Οι Βλασαίοι στο διάβα του χρόνου

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Στις 13 Αυγούστου 2011 Σύλλογος των Απανταχού Βλασαίων διοργάνωσε με την αρωγή και του δήμου Μεσσήνης, εκδήλωση, στο Βλάση με θέμα «Οι Βλασαίοι στο διάβα του χρόνου».  Κατ’ αρχήν τελέσθηκε στον Ιερό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου Βλάση Ακολουθία του Παρακλητικού Κανόνα χοροστατούντων των Μητροπολιτών Πατρών κ. Χρυσόστομου και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου. Ακολούθησε κήρυγμα από Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πατρών και καλωσόρισμα αυτού από το δικό μας ποιμενάρχη κ. Χρυσόστομο. Ακολούθησαν τα αποκαλυπτήρια μαρμάρινης πλάκας  που περιέχει όλα τα ονόματα των ιερέων που διακόνησαν  τον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου από την Πρόεδρο του Συλλόγου Π. Μαρινοπούλου και το Δήμαρχο Μεσσήνης Στ.  Αναστασόπουλο.  Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε όλοι, επίσημοι και μη, στο χώρο της εκδήλωσης και άρχισαν οι εργασίες το συντονισμό των οποίων είχε ο  Γιάννης Λεντούδης. Ακολούθησαν χαιρετισμοί από την Πρόεδρο του Συλλόγου Π. Μαρινοπούλου, τους Μητροπολίτες Πατρών και Μεσσηνίας, και το Δήμαρχο Μεσσήνης  Στ.  Αναστασόπουλο.  Ακολούθησε προβολή με παλιές φωτογραφίες από το χωριό και κατόπιν εισήγηση με θέμα: «Η προέλευση των Βλασαίων, η ενασχόλησή τους και η προσφορά στην Πατρίδα», από το συμπατριώτη μας δικηγόρο Γεώργιο Κωτσόβολο. Μετά το τέλος της εισήγησης έγινε απονομή αναμνηστική πλακέτας στο Μητροπολίτη Πατρών από την Πρόεδρο του Συλλόγου Π. Μαρινοπούλου.  Στη συνέχεια παρουσιάστηκε δεύτερη σχετική προβολή και εισήγηση με θέμα: «Εκκλησίες και εξωκλήσια στο Βλάση», από τον Εκπρόσωπο Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας Κώστα Ψυχάρη και ακολούθησε απονομή αναμνηστική πλακέτας στο Μητροπολίτη Μεσσηνίας από τον Αντιπρόεδρο του Συλλόγου Παναγιώτη Αποστολόπουλο. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την Τρίτη παρουσίαση του ιδίου και εισήγηση με θέμα: «Ο αγώνας για εκπαίδευση στο Βλάση», από το συμπατριώτη μας εκπαιδευτικό  Φώτη Κωτσόβολο.  Τέλος απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα στο δάσκαλο  Ηλία Βαμβακά, που υπηρέτησε στο Βλάση, τιμώντας στο πρόσωπό του όλους τους δασκάλους του Δημοτικού Σχολείου Βλάση, από το Γενικό Γραμματέα Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου Τάσο Αποστολόπουλο.

Τιμητική πλακέτα στο Μητροπολίτη Μεσσηνίας

Ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Παναγιώτης Αποστολόπουλος τιμά εκ μέρους του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων το Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομο για το έργο που επιτελεί στη Μεσσηνία. Του απονέμει τιμής ένεκεν πλακέτα.

Παραβρέθηκαν στην εκδήλωση του Συλλόγου

Στην εκδήλωση του Συλλόγου των Βλασαίων στις 13 Αυγούστου 2011 μεταξύ των άλλων παραβρέθηκαν και οι: Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος, ο Γενικός Γραμματέας Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου Τάσος Αποστολόπουλος,  ο Δήμαρχος Δήμου Μεσσήνης Αναστασόπουλος Ευστάθιος, ο Δήμαρχος Δήμου Πύλου – Νέστορος  Καφαντάρης Δημήτριος, ο Σύμβουλος Περιφέρειας Πελοποννήσου Ξηρογιάννης Σταύρος, οι Αντιδήμαρχοι του Δήμου Μεσσήνης Κοντοθανάσης Σπύρος, Τσέλιου Ελένη, Μπρατσιάκος Ιωάννης, Αθανασόπουλος Γεώργιος, Στραβόλαιμος Γεώργιος, Ηλιόπουλος Αναστάσιος, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου Μεσσήνης Πουρνάρας Φώτης και Ψαρούλης Μιχάλης, οι Πρόεδροι των Τοπικών Κοινοτήτων: Βλάση, Κακούρη Ευσταθία, Μηλιώτη, Διαμαντόπουλος Κων/νος και Κουρτάκι Νικολόπουλος Ιωάννης,  Πρόεδρος του Παναρκαδικού Νοσοκομείου Παπαδόπουλος Τάκης, Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Μεσσσηνίας Χριστόπουλος Χρήστος, ο  τέως Δήμαρχος Περιστερίου Αττικής κα Δημητρακόπουλος Θεόδωρος, ο τέως Βουλευτής Μεσσηνίας κ Σαμπαζιώτης Δημήτριος, ο  πολιτευτής Μεσσηνίας  Φιλιππόπουλος Λεωνίδας, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μηλιωτίου Πετρόπουλος Τάκης κ.ά.

Ομιλία Μητροπολίτη Μεσσηνίας στο Βλάση

«Αγαπητοί Βλασαίοι η αποψινή εκδήλωση έχει, νομίζω, τον εξής χαρακτήρα: Πρώτα πρώτα είμαι μια εκδήλωση μνήμης. Μνήμης προς τους προγόνους μας. Μνήμης της διακονίας και της προσφοράς του ιερού κλήρου αυτού εδώ του τόπου για τους Βλασαίους, για τις γενεές των Βλασαίων, για την ιστορία, τον πολιτισμό και την κληρονομιά.  Αποκαλύψαμε μία πλάκα πάνω στην οποία αναφέρονται τα ονόματα των ιερέων, οι οποίοι ιεράτευσαν σε αυτό εδώ το θυσιαστήριο και που για μας αποτελεί μια παρακαταθήκη και συγχρόνως μια υπόσχεση. Το έργο το οποίο αυτοί ξεκίνησαν, έχουμε εμείς την υποχρέωση να το συνεχίσουμε, να το αυξήσουμε, να το εδραιώσουμε, για το καλό των κατοίκων αυτού εδώ του χωριού, για το καλό των Βλασαίων. Η δεύτερη εκδήλωση, η δεύτερη διάσταση της εκδηλώσεως είναι μία συνάντηση, ένα αντάμωμα όλων των Βλασαίων των ενταύθα και των αποδήμων, αλλά και μία συνάντηση του παρελθόντος με το παρόν, της ιστορίας με τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτό το αντάμωμα κρύβει μέσα του μια δυναμική. Τη δυναμική ότι μπορούμε όλοι πλέον να συζητούμε, να διαλεγόμαστε, να αντιμετωπίζουμε από κοινού τα προβλήματα που έχει ο κάθε τόπος, κάτω από τις δικές του ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες. Να μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις. Να ξεπερνούμε αυτά που μας χωρίζουν και να μπορούμε να βρίσκουμε αυτά που μας ενώνουν.  Γιατί; Γιατί αυτά που μας ενώνουν είναι η ιστορία μας, είναι ο πολιτισμός μας, είναι η κληρονομιά μας, είναι η αγάπη μας για τον τόπο μας και για το χωριό από το οποίο ξεκινήσαμε. Και δεν είναι τυχαίο ότι η πρωτοβουλία την οποία ξεκίνησε ο Γενικός Γραμματέας Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων, ο συντοπίτης σας, ο κύριος Τάσος Αποστολόπουλος, είχε ως σκοπό ακριβώς να ενώσει το παρελθόν το οποίο πάντα διδάσκει με το παρόν το οποίο πάντα ενεργεί με βάση τις παρακαταθήκες που έδωσε το παρελθόν, για αν μπορέσουμε όλοι μαζί να κινηθούμε προς το μέλλον. Μια πορεία που πρέπει να είναι μια πορεία δημιουργική, πορεία ανάπτυξης, επίλυσης τοπικών προβλημάτων, αλλά και συγχρόνως να δείξουμε μια διάσταση πιλοτική αυτού εδώ του χωριού, από το οποίο θα μπορούν να παραδειγματιστούν και άλλοι τοπικοί παράγοντες και άλλοι τοπικοί φορείς, για να μπορέσουν τελικά να διαμορφώσουν, να αναπτύξουν και να διαμορφώσουν δημιουργικά τον τόπο τους.  Το λέω συχνά πυκνά και το επαναλαμβάνω πάντοτε. Η κρίση την οποία περνάει σήμερα ο τόπος μας, η πατρίδα μας είναι κρίση πρώτιστα αξιών και θεσμών και δευτερευόντως κρίση οικονομική. Εάν δεν ξαναβρούμε πάλι τις ρίζες μας, τις ρίζες κάτω από το περιεχόμενο που οι γονείς μας, οι παππούδες μας και οι προπαππούδες μας έδειξαν, που είχαν μέσα την αγνότητα, την ειλικρίνεια, την αγάπη, την αποδοχή, την αλληλοσυμπλήρωση, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπεράσουμε τη σημερινή κρίση μας. Το δεύτερο στοιχείο που έδωσαν οι πρόγονοί μας, που εμείς πρέπει να το κρατήσουμε και να το αυξήσουμε είναι η αγάπη για τον τόπο μας και η αγάπη για τον τόπο μας δεν έχει να κάνει με έναν απλό συναισθηματισμό. Η αγάπη για τη συγκεκριμένη ενέργειά μας πρέπει να είναι δυναμική και αποτελεσματική. Γίνεται δυναμική και αποτελεσματική όταν αγαπήσω το χωριό με τη γη του μαζί. Χρειάζεται οι γεροντότεροι να προτρέψουν τους νεωτέρους να ξαναγυρίσουν πίσω. Να ξαναρχίσουν να καλλιεργούν τη γη τους. Να αναπτύξουν και πάλι την κτηνοτροφία τους. Γιατί αυτοί είναι οι πρωτογενείς πόροι της οικονομίας μας, η αγροτική, η γεωργική και κτηνοτροφική οικονομία. Ήταν αυτή που έδωσε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να αναπτυχθεί. Δεν έχουμε τίποτε άλλο να δώσουμε, σαν Έλληνες στον τόπο μας. Εάν ο καθένας από μας, μέσα από το δικό του αγώνα συμβάλει στην τοπική ανάπτυξη και οικονομία θα δείτε ότι σιγά σιγά θα επιλυθούν τα οικονομικά προβλήματα και τα προβλήματα επιβίωσης που ο ελληνικός λαός σήμερα αντιμετωπίζει. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, όλοι να ξαναγαπήσουμε πραγματικά και έμπρακτα το χωριό μας και τον τόπο μας. Ας ξαναγυρίσουμε εδώ. Ας πάρουμε τα εγγόνια μας από το χέρι να τους δείξουμε το χωριό. Να μπορέσουν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό που έκανε ο παππούς τους, ο πατέρας τους, οι συγγενείς τους και κατάφεραν να επιβιώσουν και να ευημερήσουν μέσα σε αυτό τον τόπο. Θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου, τον ευχαρίστησα και μέσα στο ναό τον άγιο Πατρών, για την παρουσία του εδώ, η οποία νομίζω ότι είναι σημαντική όχι μόνο γα το τελετουργικό, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος που προέρχεται από την επαρχία, ζει μέσα στην επαρχία, αγαπάει το χωριό του τόσο πολύ, που συχνά πυκνά το επισκέπτεται. Να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στο Γενικό Γραμματέα, ο οποίος προσπαθεί μέσα από τέτοιου είδους εκδηλώσεις και κινήσεις να ευαισθητοποιήσει όλους εμάς και να μας πει ότι πρέπει να ξαναδούμε πάλι τον τόπο και το χωριό από το οποίο προερχόμαστε. Να ευχαριστήσω την Πρόεδρο του τοπικού εδώ διαμερίσματος και την πρόεδρο του Συλλόγου Βλασαίων οι οποίες με τη δική τους παρουσία και τη δική τους δράση προσπαθούν να κεντρίσουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων και να τους πουν «κοιτάξτε εμείς έχουμε ανάγκες». Ακούσαμε την πρόεδρο του Συλλόγου να θίγει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που είναι το θέμα της ολοκλήρωσης του εσωτερικού δικτύου κυκλοφορίας, των δρόμων. Οι δρόμοι είναι αυτοί που ενώνουν τους ανθρώπους. Είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα της άμεσης επικοινωνίας. Να ευχαριστήσουμε το Δήμαρχο Μεσσήνης από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το Δήμο, θέτοντας κάποιες αρχές και προϋποθέσεις και γνωρίζοντας και έχοντας την εμπειρία από τη Νομαρχία, γνώριζε ποια είναι τα βασικά και ουσιαστικά προβλήματα του νομού και προσπαθεί, μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που έχει, εξ αιτίας αυτής της οικονομικής κρίσεως και των περικοπών, ν΄ ανταποκρίνεται πάντα στις ανάγκες των διαφόρων κοινοτικών διαμερισμάτων, που απαρτίζουν Δήμο της Μεσσήνης. Να ευχαριστήσω όλους τους παριστάμενους Δημοτικούς Συμβούλους, που μέσα από την παρουσία τους δίνεται ακριβώς το ενδιαφέρον, το οποίο ενδιαφέρον πρέπει να εκφράζεται άμεσα και ουσιαστικά και στις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Να ευχαριστήσω τον ιερό κλήρο ο οποίος σήμερα είναι εδώ και που ξέρω πάρα πολύ καλά τι αγώνα καταβάλουν οι ιερείς της επαρχίας. Αυτούς τους ιερείς πρέπει να τους στηρίξουμε, πρέπει να τους δείξουμε την αγάπη μας, πρέπει να τους δείξουμε την πατρική μας κατανόηση στα όσα λάθη και αδυναμίες έχουν, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι.  Τέλος άφησα όλους εσάς τους Βλασαίους. Να σας πω ένα μεγάλο μπράβο γι’ αυτό που κάνετε για το χωριό σας, που σήμερα είστε όλοι σύσσωμοι εδώ νέοι, γέροι παιδιά, μεσήλικες και που θα πρέπει να συνεχίσετε με το ίδιο ενδιαφέρον να συμβάλλετε στην ανάπτυξη του τόπου. Ευαισθητοποιείστε τους νέους ανθρώπους. Δώστε τους κίνητρα. Προσπαθήστε να τους εμπνεύσετε την αγάπη τους για τη γη των πατέρων τους και θα δείτε που θα έρθει κάποια εποχή που αυτός εδώ ο τόπος όπως και όλοι οι άλλοι τόποι θα έχουν καταστεί πύλες ανάπτυξης και ευημερίας. Να ευχαριστήσω και τους ομιλητές, οι οποίοι κοπίασαν για αν κάνουν τις ομιλίες τους και να μας πουν την ιστορία αυτού του τόπου από την οποία εμείς θα πρέπει να αντλήσουμε πάρα πολλά στοιχεία για να προχωρήσουμε προς το μέλλον. Ευχαριστώ πολύ». 

