήρθαμε εδώ για να πεθάνουμε. Όσοι λοιπόν από εσάς έχετε μικρά παιδιά ή γέρους γονείς που χρειάζονται βοήθεια χωρίς καμία ντροπή να φύγετε». Μετά από τα λόγια αυτά του Παπαφλέσσα κανείς δεν ήθελε να φύγει. Τότε ο Παπαφλέσσας έδωσε λύση απαιτώντας να φύγουν. Τελικά από τις 3000 έμειναν μόνο 950 παλικάρια.
Το πρωί βρήκε τους Έλληνες αναμένοντας τον εχθρό. Ο Παπαφλέσσας κατείχε το πρώτο βορινό και επικίνδυνο οχυρό. Ο Δημήτρης Φλέσσας, που ήταν ανεψιός του, ηλικίας 27 χρονών και ο Γεώργιος Φλέσσας είχαν το δεύτερο και μεσαίο ταμπούρι. Ο Πιέρος Βοϊδής Μαυρομιχάλης το τρίτο και τελευταίο.
Μετά την ανατολή του ηλίου ο εχθρός διαιρεμένος σε τρεις φάλαγγες οδεύει προς τα ταμπούρια. Η μία φάλαγγα οδεύει από το χωριό Μανιάκι. Η δεύτερη από τη θέση Μυγδαλίτσα και ενώνεται με την πρώτη στη θέση «Γερμά τ΄ αλώνι» απέναντι από τον Παπαφλέσσα. Τέλος η τρίτη φάλαγγα οδεύει από ανατολικά περνώντας από το Κρυόρρεμμα, Επάνω Κάναλο και Σπαρτίλα φτάνει βόρεια των ταμπουριών του Παπαφλέσσα. Ο στρατός του Ιμπραήμ ήταν 6.000 πεζοί και 3.000 ιππείς.
Τότε βλέποντας τη μεγάλη δύναμη του Ιμπραήμ και το μάταιο του αγώνα ο Κεφάλας και ο Παπαγιώργης πλησίασαν τον Παπαφλέσσα και του ζήτησαν να φύγουν όλοι μαζί. Ο Παπαφλέσσας ενοχλημένος σφόδρα γύρισε στον Κεφάλα και του είπε: «Έχασα τις ελπίδες μου, αλλιώς πως σ΄ εκτιμούσα». Έπειτα κοίταξε τον Παπαγιώργη, τον έπιασε από τη γενάδα και του είπε: «Μου τα εντρόπιασες Παπαγιώργη» και πρόσθεσε: «Πού να πάμε να φύγουμε. Έχεις τακτικό στρατό, ώστε εξερχόμενος των ταμπουριών να αποσύρεσαι πολεμώντας; Δε γνωρίζεις ότι το άτακτο στράτευμα άμα βγει από το ταμπούρι του σκορπίζει και κάθε στρατιώτης θα πιάσει ένα δρόμο δικό του και τότε πέντε μόνο ιππείς του Ιμπραήμ θα μας σφάξουν όλους; Τι φοβάσαι Παπαγιώργη; Συ έχεις γνώση όλης της αλληλογραφίας μου. Είναι δυνατόν, ύστερα από δυο ώρες να μην είναι τουλάχιστον 5.000 δικοί μας στα νότα του Ιμπραήμ; Αυτά είπε ο ήρωας και πάντες άκουσαν. Ο δε Βοϊδής είπε: «Ας μείνουμε εδώ. Όποιος μείνει ας ακούσει των γυναικών τα μοιρολόγια».