Χαιρετισμός Π.  Μαρινοπούλου

Στην εκδήλωση του Συλλόγου μας στις 13 Αυγούστου 2011 με θέμα «Οι Βλασαίοι στο διάβα του χρόνου» η Πρόεδρος Παναγιώτα Μαρινοπούλου καλωσόρισε τους καλεσμένους ως εξής: «Είναι μεγάλη τιμή για το χωριό μας και για το Σύλλογό μας η παρουσία σας σήμερα εδώ. Μιλάμε για ένα μικρό χωριό με δραστήριους και δημιουργικούς ανθρώπους που στο διάβα του χρόνου ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες σε όλους τους τομείς τη κοινωνικής ζωής και συμμετείχε σε όλα τα εθνικά προσκλητήρια. Κάτοικοι που ήρθαν πριν από αιώνες είτε από την Αρκαδία είτε από τη Βαρυμπόμπη και εγκαταστάθηκαν και διέγραψαν τη δική τους ιστορική πορεία. Για όλους μας ισχύουν τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη που διακήρυττε ότι η ψυχή ξέρει πολύ καλά και ας κάνει πολλές φορές πως το ξεχνά, πως έχει να δώσει λόγο στα πατρικά μας χώματα.  Αυτό το χρέος μας υποχρέωσε να αφήσουμε για απόψε τουλάχιστον τα γλέντια και τους εκλεκτούς μεζέδες, που στην περιοχή μας κυριαρχούν και να δημιουργήσουμε μια διαφορετική εκδήλωση που κατά τη γνώμη μας έχει τα δικά της ποιοτικά χαρακτηριστικά και στέλνει τα δικά της μηνύματα σε μια εποχή κρίσης του ίδιου του αξιακού συστήματος. Αυτό το κάνουμε ως Σύλλογος και ως χωριό, όχι γιατί είμαστε θιασώτες και νοσταλγοί περασμένων εποχών, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι το σήμερα περνά μέσα από το χθες. Ευχαριστούμε, λοιπόν, το Δήμο μας και τη Δημοτική αρχή, που στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθειά μας και επίσης όλους όσους βοήθησαν στη σημερινή εκδήλωση. Το χωριό μας έχει ανάγκη από την ενεργή στήριξη όλων μας. Έχουν γίνει πολλά αλλά χρειάζονται και άλλα. Κύριε Δήμαρχε, ξέρουμε ότι σε συνεργασία με το συμπατριώτη μας Γενικό Γραμματέα, προχωράτε την ένταξη στο ΕΣΠΑ του δρόμου Δροσιά, Κουρτάκι, Βλάση, Άγιοι Απόστολοι. Αυτό θα θέλαμε να προχωρήσει γρήγορα αλλά και από την άλλη θα θέλαμε να υπάρξει συντήρηση στον υπάρχοντα δρόμο. Επίσης θα ζητούσα μέριμνα για την εσωτερική οδοποιία, ώστε να υπάρξει διόρθωση των δρόμων, γιατί η σημερινή κατάσταση δεν τιμά κανέναν. Θα ήθελα να σας γνωρίσω ότι αυτή η οδοποιία έχει γίνει πριν από δεκάδες χρόνια και μάλιστα από τον τότε Σύλλογο του χωριού μας. Τέλος θα ήθελα ο χώρος που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή να ολοκληρωθεί, να μη μείνει στη μέση, γιατί αποτελεί πηγή ζωής για το χωριό. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι της ώρας η προβολή των αιτημάτων μας, αλλά δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτης μ’ αυτές τις λίγες σκέψεις ανοίγω τις εργασίες της εκδήλωσης του Συλλόγου μας και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας. Θα ήθελα επίσης να σας καλέσω στο λαϊκό γλέντι που διοργανώνει ο Σύλλογός μας στις 15 Αυγούστου στον ίδιο χώρο για αν διασκεδάσουμε και να αναπτύξουμε ό,τι μας ενώνει. Σας ευχαριστώ πολύ».

Αποκάλυψη μαρμάρινης πλάκας

Ο δήμαρχος Μεσσήνης Στάθης Αναστασόπουλος και η πρόεδρος των Απανταχού Βλασαίων Παναγιώτα Μαρινοπούλου αποκαλύπτουν τη μαρμάρινη πλάκα που ο Σύλλογος είχε τοποθετήσει στην είσοδο της εκκλησίας «Κοίμηση της Θεοτόκου» πάνω στην οποία είχαν χαραχτεί τα ονόματα των ιερέων που διακόνευσαν την ενορία και που είναι: Τσακαλόπουλος Παναγιώτης 1825-1855, Νικολόπουλος Αναστάσιος 1860-1882, Δούβαλης Αθανάσιος 1885-1920, Οικονομόπουλος Παύλος 1920-1924, Ρότσος Σπύρος 1925-1944, Ασημάκης Σπύρος 1945-1991, Καραμπάτος Βασίλειος 1991-1992, Πρωτοπαπαδάκης Μιχαήλ 1992-1994.

Μητροπολίτης Πατρών για τους Βλασαίους

Ο Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος κατά την επίσκεψή του στο Βλάση στις 13 Αυγούστου 2011 μεταξύ των άλλων είπε:  “Υπάρχουν, αδελφοί μου, μερικά πράγματα που δεν μπορούν με τίποτα να αμφισβητηθούν. Αν βάλεις την αγάπη όλων των συγχωριανών, όποιοι κι αν είναι αυτοί σε μια ζυγαριά με οτιδήποτε άλλο από την άλλη μεριά, να είστε βέβαιοι ότι θα βαρύνει η ζυγαριά από το μέρος της αγάπης. Ο λαός που ευφυέστατα μιλάει για αυτή την αγάπη η οποία ενώνει όλους τους ανθρώπους. Είναι ο δεσμός του πνεύματος, ο δεσμός της καρδιάς, ο οποίος για εμάς τους Έλληνες ορθοδόξους χριστιανούς έχει μια γερή μια άσειστη βάση πάνω στο θεμέλιο που λέγεται Ιησούς Χριστός. Η βάση αυτής της ενότητας είναι η πίστη μας στον ένα και αληθινό Θεό, στον οποίο βαπτιστήκαμε, στον οποίο πιστεύομαι και με το όνομα του οποίου θα φύγουμε από τον κόσμο αυτόν για να περάσουμε στην αιωνιότητα. Να λοιπόν ο πρώτος σύνδεσμος, σύνδεσμος αγάπης και πίστεως.  Το δεύτερο είναι ο σύνδεσμος του αίματος, ο όποιος συνδέει τους ανθρώπους σε ένα χωριό. Και επειδή, από ένα τέτοιο χωριό κατάγομαι, γνωρίζω τι θα πει αυτός ο σύνδεσμος και πόσο ισχυρός είναι έστω και αν οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν μπορούν να καταλάβουν. Όταν απομακρύνονται λίγο από αυτό, γιατί έτσι τα φέρνει ο Θεός τα πράγματα και τα οικονομεί και αισθάνονται ότι εδώ είναι οι ρίζες τους, εδώ είναι το πνεύμα τους, εδώ είναι τα πατρογονικά τους τότε το κατανοούν πολύ καλά. Αυτός λοιπόν ο δεσμός ποτέ δε σβήνει από την καρδιά τους και από την ψυχή τους και όσοι καταγόμαστε από ένα χωριό, όπως κι εσείς, όπου κι αν βρίσκεστε και όπου κι αν βρεθείτε μέρα και νύχτα εδώ γυρίζετε. Εδώ είναι το κέντρο της ζωής σας εδώ είναι οι σχέσεις σας. Γιατί, αδελφοί μου, μας συνδέουν οι αναμνήσεις. Είναι μέσα στην καρδιά μας πράγματα που μας δεσμεύουν που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν τα βιώνει εσωτερικά. Ποιες είναι αυτές οι αναμνήσεις; Είναι τα σπίτια τα οποία φιλοξένησαν τα πρώτα παιδικά βήματα και κλάματα του κάθε ανθρώπου. Αυτά τα σπίτια τα οποία σε πολλά χωριά, δυστυχώς σήμερα εγκαταλείπονται και  τα βλέπουμε και πονάει η ψυχή μας.  Όμως όπως λέγει και ο Παλαμάς:

«Το σπίτι που γεννήθηκα

και ας το πατάν οι ξένοι,

στοιχειό ναι που με καρτερεί,

στοιχειό που με προσμένει».

Είναι οι εκκλησιές μας. Είναι ο ναός εδώ της Θεοτόκου, ο οποίος φιλοξένησε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς της δικής σας, αγάπη των προγόνων σας. Εδώ οι χαρές, εδώ οι λύπες, εδώ οι πόνοι και οι στεναγμοί. Εδώ σας έφεραν οι μητέρες σας βρέφη τεσσαρακονθήμερα, για να σας δεχθεί ο ιερεύς στην αγκαλιά του και να σας προσφέρει το Θεό. Εδώ εις τα παρεκκλήσια και τα εξωκκλήσια του χωριού βαπτιστήκατε στο όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος και γίνατε μέλη τίμια του σώματος του Χριστού και, δηλαδή της εκκλησίας.  Εδώ χαρήκατε στιγμές ευλογημένες και στιγμές άτυχες, αλλά εδώ προπέμψατε στην αιωνιότητα πρόσωπά σας αγαπημένα.  Να λοιπόν γιατί είπα ότι είναι θησαυρισμένα στην καρδιά σας πράγματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν δε τα ζήσει όπως εσείς, όπου κι αν βρίσκεστε. Είναι το σχολείο μετά από την εκκλησία, εκεί όπου παίξατε σαν παιδιά και όπου ακούσατε τα πρώτα γράμματα. Δεν ξέρω αν λειτουργεί το σχολείο εδώ αλλά τώρα τελευταία σε πολλά χωριά έκλεισαν τα σχολεία. Ο κύριος Γενικός εδώ τα γνωρίζει. Να σας πω σας πω μόνο τούτο. Όταν ήρθαν από το χωριό μου και μου είπαν «Σεβασμιότατε το σχολείο του χωριού μας κλείνει», χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου. Αλλά όπως και να ‘χει το πράγμα εμείς ξαναγυρίζουμε εκεί, γιατί εκεί είναι οι πνευματικές αξίες. Σε αυτό τον τόπο βιώσατε και άλλες στιγμές και έχετε και άλλες αναμνήσεις από τους γάμους του και τα πανηγύρια του τα οποία σας ενώνουν και σας κάνουν μία ψυχή. Αδελφοί μου, βρισκόμαστε μέσα σε αυτό τον ιερό ναό στο χωριό του κυρίου Αποστολόπουλου με τον οποίο μας συνδέει πολύ μεγάλη φιλία και ισχυρός δεσμός αδελφικής αγάπης από πολλά χρόνια από τότε που ήμασταν νέοι και αποφοιτήσαμε και οι δυο από την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως. Και άλλον βλέπω απέναντί μου, το Φώτη τον Κωτσόβολο, με τον οποίο ήμασταν και με κείνο μαζί στην Ακαδημία και δεν ήξερα ότι είναι από δω το χωριό σας. Αγαπημένα πρόσωπα λοιπόν πολλά. Όταν μου είπε ο κύριος Αποστολόπουλος ότι θέλω να κάνω στο χωριό μου μια γιορτή και θα το πω στον άγιο Μεσσηνίας και θα σας παρακαλέσω να είστε μαζί αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση, για την τιμή που ανήκει στους ιερείς οι οποίοι προσέφεραν τη διακονία τους στον ναό του χωριού μας. Για να τιμήσουμε όλους εκείνους, οι οποίοι μέσα από την απλότητά τους, μέσα από την ταπείνωσή τους, μέσα από τον ενάρετο βίο τους, έχτισαν σε αυτό το χωριό και προσέφεραν τα μήλα της αγνής καρδιάς τους. Αυτό το ναό τον έχτισαν οι παλαιότεροι, όπως και άλλους ναούς, με φτώχια, με ανέχεια και με δάκρυα. Μπορεί να μην είχαν να φάνε, αλλά έκτισαν τις εκκλησίες περίπλαμπρες. Αυτό το ναό τον όποιο διατηρείται και σεις, όπως βλέπω σε αρίστη κατάσταση, με τις ευλογίες του Σεβασμιοτάτου ποιμενάρχου σας. Αυτός ο ναός άκουσε τα πάντα για σας και οι τοίχοι μιλάνε για τον καθένα ξεχωριστά. Τελειώνοντας να ευχαριστήσω και εσάς αγαπητέ μου και φίλτατε Τάσο Αποστολόπουλε, μέσα από την καρδιά μου για τη συγκίνηση που μου έδωσες την ευκαιρία να ζήσω σήμερα κοντά στους ανθρώπους που τόσο αγάπησες και για τους οποίους συχνά πυκνά μου μιλάς. Έχουμε κάνει μια ιστοσελίδα, Σεβασμιότατε, για το χωριό μας και θέλω να προβάλω την πατρογονική μας κληρονομιά. Χαίρομαι γιατί αυτές είναι οι ρίζες της φυλής μας και δεν πρέπει να τις χάσουμε. Αυτή την ώρα θυμάμαι, και με αυτό κλείνω, τους στίχους ενός ποιητή από την Αρκαδία, ο οποίος λέγει για την πατρίδα του, το μεταφέρω κα για τη δική σας πατρίδα και σας παρακαλώ να το κρατήσετε μέσα στην καρδιά σας ως θησαυρό πολύτιμο και αν θέλετε να το αξιοποιήσετε. Λέγει λοιπόν αυτός ο ποιητής:

μη χάστε του τόπου μας

τη βελουδένια χάρη

που σαν πηγή, χρυσοπηγή,

βγαίνει απ’ την ψυχή του

και ευλογηθεί η κορφή του.

Και σεις αδερφοί μου, μη χάσετε του τόπου σας τη βελουδένια χάρη, αυτού του τόπου που έχει τόσα να πει. Αυτής της πέτρας που έχει τόσα να μαρτυρήσει, για την τοπική εκκλησία, για την τοπική κοινωνία και για την Ελλάδα ολόκληρη. Χρόνια Πολλά και ευλογημένα».

Η Πρόεδρος του Συλλόγου τιμά το Μητροπολίτη Πατρών

Η Πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων Παναγιώτα Μαρινοπούλου σε ένδειξη τιμής για το θεάρεστο έργο του Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομου του αποδίδει τιμητική πλακέτα.