Η αλήθεια είναι ότι ο Παπαφλέσσας καμιά βοήθεια δεν περίμενε. Λίγο πριν από το γεγονός που αναφέραμε είχε λάβει επιστολή από τον αδερφό του Νικήτα από τη Φουρτζάλα που βρισκόταν με την οποία τον παρατηρούσε για την τοποθεσία που είχε επιλέξει να δώσει τη μάχη. Του πρότεινε να δοθεί η μάχη στη Μάνη και όχι στο Μανιάκι. Μάλιστα ο Παπαφλέσσας του απάντησε ως εξής: «Νικήτα! Έλαβα την επιστολή σου και σε απάντηση σου λέω ότι δεν είμαι σαν και σένα και σαν τον κουμπάρο σου τον Κεφάλα, που τρέχετε από ράχη σε ράχη σαν τους Αϊ-Λιάδες. Εγώ άπαξ και ορκίστηκα να χύσω το αίμα μου για την Πατρίδα το κάνω και αυτή είναι η ώρα μου. Εύχομαι στο Θεό η πρώτη μπάλα του Ιμπραήμ να με πάρει στο κεφάλι γιατί σας γράφω να ταχύνετε τον ερχομό σας και εσείς μου γράφετε ανοησίες. Νικήτα! Πρώτη και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή, βάστα την να την διαβάζεις καμιά φορά, να με θυμάσαι και να κλαις». Πράγματι ήταν η τελευταία επιστολή. Ο Νικήτας μόλις την έλαβε έτρεξε κατά το Μανιάκι καθ΄ οδόν έμαθε το θλιβερό αποτέλεσμα της μάχης και επέστρεψε άπρακτος.
Η μάχη άρχισε με ακροβολιστική επίθεση των Αιγυπτίων. Προηγούνταν οι ακροβολιστές και οι καραβινοφόροι και μετά από αυτούς ερχόταν το άτακτο ιππικό. Ο τακτικός στρατός συντεταγμένος και έτοιμος σε απόσταση. Σώμα 2000 στρατιωτών διατάχτηκε να καταλάβει τις ανατολικές οχυρωμένες διόδους. Αυτοί υποστηρίζονταν και από 800 ιππείς προσέχοντας μην έρθει βοήθεια από άλλους Έλληνες. Σε εκείνο το σημείο είχε αφήσει ελεύθερη ζώνη ο Ιμπραήμ ώστε αν υποχωρούσαν από τα ταμπούρια να εγκλωβιστούν εκεί. Ο ακροβολισμός κράτησε περίπου μια ώρα. Οι Έλληνες αμύνονταν με επιτυχία. Έπειτα ο Ιμπραήμ διέταξε τα στρατεύματα του να υποχωρήσουν για λίγο να αναπαυθούν ώστε να ξεκινήσει η τελική έφοδος.
Κατόπιν διατάχτηκε γενική έφοδος. Επτά επιθέσεις γίνανε. Μάχονταν επί οκτώ ώρες. Ο Παπαφλέσσας και τα λιοντάρια του ήταν ακλόνητοι. Ξαφνικά αγνάντια από τα βουνά της Ποταμιάς από το μέρος που λέγεται «Κουφάλες» ακούγεται μια βροντερή μπαταριά. Ήταν ο Πλαπούτας που ερχόταν σε βοήθεια. Τότε η μάχη γίνεται πιο άγρια. Οι αξιωματικοί χτυπούν σαν χτήνη τους αραπάδες να προχωρήσουν πιο γρήγορα. Η μάχη όμως ήταν άνιση. Οι δυο λόφοι δεν μπόρεσαν να αντέξουν και οι Έλληνες εξεταμπούρησαν. Κάτω στα χωράφια βρήκαν φρικτό τέλος. Μόνο μερικοί σώθηκαν που πάνω στον καπνό και την αντάρα καβάλησαν τα άλογα των ντελήδων. Μετά από λίγο σκοτώνεται και ο Παπαφλέσσας. Ο σημαιοφόρος του Παπαφλέσσα που τον έλεγαν Δημήτρη και καταγόταν από τη Χίο μόλις σκοτώθηκε ο Παπαφλέσσας κατέβασε τη σημαία και την έκρυψε στο ζωνάρι του. Πολεμών και πολεμούμενος διασώθηκε. Μαζί με τους Έλληνες σκοτώθηκε και ο φιλέλληνας Γάλλος στρατηγός Ρος. Την περιγραφή της μάχης την εξασφάλισε κατ΄ εντολή Παπαφλέσσα ο Μιχάλης Καραγιαννόπουλος ο Τισαμενός που είδε τη μάχη από μακριά.