Ανταπάντηση Μητροπολίτη Μεσσηνίας

Μετά το κήρυγμα του Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομου εντός του Ιερού Ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου το λόγο πήρε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας όπου μεταξύ των άλλων είπε: « Σεβασμιότατε Μητροπολίτη Πατρών περιποιεί ιδιαίτερη τιμή η παρουσία σας σήμερα εδώ στο Βλάση και κυρίως στο ότι η συμμετοχή σας στη εσπερινή ακολουθία έδωσε την ευκαιρία σε σας να διδάξετε, να νουθετήσετε και να ευλογήσετε το λαό αυτό. Θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου πρώτιστα σε εσάς γιατί μπήκατε στον κόπο να ταξιδέψετε τόσες ώρες από την Πάτρα για να έρθετε εδώ. Να σας ευχαριστήσω για την εκδήλωση της αγάπης σας, των ειλικρινών συναισθημάτων σας τόσο στο πρόσωπό μου όσο και στην Ιερά Μητρόπολη. Να σας ευχαριστήσω ιδιαίτερα για το δώρο, το ιερό ευαγγέλιο, που προσφέρατε σήμερα στην ενορία αυτή, που θα αποτελεί το σημείο ανάμνησης του περάσματός σας από αυτό εδώ το χωριό, αλλά κυρίως γιατί μέσα από το λόγο σας μας δώσατε τα στοιχεία εκείνα που πνευματοδοτούν τη σημερινή εκδήλωση, η οποία και θα ακολουθήσει, μία αξιέπαινη πρωτοβουλία του Γενικού Γραμματέα Δυτικής Ελλάδας, Πελοποννήσου και Ιονίων Νήσων, του κυρίου Αποστολόπουλου, ο οποίος κατάγεται από αυτό εδώ τον τόπο. Ομολογώ ότι όταν γνώρισα τον κύριο Γενικό, που ήταν φέτος, μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα. Η απλότητα του χαρακτήρα του και ο αυθορμητισμός του και κατάλαβα ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει μέσα του πνευματικό περιεχόμενο, χωρίς καν να ξέρω ότι κατάγεται από τούτο τον τόπο.  Το δεύτερο πράγμα που μου είπε ήταν ο σύνδεσμος που έχει με το πρόσωπό σας, την αγάπη κα το σεβασμό που τρέφει για εσάς και την αναγνώριση του έργου σας που κάνετε στη Μητρόπολη Πατρών και την αγάπη σας, τη φιλανθρωπία σας και την ποιμαντορίαν σας. Να βρίσκεστε στα τρέχοντα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων, των πιστών, αλλά και των μεταναστών, των ξένων, που τοποθετήθηκαν σε κείνη την περιοχή και ο οποίος ως γνήσιος ποιμήν παρέχετε δύο χιλιάδες πεντακόσιες μερίδες φαγητού σε αυτούς τους ανθρώπους. Έχετε πρόνοια και προσπαθείτε να τους λύσετε τα οικονομικά προβλήματα, αθόρυβα, αλλά ουσιαστικά και σημαντικά. Και πρέπει να ξέρετε ότι αυτό είναι το έργο της εκκλησίας. Λειτουργεί αθόρυβα. Ο κύριος Γενικός Γραμματέας ήταν το πρώτο πρόσωπο που μου ανέφερε και που μου είπε για την αναγνώριση του έργου που κάνετε και το δεύτερο ήταν ότι έστρεψε αμέσως το ενδιαφέρον του για τον τόπο, που γεννήθηκε, που μεγάλωσε, που μορφώθηκε και που τώρα που του δίνεται η ευκαιρία, επανέρχεται και πάλι, για να δώσει το δικό του στίγμα, να βάλει τη δική του συμβολή, ώστε το χωριό, αλλά και γενικότερα ο νομός Μεσσηνίας να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί και να μπει σε μια νέα τροχιά ευημερίας και ανάπτυξης.  Θέλω να σας ευχηθώ ο Θεός να σας δίνει δύναμη και κουράγιο, για το δύσκολο έργο που πραγματοποιείται στην περιοχή των Πατρών».

Η προέλευση των Βλασαίων

«Η προέλευση των Βλασαίων, η ενασχόλησή τους και η προσφορά τους στην πατρίδα» ήταν το θέμα που παρουσίασε ο δικηγόρος Κωτσόβολος Γεώργιος στην εκδήλωση της 13ης Αυγούστου 2011. Μεταξύ των άλλων ανέφερε: «Η ιστορία του χωριού μας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Γραπτά στοιχεία για το Βλάση υπάρχουν από την περίοδο της δεύτερης Ενετοκρατίας και συγκεκριμένα από το έτος 1689. Όπως προκύπτει από το αρχείο Grimani το οποίο έφερε στο φώς ο Κ. Ντόκος μέσα από το βιβλίο του «Η εν Πελοποννήσω εκκλησιαστική περιουσία κατά την περίοδο της Β΄ ενετοκρατίας» τότε, δηλαδή το 1689, το Βλάσση άνηκε στο Διαμέρισμα της  Μεθώνης το οποίο διαμέρισμα της Μεθώνης ήταν χωρισμένο στις επαρχίες Φαναρίου, Αρκαδιάς, Ναβαρίνου και Μεθώνης και το Βλάση εντάχθηκε στην επαρχία Μεθώνης. Η επαρχία Μεθώνης που είχε έδρα τη Μεθώνη, άρχιζε από τη θάλασσα και αφού περνούσε αριστερά του Λυκόδημου έφτανε μέχρι τα χωριά του Αριστομένη. Σύμφωνα με την απογραφή των Ενετών που έγινε το 1689 και στάλθηκε στη Βενετία το 1690 το Βλάση ήταν χωρισμένο σε τρία ξεχωριστά μέρη, δηλαδή ουσιαστικά σε τρείς οικισμούς: Το Άνω Βλάση (Vlassi Alto), το Κάτω Βλάση (Vlassi Basso) και το Μέσο Βλάση ή Ψηλή Ράχη (Vlassi Mezo-Psili Rahi). Το τοπωνύμιο αυτό υπάρχει και σήμερα, όπως πολλοί γνωρίζετε. Τότε οι Ενετοί προέβησαν και σε απογραφή του πληθυσμού η οποία δεν φαίνεται πάντως αξιόπιστη δεδομένου ότι το Βλάσση φέρεται να έχει συνολικά Βλάση 12 κατοίκους ( 6 άνδρες, 4 γυναίκες και 2 κορίτσια), στοιχείο το οποίο ασφαλώς δεν συνάδει με το χωρισμό του σε τρείς οικισμούς. Το πιθανότερο είναι ότι οι κάτοικοι του Βλάσση, όπως εξάλλου και των γύρω χωριών, κρυβόντουσαν για να μην απογραφούν, αφού η απογραφή είχε σκοπό τη χρησιμοποίησή τους στο κουβάλημα της πέτρας από τα χωριά αυτά στη Μεθώνη προκειμένου να χτιστεί το κάστρο της Μεθώνης, εργασία ασφαλώς εξοντωτική. Ανεξάρτητα με το αν είναι αξιόπιστη ή όχι η απογραφή των Ενετών σημασία έχει ότι τότε, δηλαδή το 1689, βρίσκουμε τα πρώτα γραπτά στοιχεία για την ύπαρξη του χωριού μας. Όταν οι Ενετοί ήταν στο Βλάση και στα υπόλοιπα μεσσηνιακά χωριά έθεσαν σε εφαρμογή ένα  ύπουλο σχέδιο που είχε να κάνει με την  καλλιέργεια της  σταφίδας. Οι κάτοικοι των χωριών μας  δεν είχαν μέχρι τότε ασχοληθεί με την καλλιέργεια της σταφίδας. Εξάλλου, το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής το κάλυπταν λόγγοι. Οι Ενετοί, γνώστες της αξίας της σταφίδας, έφεραν μαζί τους αρκετούς ειδικούς και πίεσαν το λαό να ξελογγώσει το έδαφος και να το καλλιεργήσει με σταφίδες. Με βαριά καρδιά, οι κάτοικοι κάτω από τις συνεχείς πιέσεις των κατακτητών δούλευαν μέρα νύχτα, ξελογγώνοντας στρέμματα και στρέμματα για να τα φυτέψουν με σταφίδες και αμπέλια. Όταν όμως αυτά άρχισαν να αποδίδουν τους πρώτους καρπούς, οι Ενετοί καταρτίζοντας ένα κτηματολόγιο, κατάργησαν την ατομική ιδιοκτησία, πήραν όλες τις καλλιέργειες στα χέρια τους, και τις ενοικίαζαν με δημοπρασίες στους απελπισμένους κατοίκους που είχαν δημιουργήσει τις καλλιέργειες αυτές κι έβλεπαν έτσι να χαραμίζεται ο κόπος τους.   Το Βλάση έμεινε στα χέρια των Ενετών μέχρι το 1715 που πέρασε στα χέρια των Τούρκων που κυρίευσαν ολόκληρη την περιοχή και από το 1715 έως την επανάσταση του 1821 έμεινε στα χέρια των Τούρκων. Οι Τούρκοι κατάργησαν τα διοικητικά διαμερίσματα των Ενετών και χώρισαν την περιοχή σε βιλαέτια, κυρίως με βάση τις εκτάσεις των τσιφλικιών και όχι με καθαρά γεωγραφικά κριτήρια. Το Βλάση εντάχτηκε στο Βιλαέτι του Ναβαρίνου. Τότε, δηλαδή το 1715, έχουμε την πρώτη εγκατάσταση Τούρκου διοικητή στο Βλάση ενώ εξάλλου τα σπίτια του χωριού ήταν χωρισμένα σε δυο μαχαλάδες, αριστερά και δεξιά προφανώς υπάρχοντος δρόμου. Ο δεξιός μαχαλάς ξεκινούσε από το σημερινό σπίτι του Αντώνη Θεοδωρακόπουλου και έφτανε μέχρι το σπίτι του Σπύρου Κοτσόβολου (Σπύρακα). Ο ανατολικός μαχαλάς ξεκινούσε από το σπίτι του Ηλία Κακούρη και έφτανε μέχρι το σπίτι του Φώτη Αποστολόπουλου. Ως προς τις καλλιέργειες, την περίοδο αυτή δεν έχουμε αλλαγές στο Βλάση και γενικά στη Βουφράδα. Τη σταφίδα συνήθως την αγόραζαν και την έκαναν εξαγωγή Άγγλοι έμποροι, ενώ το λάδι το αγόραζαν Γάλλοι. Αξίζει να αναφερθεί ότι μόνο κατά τα χρόνια 1785-1786 οι εξαγωγές που πραγματοποίησαν οι Γάλλοι (από την Πελοπόννησο) είχαν φθάσει στο 1.500.000 περίπου οκάδες, ενώ άλλες 350.000 οκάδες εξήγαγαν έμποροι άλλων εθνικοτήτων. Τα κέρδη όμως και τα πλούτη απ’ όλο αυτό το εμπόριο αγροτικών προϊόντων αφορούσαν τους τούρκους αξιωματούχους και κατοίκους ενώ ο ελληνικός λαός της περιοχής, όπως εξάλλου όλος ο ελληνικός λαός παντού στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, έζησε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.  Στο μεγάλο αγώνα για τη λευτεριά το Βλάση έδωσε το δικό του παρόν. Στήριξε τον αγώνα με τη συμμετοχή σ΄ αυτόν κατοίκων του χωριού με κυριότερους εκφραστές τον Κωνσταντίνο Δούβαλη, το Γιάννη Κακουρόγιαννη και τον Κανέλλο Μαρινόπουλο. Εξάλλου Βλασσαίοι σφαγιάστηκαν από στρατιώτες του Ιμπραήμ στο «Κρυόρεμα» - δηλαδή το ποτάμι που ξεκινά ανατολικά του Μανιακίου, περνά ανάμεσα από τα χωριά Βλάση και Βλαχόπουλου στη περιοχή «Ζαρκουμάνου» και χύνεται στο ποτάμι του Κεφαλόβρυσου - όταν, μετά τη μάχη στο Μανιάκι, μια ομάδα 150 Ελλήνων εγκλωβίστηκε εκεί και έπεσε ηρωϊκά, προβάλλοντας αντίσταση μέχρις εσχάτων. Μετά την απελευθέρωση και συγκεκριμένα το 1838 το Βλάσση μαζί με τα περισσότερα χωριά του δήμου Βουφράδος – τότε Βουφράσσου – συμμετείχε στη στάση που ξέσπασε στην περιοχή εξαιτίας του άδικου φορολογικού συστήματος των Βαυαρών με βάση το οποίο οι κάτοικοι είχαν φτάσει να καταβάλλουν στους κατά τόπους ενοικιαστές των φόρων, φόρο 25% αντί της δεκάτης. Η στάση αυτή κατεστάλη αιματηρά από βαυαρικές δυνάμεις και δυνάμεις της χωροφυλακής με τη βοήθεια Μεσσηνίων – πάντως όχι Βουφράσιων - τοπικών αρχόντων πολλοί δε από τους εν δικαίω ευρισκόμενους στασιαστές οδηγήθηκαν στο έκτακτο στρατοδικείο Καλαμάτας σε δίκες που κράτησαν σχεδόν τρία χρόνια χωρίς να είναι γνωστό από πηγές το αποτέλεσμά τους. Το χωριό μας συμμετείχε ενεργά και πολυάριθμα με τη νεολαία του και σ’ όλους τους μεταγενέστερους εθνικούς αγώνες (πρώτο και δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μικρασιατική εκστρατεία και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο). Όμως ο μεγάλος αριθμός των συμμετασχόντων αφενός και η πιθανότητα αθέλητης παράλειψης κάποιου αφετέρου δεν μου επιτρέπει την ονομαστική αναφορά σε καθένα τους. Περιορίζομαι λοιπόν να αναφέρω ονομαστικά εκείνους μόνο που έχασαν τη ζωή τους στους αγώνες αυτούς, δεδομένου όντως ότι η θυσία στους εθνικούς αγώνες αποτελεί και την ύψιστη προς την πατρίδα προσφορά. Έτσι λοιπόν στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο έχασε τη ζωή του ο Ιωάννης Λυμπερόπουλος του Παναγιώτη, στο δεύτερο βαλκανικό πόλεμο το χωριό στάθηκε τυχερό αφού κανένα από τα παιδιά του δεν σκοτώθηκε, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο έπεσαν ηρωϊκά οι Λυμπερόπουλος Γεώργιος του Αποστόλη, Φουρτούνης Στυλιανός του Κωνσταντίνου και Κακούρης Δημήτριος του Γεωργίου, στη μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή οι Ζάκης Παναγιώτης του Δημητρίου, Κοτσόβολος Παναγιώτης του Δημητρίου, Κοτσόβολος Χαράλαμπος του Ιωάννη και Μυλωνάς Σταύρος του Χαραλάμπους και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο Αθανάσιος Ασημάκης. Κατά τον τελευταίο αυτό πόλεμο το χωριό γνώρισε τρείς φορές την επιδρομή των στρατοπαιδευόντων στην Καλαμάτα ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία περιορίστηκαν σε αρπαγές αγαθών χωρίς να πειράξουν ανθρώπους. Ανήμερα τη Μεγάλη Παρασκευή του 1944 όμως επέδραμαν στο χωριό οι Γερμανοί οι οποίοι, αφού άρπαξαν και συγκέντρωσαν στο γεφύρι του χωριού διάφορα αγροτικά προϊόντα έκαψαν τα σπίτια των Νικολάου Νέστορα και Αθανασίου Κοτσόβολου, ενώ οι κάτοικοι γλύτωσαν έχοντας προλάβει να το εγκαταλείψουν και να κρυφτούν σε κοντινές απόκρημνες περιοχές. Αν συνέχιζα περαιτέρω αυτή την ιστορική περιήγηση θα μπορούσα να αναφερθώ στη σημαντική προσφορά αρκετών συγχωριανών μας και σε νεώτερους εθνικοκοινωνικούς αγώνες. Η επιβαλλόμενη όμως χρονική απόσταση μεταξύ ιστορικού γεγονότος και αναφοράς ή σχολιασμού του καθώς και η τυραννία του χρόνου με αποτρέπουν. Τελειώνοντας λοιπόν οφείλω να δηλώσω σ’ όλους τους τόνους προς τον Γενικό Γραμματέα κ. Αποστολόπουλο και προς το Δ.Σ. του συλλόγου των απανταχού Βλασσαίων ότι περιποιεί ιδιαίτερη τιμή σ’ εμένα, ως Βλασσαίο δεύτερης γενιάς, η ανάθεση της συγκεκριμένης ομιλίας και να σας ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την αμέριστη προσοχή. Σας ευχαριστώ πολύ».

Διεύθυνε την εκδήλωση

Ο Πρώην Πρόεδρος για πολλά χρόνια της κοινότητας Βλάση Γιάννης Λεντούδης είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της παρουσίασης και του συντονισμού της εκδήλωσης του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων που έφερε τον τίτλο οι «Βλασαίοι στο διάβα του χρόνου» και κατά κοινή ομολογία τα πήγε άριστα και κέρδισε τις εντυπώσεις.

Εκκλησίες και Εξωκλήσια στο Βλάση

«Εκκλησίες και Εξωκλήσια στο Βλάση» ήταν το θέμα που ανέπτυξε στην εκδήλωση των Απανταχού Βλασαίων στο Βλάση, στις 13 Αυγούστου 2011, ο εκπρόσωπος τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας Κωνσταντίνος Ψυχάρης όπου μεταξύ των άλλων είπε: «H εισήγησή μου αυτή, δεν αποτελεί επιστημονική εργασία αλλά μια προσέγγιση και ψηλάφιση της Εκκλησιαστικής Ιστορίας των Βλασαίων.  Ξεκινώ την περιήγησή μου, με δύο λόγια για το θεσμό της Ενορίας. Ενορία είναι η τοπική περιφέρεια κάποιου Ναού, στην οποία κατοικούν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ήδη από τότε που ο επίσκοπος εκχώρησε στον πρεσβύτερο το δικαίωμα να προσφέρει τη Θεία Λειτουργία  στην περιφέρεια, και να κηρύττει το Λόγο του Θεού, δηλ. από τους αποστολικούς πρωτοχριστιανικούς χρόνους σιγά – σιγά διαμορφώθηκε ο θεσμός της ενορίου Εκκλησίας, με συνέπεια τον καταμερισμό της Μητροπολιτικής περιφέρειας.  Η ταχύτατη αύξηση των χριστιανών και οι επακολουθήσαντες διωγμοί, επέβαλαν για λόγους ενότητας την μονιμότητα της ενορίας και αργότερα τη θέσπισή της νομοκανονικά, με κέντρο πάντοτε το δικό της θυσιαστήριο. Ο Ενοριακός Ναός, η Εκκλησία του Χωριού είναι ὁ χώρος όπου συγκεντρωνόμαστε για την κοινή λατρεία του Θεού, είναι ὁ πνεύμονας και το ζωντανό κύτταρο της ενορίας και της ζωής των ενοριτών, αφού είναι ο χώρος, στον οποίο οι πιο σημαδιακές στιγμές μας, αλλά και όλης της ζωής μας (με τις χαρές και τις λύπες), μεταποιούνται σε προσφορά στο Θεό, αφού τα πάντα στον βίο μας ξεκινούν και τελειώνουν εντός του (Βάπτιση – Κηδεία). Η Εκκλησία του χωριού γίνεται το βουλευτήριο των Θεϊκών και ανθρωπίνων πραγμάτων, με κέντρο και προοπτική το Χριστό. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν, και η ιστορία αυτού του τόπου το γνωρίζει, έχοντας εναποτεθεί στις μνήμες και στις παραδόσεις του. Αὐτό συνέβαινε πάντοτε, όπως ομολογείται ακατάπαυστα με τη μνημόνευση τον ονομάτων  τον περασμένων  ανθρώπων, κατά τη Θεία Λειτουργία. Αὐτό συμβαίνει και σήμερα, όταν στη Θεία Λειτουργία ενώνονται από το Χριστό και γύρω απ’ αυτόν, οι σημερινοί και ο απελθόντες άνθρωποι του χωριού. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, ο κτύπος της καρδιάς του χωριού είναι η καμπάνα της Εκκλησίας, γιατί όπως ο κτύπος της καρδιάς δείχνει τη διατήρηση και τη συνέχιση της ζωής, το παρόν και το μέλλον, έτσι και η καμπάνα σημαίνει το παρόν και το μέλλον της ενορίας.    Δεν υπάρχουν  επίσημα στοιχεία πού να μας πληροφορούν πότε και ποια Εκκλησία πρωτοκτίσθηκε στο Βλάση, εκτός από μια μόνον αναμφισβήτητη πηγή. Πρόκειται για έγγραφο από το Αρχείο Grimmani του έτους 1689. Σύμφωνα με αυτό, στο Βλάση υπήρχαν δύο Ναοί. Ο Ναός της Παναγίας και ο Ναός της Αγίας Παρασκευής. Κατά την ίδια όμως περίοδο σύμφωνα με την ίδια πηγή υπήρχαν και άλλες τέσσερις ήδη κατεστραμμένες Εκκλησίες. Σήμερα ο Ενοριακός Ναός του Χωριού είναι ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος αποτελεί  Ν.Π.Δ.Δ. υπαγόμενο στην Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας. Κάθε γωνιά του Ναού αυτού, έχει να μας πει και κάτι, για τις ιστορικές αλλά και καθημερινές στιγμές των κατοίκων του όμορφου αυτού τόπου. Ο Ναός χτίστηκε κατά τα έτη 1938 -1939. Στη θέση της σημερινής Εκκλησίας υπήρχε ένας μικρός Ναός ο οποίος το έτος 1937 καταστράφηκε από κεραυνό. Πολλές Βυζαντινές Εικόνες του Ναϊδρίου αυτού σώζονται ως σήμερα και κοσμούν τον Ιερό Ναό. Στην  ανέγερση του Νέου Ναού πρωτοστάτησε ὁ δραστήριος, ικανός αλλά και θεοσεβής Πρόεδρος της Κοινότητας Βλάση, αείμνηστος Αλέξανδρος Νέστορας, ο οποίος στο τέλος της ζωής του δώρισε στην ενορία ακίνητο ιδιοκτησίας του στη θέση "Χούνη". Στο Ναό φυλάσσεται ως αστείρευτη πηγή χάριτος και αγιασμού η θαυματουργή Εικόνα του Αγίου Διονυσίου, έχοντας τη δική της ιστορία. Το έτος 1918  χτύπησε το χωριό θανατηφόρα Γρίπη αποδεκατίζοντας καθημερινά ανθρώπινες ζωές. Τα μάτια όλων στράφηκαν προς τη μόνη και αδιάψευστη ελπίδα, τον ουρανό. Η απόφαση πάρθηκε, μια ομάδα Βλασαίων με επικεφαλή τον Ιερέα και τον Πρόεδρο μεταβαίνουν στο νησί της Ζακύνθου για να προσκυνήσουν τον Άγιο Διονύσιο και να μεταφέρουν στο Βλάση αντίγραφο της Εικόνας του, προς βοήθεια τῶν δοκιμαζομένων κατοίκων. Επιστρέφοντας στο Βλάση ανέπεμψαν δέηση και λιτάνευσαν την Εικόνα τοῦ Αγίου στους δρόμους τοῦ χωριοῦ. Ήδη το κακό άρχισε να ὑποχωρεῖ σώζοντας τούς κατοίκους από τον αφανισμό. Από τότε οι Βλασαίοι τιμούν τον Άγιο εορτάζοντας την μνήμη του με μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα, λιτανεύοντας την Εικόνα του και φέροντας συγχρόνως στη μνήμη τους όλα όσα άκουσαν από τούς γεροντότερους, σχετικά με το θαυμαστό γεγονός. Στον Ενοριακό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βλάση, υπάγονται σήμερα και τα   εξής Εξωκκλήσια :  1) Το Εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Τα πρώτα στοιχεία για το Ναό αυτό βρίσκονται στα Αρχεία των Ενετών και συγκεκριμένα σε έγγραφα του Αρχείου Grimmani της περιόδου 1696 -1700. Σύμφωνα με αυτά, υπήρχε μικρός Ναός ο οποίος είχε στην ιδιοκτησία του δέκα στρέμματα γης. Το πρώτο πετρόκτιστο Εξωκκλήσι χτίστηκε σε ιδιοκτησία του Νικολάου Ασημάκη, με μέριμνα της οικογένειας των Μαστοραίων, οι οποίοι είχαν έλθει στο Βλάση για μόνιμη εγκατάσταση από τη Βαρυμπόμπη Τριφυλίας. Κατά την εγκατάστασή τους όμως, ήρθαν αντιμέτωποι με τους υπάρχοντες κατοίκους που είχαν ήδη έρθει από το Αρκουδόρεμα Γορτυνίας. Έτσι έκτισαν τα σπίτια τους περιφερειακά του Χωριού, ιδρύοντας την ενορία της Αγίας Παρασκευής, η οποία είχε μάλιστα και Νεκροταφείο. Στο διάβα του χρόνου ο Ναός παρουσίασε στατικά προβλήματα, κατεδαφίστηκε και σε μικρή  απόσταση από τον παλαιό κτίσθηκε Νέος Ναός κατά το ἔτος 1975,  σε οικόπεδο πού παραχώρησε ο Ελευθέριος Κωτσόβολος, με τη σημαντική συμβολή του Συλλόγου των εν Αθήναις Βλασαίων και των ομογενών της διασποράς.   Η μνήμη της Αγίας εορτάζεται κατ’ έτος με πανηγυρική θεία Λειτουργία και περιφορά της Ιεράς αυτής Εικόνας. 2) Το Εξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννου. Πετρόχτιστος Ναός χτισμένος το έτος 1950, μερίμνῃ του αειμνήστου Γιατρού Αντωνίου Μάστορα και της συζύγου του, δασκάλας Μαρίας Μαντάγαρη. Δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου με ανεπανάληπτη θέα στο Μεσσηνιακό κόλπο και τον Ταΰγετο. Ο Ναός πρόσφατα αναπαλαιώθηκε και ανακαινίστηκε ριζικά. Σημαντικά βελτιώθηκε  και ο δρόμος που οδηγεί προς αυτόν. 3)  Το Εξωκκλήσι του Αγίου Βλάση. Βρίσκεται βορειοανα­τολικά του Χωριού και σήμερα αποτελεί τον Κοιμητηριακό Ναό του Χωριού.  Ο πρώτος Ναός κατασκευάστηκε πριν το ἔτος 1960 και μη δυνάμενος   να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων, με απόφαση του τότε Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, κατεδαφίστηκε και στη θέση του ανεγέρθηκε ο σημερινός Ναός. Στον περιβάλλοντα χώρο του αναπαύονται σήμερα οι Βλασαίοι, όσοι πέρασαν από τούτο τον τόπο, έζησαν και δραστηριοποιήθηκαν στην περιοχή. Οι κάτοικοι, οι συγγενείς των κεκοιμημένων συνάγονται εκεί σε κάθε ευκαιρία, είτε ψυχοσάββατο είτε όχι, προκειμένου να τελέσουν δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους και να φέρουν στη μνήμη τους τα προσφιλή τους πρόσωπα.  4) Το Εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία. Βρίσκεται σε λόφο με θέα την ευρύτερη περιοχή, στο δρόμο που οδηγεί προς το Κοιμητήριο του Αγίου Βλάση, χτισμένο περίπου το έτος 1934 με κτήτορες τους Φώτη Απο­στο­λό­πουλο και Παναγιώτη Φουρτούνη. Κατά τη θεμελίωσή του βρέθηκαν  ανθρώπινα οστά, που σύμφωνα με διηγήσεις των παλαιοτέ­ρων, είχαν μεταφέρει και θάψει εκεί αγωνιστές της Μάχης του Μανιακίου και της συμπλοκής στο Κρυόρεμμα. Η αναφορά μου στο ξωκλήσι του Προφήτου Ηλία, γίνεται καθαρά για ιστορικούς λόγους, αφού με δικαστική πράξη έχει περιέλθει στην κυριότητα ιδιώτη και δεν υπάγεται στο Νομικό Πρόσωπο της ενορίας Βλάση.   Όπως προείπαμε, κατά το Αρχείο Grimmani, κατά τα έτη 1697 – 1700 αναφέρονται στο Βλάση τέσσερις Εκκλησίες κατεστραμμένες, χωρίς να υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο γι’ αυτές. Οι περιοχές που υπήρχαν τα Εξωκλήσια αυτά μέχρι και σήμερα   διατηρούν την ονομασία του Αγίου που είχαν αφιερωθεί.  Περιοχές Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Νικόλαος και Άγιος Αθανάσιος. Τοπωνύμια που φανερώνουν την ύπαρξη των Ναών αυτών στην ευρύτερη περιοχή. Σας ευχαριστώ».

Τιμητική πλακέτα στο δάσκαλο Η. Βαμβακά

Ο Γενικός Γραμματέας Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου εκ μέρους του Συλλόγου των Απανταχού Βλασαίων τιμά το δάσκαλο Ηλία Βαμβακά και στο πρόσωπό του όλους τους δασκάλους που υπηρέτησαν στο χωριό Βλάση. Ο Τάσος Αποστολόπουλος μεταξύ των άλλων είπε: «Στο διάβα της ζωής κάθε ανθρώπου συναντιέται, συναναστρέφεται, συνεργάζεται με χιλιάδες ανθρώπους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που με ανεξίτηλα χρώματα μπαίνουν στη ζωή τους και δε σβήνουν. Είναι ο δάσκαλός μας. Ο δάσκαλός μας δεν ξεχνιέται. Κανένας μα κανένας δεν ξεχνάει το δάσκαλό του.  Σ’ αυτό το μικρό χωριό ήρθαν και σμίλεψαν τις ψυχές μας καταξιωμένοι δάσκαλοι. Αισθάνομαι ιδιαίτερα συγκινημένος γιατί στο πρόσωπο του δασκάλου Ηλία Βαμβακά, πολλοί από μας εδώ βλέπουμε και τιμούμε το δάσκαλό μας. Ο Ηλίας Βαμβακάς ήταν ο άνθρωπος που μας έπιασε το χέρι και μας έμαθε να γράφουμε και να διαβάζουμε. Δάσκαλε είμαστε υπόχρεοι. Σε ευχαριστούμε. Ό,τι είμαστε, είμαστε από σας. Ηλία Βαμβακά σε ευχαριστούμε».