Μια ομάδα Ελλήνων προσπάθησε να διαφύγει μέσα σ΄ αυτό το χαλασμό κάνοντας κατά το βουνό «Κουφιέρο», το βουνό δηλαδή που είναι χτισμένο το Κοντογόνι. Αναζητούσαν δρόμο διαφυγής κυνηγημένοι από το αραβικό ιππικό. Φτάνοντας στο ποτάμι που λέγεται «Κρυόρεμα» οι ιππείς δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν. Άφησαν τα άλογά τους και συνέχισαν το κυνηγητό στις όχθες του ποταμού. Οι δυνάμεις του Ιμπραήμ είχαν φροντίσει πριν από την έναρξη ακόμη της μάχης να φράξουν την έξοδο του ποταμού με ένα τάγμα τακτικού στρατού παρατεταγμένο. Μόλις οι 150 περίπου Έλληνες είδαν το αδιέξοδο στο οποίο είχαν πέσει και μη θέλοντας να πιαστούν αιχμάλωτοι όρμησαν με τα σπαθιά τους πάνω στο αραβικό τάγμα που τους τουφέκιζε αδιάκοπα. Αρκετοί σκοτώθηκαν, μερικοί εγκλωβίστηκαν και κάποιοι κατάφεραν να διασπάσουν τις θέσεις των Αράβων και να συνεχίσουν τη φυγή τους. Οι αραπάδες ανασυντάχτηκαν αμέσως και συνέχισαν να τους πυροβολούν. Ελάχιστοι κατάφεραν να μπουν στο δάσος του «Κουφιέρου» και να σωθούν. Αυτοί που έμειναν στις όχθες του ποταμού έπιασαν ένα βράχο και πρόβαλλαν απεγνωσμένα αντίσταση μέχρι που σκοτώθηκαν.
Μετά το τέλος της μάχης οι στρατιώτες του Ιμπραήμ ελαφυραγώγησαν τους σκοτωμένους και τους έκοψαν τα αυτιά για να τα παρουσιάσουν στον Ιμπραήμ και να πάρουν την προβλεπόμενη αμοιβή. Στη συνέχεια ο Ιμπραήμ πήγε στο ταμπούρι του Παπαφλέσσα και αναζήτησε το νεκρό. Τον βρήκε χωρίς κεφάλι. Βεβαιώθηκε ότι είναι ο Παπαφλέσσας από τον αιχμαλωτισθέντα ψυχογιό του Παπαφλέσσα το Μιχάλη τον Σταϊκόπουλο από την Τρίπολη. Διέταξε να τον σηκώσουν να του δέσουν το κεφάλι στο λαιμό, να του πλύνουν τα αίματα από τα γένια και να τον στηρίξουν σε μια αγκορτσιά. Αφού έγιναν αυτά ο Ιμπραήμ στάθηκε μπροστά του ακίνητος και είπε: «Αλήθεια τούτος ήταν ικανός και γενναίος. Τέτοιοι είναι κρίμα να χάνονται». Έπειτα παρέλασαν μπροστά του οι αξιωματικοί σε ένδειξη τιμής και θαυμασμού. Έπειτα ο Ιμπραήμ τουφέκισε τρεις φορές και επέστρεψε στο Σκάρμιγκα.
Η θυσία στο Μανιάκι έγινε σύμβολο για τον ελληνισμό. Είναι οι δεύτερες Θερμοπύλες. Το αίμα των ηρώων του Παπαφλέσσα πότισε το δέντρο της λευτεριάς που λίγους μήνες αργότερα απέδωσε καρπούς και η Ελλάδα ελευθερώθηκε από την πολύχρονη τυραννία.