Τοποθέτηση Ηλία Βαμβακά

Στην εκδήλωση της 13ης Αυγούστου 2011, στο Βλάση, τιμήθηκε ο δάσκαλος Ηλίας Βαμβακάς ο οποίος χαιρέτησε και ευχαρίστησε τους Βλασαίους ως εξής: «Σεβασμιότατε Μητροπολίτη Μεσσηνίας, κύριε Γενικέ Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων, κύριοι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, κυρίες και κύριοι, Είναι μεγάλη τιμή που στο πρόσωπό μου τιμάτε όλους τους δασκάλους που υπηρέτησαν στο σχολείο σας. Ειδικά μια γενιά δασκάλων που είχε δύσκολη αποστολή, διότι εκείνη την εποχή, αρχές του ’60, εκτός από τα γράμματα και την αγωγή είχαμε να φροντίσουμε και τη διατροφή των παιδιών. Τότε υπήρχε μεγάλη φτώχια. Το κράτος έστελνε τρόφιμα στα χωριά για τα παιδιά του σχολείου. Αλεύρια, ζάχαρη, γάλατα, μακαρόνια, πλιγούρι και άλλα είδη. Έτσι τα παιδιά έπιναν το πρωινό τους και έτρωγαν το μεσημεριανό φαγητό. Διοργανώναμε, δηλαδή, συσσίτια.  Οι γονείς που όλη μέρα εργαζόντουσαν στα χωράφια δεν είχαν τη σκέψη τη θα φάνε για μεσημεριανό. Οι μανάδες των παιδιών, με τη σειρά, ζύμωναν το ψωμί. Μαγείρισσα είχαμε μία κοπέλα, που την είχα και μαθήτρια, τη Βούλα Κακούρη. Ήταν μικρή κοπέλα τότε. Την πήραμε για να μας μαγειρεύει το φαΐ και με τη βοήθεια της γυναίκας μου παρασκεύαζε το φαγητό το οποίο έτρωγαν τα παιδιά το μεσημέρι. Παρά τις άσχημες συνθήκες που υπήρχαν τα χρόνια εκείνα, όλοι εργαστήκαμε με ζήλο και αγάπη, για το καλό των παιδιών. Εσείς κύριε Γενικέ Γραμματέα, αγαπητέ Τάσο, το γνωρίζετε, γιατί εργαστήκατε δάσκαλος. Γρήγορα όμως σας κέρδισε η πολιτική. Η κυβέρνηση αναγνώρισε τις ικανότητές σας και σας εμπιστεύτηκε το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων. Εύχομαι να πετύχετε στο έργο σας. Νιώθω μεγάλη συγκίνηση σήμερα που βρίσκομαι μαζί σας. Πολλοί από εσάς ήσασταν και μαθητές μου. Πάντα ρωτούσα και μάθαινα για τη σταδιοδρομία σας. Χαίρομαι που όλοι οι μαθητές μας προόδευσαν ως επαγγελματίες, ως δημόσιοι υπάλληλοι και ως επιστήμονες. Καθηγητές, δικηγόροι, μηχανικοί, δάσκαλοι, γιατροί. Τιμούν το χωριό μας και μας κάνουν όλους υπερήφανους. Αγαπητοί φίλοι, Είχα την τύχη να συνεργαστώ με ωραίους και αξέχαστους ανθρώπους στο Βλάση. Πρόεδρος, παππάς, γραμματέας και δάσκαλος ήμασταν αγαπημένοι και φροντίζαμε για το καλό του χωριού. Πρόεδρος για πολλά χρόνια έκανε ο Δημητράκης Κακούρης, που άφησε πλούσιο έργο στο χωριό. Παππάς ήταν ο μακαρίτης παπα – Σπύρος Ασημάκης, που ήταν αγαπητός, όχι μόνο στο Βλάση, αλλά και σε όλα τα άλλα χωριά της περιοχής. Για μένα ήταν ένας καλός φίλος που πάντα μου έδινε τις συμβουλές του και τις οποίες τηρούσα. Γραμματέας ήταν ο μακαρίτης Θεόδωρος Μάστορας, που γνώριζε όλα τα θέματα Δήμων και Κοινοτήτων και γι’ αυτό οι γραμματείς του νομού τον εξέλεξαν Γενικό Γραμματέα της αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας. Αγαπητοί φίλοι, Στα εφτά χρόνια που έζησα στο όμορφο Βλάση, σας αγάπησα, όπως και εσείς αγαπήσατε εμένα και την οικογένειά μου. Θεωρώ ότι είμαι και εγώ ένας Βλασαίος, γιατί εδώ γεννήθηκαν και τα δυο μου απιδιά και μάλιστα το ένα, η κόρη μου, είναι γραμμένη στα ληξιαρχικά βιβλία της κοινότητας Βλάση. Βρίσκομαι εδώ μαζί με τα παιδιά μου και τα πέντε εγγόνια μου, που ήθελαν να γνωρίσουν τον τόπο που γεννήθηκαν και έζησαν μικρά παιδιά οι γονείς τους, ακόμα δε να δουν και το σχολείο που εργάστηκε ο παππούς τους. Τελειώνοντας θα ήθελα να συγχαρώ όλους αυτούς που πήρα την πρωτοβουλία και εργάστηκαν για τη σημερινή εκδήλωση. Εύχομαι σε όλους σας καλή τύχη και μακροημέρευση. Θα σας θυμάμαι πάντα. Σας αγαπώ και σας ευχαριστώ».

Ο Αγώνας των Βλασαίων για Εκπαίδευση

«Ο Αγώνας των Βλασαίων για εκπαίδευση» ήταν το θέμα που ανέπτυξε ο εκπαιδευτικός Κωτσόβολος Φώτης στην εκδήλωση των Βλασαίων την 13η Αυγούστου 2011. Μεταξύ των άλλων στην τοποθέτησή του ο Φώτης Κωτσόβολος ανέφερε: «Από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα ο Έλληνας χαρακτηρίζεται από την αγάπη του για τη μάθηση, την κατάκτηση της υπάρχουσας γνώσης και την αναζήτηση της νέας μέσα από απαντήσεις σε ερωτήματα και προβλήματα. Γι’ αυτή του τη τάση κάποιοι τον θαύμασαν και τον θαυμάζουν ακόμα και κάποιοι τον μίσησαν και τον μισούν. Κάποιος ξένος ποιητής γράφει πως δεν αντέχει να βρίσκει παντού μπροστά του τον αναθεματισμένο Έλληνα. Γιατί όμως τόσος θαυμασμός και παράλληλα τόσο μίσος, τόση αντιπάθεια; Γιατί ο Έλληνας είναι «σημείο αντιλεγόμενο» διαχρονικά. Είναι ένα παράξενο πλάσμα γιατί εκεί που νομίζεις ότι σβήνει, ότι χάνεται, ότι μηδενίζεται εκεί ξεπετιέται μπροστά όλο φλόγα, όλο δυναμισμό συνδυάζοντας το παρελθόν με το παρόν και οραματιζόμενος το μέλλον. Αυτό ακριβώς συνέβη και στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους με την εκπαίδευση και τη μάθηση. Το μήνυμα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού για την ανάγκη ίδρυσης σχολείων δε σταμάτησε με το θάνατό του  το 1774 ούτε έσβησε με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Ίσα ίσα αναζωπυρώθηκε και φούντωσε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και το χωριό τούτο είναι μια τέτοια γωνιά που άδραξε την ευκαιρία για να γράψει τη δική του ιστορία στο διάβα του χρόνου. Καμιά ιστορία όμως δεν γράφεται χωρίς αγώνα και κανένας στόχος δεν κατορθώνεται χωρίς κόπους. Σε τέτοιους κόπους δεν υστέρησαν οι Βλασαίοι. Απεναντίας μάλιστα με χαρά ανέλαβαν κάθε δυνατή πρωτοβουλία για να ικανοποιήσουν το πανάρχαιο ένστικτο της φυλής μας, τη μάθηση. Φρόντισαν το συντομότερο δυνατό να ιδρυθεί σχολείο και να βρεθεί κάποιος γραμματιζούμενος, κάποιος δάσκαλος να μάθει στα παιδιά τους γράμματα να μη μείνουν αγράμματα και αμόρφωτα όπως έμειναν εκείνοι λόγω της σκλαβιάς. Το σχολείο όμως εκτός από μαθητές και δάσκαλο χρειάζεται και χώρο για να λειτουργήσει. Κι ο χώρος αυτός προσφέρθηκε από διάφορους κατοίκους του χωριού μέχρι να κτιστεί το διδακτήριο. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι το κράτος βρισκόταν την περίοδο μετά την απελευθέρωση σε αθλία κατάσταση. Ήταν αδύνατον λοιπόν να στηρίξει οργανωμένα αυτήν την προσπάθεια. Έδινε την άδεια ίδρυσης σχολείων αλλά η υλοποίησή της επαφιόταν στο φιλότιμο και στη θέληση των κατοίκων του χωριού. Η ανάγκη όμως θεμελίωσης μόνιμου διδακτηρίου ήταν επιτακτική. Όλοι καταλάβαιναν τη σπουδαιότητα του εγχειρήματος. Έτσι το 1914 σε οικόπεδο που είχε δωρίσει ο Παναγιώτης Κυριακόπουλος στην εκκλησία άρχισε το χτίσιμο του σχολείου με προσωπική εργασία  των κατοίκων. Αν αναλογιστούμε λίγο το ιστορικό πλαίσιο της εποχής εκείνης θα καταλάβουμε ότι πρόκειται για ένα γεγονός συγκλονιστικό.  Η Ελλάδα βρισκόταν ήδη στη δίνη του πολέμου, η φτώχεια και οι σκληρές συνθήκες επιβίωσης χαρακτήριζαν ολόκληρη τη χώρα. Οι κάτοικοι του χωριού με πολλές στερήσεις κατόρθωναν να επιβιώνουν, το καθημερινό ψωμί έβγαινε πολύ δύσκολα. Κι όμως το ιδανικό της γνώσης δεν έσβησε ούτε κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Οι κάτοικοι όμως δε σταμάτησαν εδώ. Ήξεραν ότι η ψυχή του σχολείου είναι ο δάσκαλος και ήθελαν να εκφράσουν και σ’ αυτόν την εμπιστοσύνη τους και την αγάπη τους. Γρήγορα λοιπόν αποφάσισαν και την κατασκευή ενός διπλανού κτιρίου ως μόνιμη κατοικία του εκάστοτε δασκάλου. Δημιούργησαν έτσι τις κατάλληλες υποδομές για την εποχή εκείνη ώστε το σχολείο να βρει το δρόμο του και να ξεκινήσει τι ταξίδι του μέσα στο χρόνο, προκειμένου να βοηθήσει τα ταλαιπωρημένα εκείνα παιδιά να μη σβήσουν τα όνειρα τους αλλά να δυναμώσουν και να ανοίξουν φτερά δυνατά για να κατακτήσουν τη γνώση και τη ζωή. Και πράγματι όπως η ιστορία έδειξε ο στόχος επιτεύχθηκε και τα παιδιά  ξανοίχτηκαν σε νέους ορίζοντες μη ξεχνώντας ποτέ τα βιώματα των παιδικών τους χρόνων. Αυτά τα βιώματα είναι εκείνα που τα φέρνουν συχνά πυκνά στην πατρίδα τους, το Βλάση, για να συναντήσουν γνωστούς και φίλους, να θυμηθούν τα παλιά και να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Αυτή η δύναμη τους έκανε να βρίσκονται και σήμερα εδώ σ’ αυτό το χώρο για να τιμήσουν τον τόπο που γεννήθηκαν και όλους εκείνους που αγωνίστηκαν στο διάβα του χρόνου. Εμείς οι νεότεροι δεν έχουμε παρά να αναδείξουμε μερικές ακόμα πτυχές και να βυθιστούμε στη σκέψη τους για να αναδυθούμε πιο ώριμοι και πιο σοφοί. Παράλληλα λοιπόν με τους κατοίκους του χωριού πορεύθηκαν και οι δάσκαλοι που κατά καιρούς δίδαξαν σ’ αυτόν τον τόπο. Είχαν κι αυτοί την ίδια φλόγα, την ίδια πίστη και τα ίδια όνειρα. Ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητες του στήριξε την εκπαίδευση σε τούτο το χωριό. Σύμφωνα με στοιχεία που μπόρεσε να συλλέξει ο συμπατριώτης μας Τάσος Αποστολόπουλος σε τούτο τον τόπο δίδαξαν οι: Χουλιάρας Σταύρος, Κωνσταντινέας, Μπουκέας, Φουρναράκος, Παναγουλάκος, Κουμουτσέας, Μπουρίκα, Μαντάγαρη Μαρία, Καφίρης, Μπάρκας, Βαμβακάς Ηλίας, Σπηλιώτης Νικόλαος, Συρόπουλος Βασίλειος, Νικολακοπούλου Μαρία, Μιχαλάκης Μανώλης και Μπαϊρακτάρης Βασίλης. Σε μια εποχή που θρανία στο σχολείο δεν υπήρχαν και οι μαθητές κάθονταν σε σκαμνάκια, οι δάσκαλοι αυτοί και κυρίως η Μαντάγαρη Μαρία που έλαχε μετά την Καρδαμύλη να κάνει δεύτερη πατρίδα της το Βλάση, κατάφεραν με προσωπικό αγώνα, εργαζόμενοι νυχθημερόν να εξασφαλίσουν θρανία, βιβλιοθήκη και πίνακα. Η αμοιβή τους ήταν συμβολική, δεν είχε καμία σχέση με το ωράριο εργασίας και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούσαν. Κι όμως ούτε μια στιγμή δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα. Πάλεψαν με το κρύο και τη λάσπη του χειμώνα, τη ζέστη του καλοκαιριού, τις αρρώστιες, εργάστηκαν χειρονακτικά στο χτίσιμο του σχολείου, έδωσαν από το υστέρημα τους, όπως η Μαντάγαρη Μαρία που πρόσφερε 7000 δραχμές την εποχή εκείνη για την αποπεράτωση των εργασιών των κτιρίων. Ήταν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί όχι απλώς δάσκαλοι έχοντας μια υπαλληλική σχέση αλλά εμπνευστές, παιδαγωγοί, αρχιτέκτονες, ξυλουργοί, χτίστες και ότι άλλο οι περιστάσεις επέβαλαν. Δε γόγγυσαν ποτέ δε δυσανασχέτησαν κι ας είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές δύσκολες καταστάσεις και παιδιά που πάλευαν μεταξύ σχολείου και γεωργικών εργασιών. Παιδιά που πήγαιναν σχολείο όταν το επέτρεπαν οι γεωργικές εργασίες, παιδιά που στερούνταν τη μόρφωση και τη γνώση όχι λόγω κάποιας αδυναμίας αλλά λόγω βιολογικής επιβίωσης. Και τότε ακόμα έκαναν παρεμβάσεις στην οικογένεια, παρότρυναν τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να μην τα στερούν από το αγαθό της μόρφωσης. Πόσοι ίσως δε θυμούνται ότι προχώρησαν στα γράμματα χάρις στην επιμονή του δασκάλου γιατί ήταν κρίμα να πάει στράφει τέτοιο μυαλό; Στα μάτια εκείνων των παιδιών έβλεπαν την Ελλάδα που ανέτειλε και αυτό τους έδινε δύναμη και όρεξη να παλέψουν. Έβλεπαν όμως και στην ψυχή τους. Μια ψυχή γεμάτη θέληση και ένας νους πλημμυρισμένος από όνειρα για ζωή, για πρόοδο, για δημιουργία. Μπορεί οι μαθητές εκείνης της εποχής να προέρχονταν από φτωχές οικογένειες που τους έλειπαν ακόμα και τα απαραίτητα, μπορεί οι γονείς τους να ήταν αγράμματοι, μπορεί οι συχνοί πόλεμοι και οι αρρώστιες να είχαν αφανίσει αγαπημένα τους πρόσωπα, μπορεί μετά το σχολείο να έτρεχαν στα χωράφια για να βοηθήσουν στις οικογενειακές εργασίες, μπορεί να μην είχαν παπούτσια να φορέσουν και βιβλία να διαβάσουν, είχαν όμως θέληση και όχι απλώς επιθυμίες. Ήξεραν μέσα από τη βιοπάλη ότι η ζωή είναι αγώνας με πολλές θυσίες και τίποτε δε χαρίζεται αλλά όλα κατακτιούνται με επίμονη προσπάθεια. Αυτά τα παιδιά είχαν μάθει να μην παραιτούνται και να μην απογοητεύονται μετά από κάθε αποτυχία. Είχαν μάθει να έχουν αυτοπεποίθηση, να έχουν πίστη στον εαυτό τους, στις δυνάμεις τους χωρίς να περιμένουν έξωθεν βοήθεια, όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους σημερινούς μαθητές. Αυτά έβλεπαν, αυτά βίωναν και οι δάσκαλοι τούτου του χωριού και έπαιρναν κουράγιο για μεγαλύτερη προσπάθεια και περισσότερο αγώνα. Και ευτυχώς δικαιώθηκαν. Τα βλασαίικα παιδιά άνοιξαν τα φτερά τους και προχώρησαν πολλά στο Γυμνάσιο. Κάθε μέρα πηγαινοέρχονταν στο γειτονικό Χατζή χειμώνα καλοκαίρι χωρίς να φείδονται κόπους και ταλαιπωρίες. Διάβαζαν κάτω από τα δέντρα και όπου αλλού έβρισκαν ησυχία. Δεν είχαν ατομικά δωμάτια με γραφεία, βιβλιοθήκες και υπολογιστές, είχαν όμως όνειρα που τους έδιναν ελπίδα και δύναμη για ένα καλύτερο αύριο ατομικό και κοινωνικό. Με την ίδια θέρμη προχώρησαν και παραπέρα, πήγαν στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσουν ή σε άλλες σχολές και σήμερα τους βρίσκει κανείς επιστήμονες, υπάλληλους, επαγγελματίες συνταξιούχους ή εν ενεργεία να απολαμβάνουν τους καρπούς του αγώνα τους και να επιστρέφουν εδώ πάλι για να αντλήσουν δύναμη και κουράγιο στο υπόλοιπο διάβα της ζωής τους. Η πορεία όμως αυτού του σχολείου έμελε δυστυχώς να ολοκληρωθεί στις 20 Οκτωβρίου του 1983. Οι ιστορικές συγκυρίες, τα νέα δεδομένα στη ζωή των νεοελλήνων οδήγησαν τούτο το σχολείο να ολοκληρώσει το ταξίδι του πριν από 28 χρόνια ακολουθώντας την κοινή μοίρα όλων των σχολείων των μικρών χωριών τις ελληνικής υπαίθρου. Τώρα στέκει βουβό δίπλα μας ως αδιάψευστος μάρτυρας του μακροχρόνιου ταξιδιού του. Παράλληλα όμως αναδύει από τη μνήμη μας το σπουδαίο ρόλο που διαδραμάτισε σε κείνα τα δύσκολα χρόνια τις απομόνωσης. Τότε που δεν υπήρχαν δρόμοι, τηλέφωνα, συγκοινωνίες, τηλεοράσεις και υπολογιστές. Ως φάρος λειτουργούσε στη ζωή των κατοίκων του χωριού μικρών και μεγάλων. Οι μικροί ένιωθαν ότι μεγάλωναν όταν πήγαιναν σχολείο, και οι μεγάλοι νοσταλγικά μίκραιναν θυμούμενοι τα μαθητικά τους χρόνια. Τότε που δεν υπήρχαν ρολόγια για να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, η καμπάνα της εκκλησίας χτυπούσε καθημερινά για τη σύναξη στο χώρο του σχολείου. Τα παιδιά παρέες παρέες ανηφόριζαν τα δρομάκια του χωριού παράλληλα με τα δρομάκια τις γνώσης. Οι μανάδες ρύθμιζαν τις δουλειές τους σύμφωνα με το πρόγραμμα του σχολείου. Περίμεναν στην εξώπορτα του σπιτιού να φανεί το σπλάχνο τους, να ρωτήσουν με αγωνία τι καινούριο έμαθε και να σταθούν δίπλα του σε κάθε δυσκολία. Οι εκδρομές και ο εκκλησιασμός στις μεγάλες εθνικές και θρησκευτικές γιορτές έδιναν μια άλλη νότα και άλλη ζωντάνια στο χωριό. Όλα αυτά όπως είπαμε παραπάνω σταμάτησαν, αλλά δε χάθηκαν. Μένουν μέσα στη μνήμη μας ζωντανά και μέσα στους τοίχους αυτού του σχολείου που περιμένει και πάλι την παρουσία μας για να ξεδιπλώσει την ιστορία του και να αφηγηθεί όλα εκείνα τα περιστατικά που μόνο αυτό κατέγραψε και συγκράτησε μέσα στο χρόνο. Τα κλειστά σχολεία μας πρέπει να ζωντανέψουν και πάλι με ποικίλους τρόπους και προοπτικές, να πάψουν να είναι βουβά κτίρια, αλλά ομιλούντα κτίσματα που να ζεσταίνουν τις παγωμένες και απομακρυσμένες καρδιές των ανθρώπων, δημιουργώντας ένα νέο Ελληνισμό, όπως τότε μετά την Τουρκοκρατία με τα ίδια μέσα και με τον ίδιο τρόπο, την προσωπική διάθεση και προσπάθεια και το ίδιο όνειρο: για ένα καλύτερο αύριο. Ευχαριστώ».

Δώρο ένα Eυαγγέλιο

Ο Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος την 13η Αυγούστου που επισκέφτηκε το Βλάση για να συμμετάσχει στην εκδήλωση με θέμα «Οι Βλασαίοι στο διάβα του χρόνου» δώρισε στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου ένα πολυτελέστατο Eυαγγέλιο. Το Eυαγγέλιο παρέλαβε ο εφημέριος του ναού πατήρ Θεόδωρος Μαρινόπουλος ο οποίος και ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Πατρών.

Χαιρετισμός Δημάρχου Μεσσήνης

Ο Δήμαρχος Μεσσήνης Στάθης Αναστασόπουλος χαιρέτησε την εκδήλωση των Βλασαίων στις 13 Αυγούστου 2011 αναφέροντας μεταξύ των άλλων: «Είναι πολύ ωραία και αξιέπαινη η πρωτοβουλία που πήρε Σύλλογος Βλασαίων και ο Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης, την αγκαλιάσαμε και βοηθήσαμε για να οργανωθεί. Η σεμνή αυτή τελετή αποτείει φόρο τιμής και στους ιερείς που διακονήσανε αυτόν τον περικαλλή ναό, αλλά και στους δασκάλους που δίδαξαν στο σχολείο τιμώντας στο πρόσωπό τους έναν δάσκαλο. Η σημερινή λοιπόν γιορτή τιμά τον παππά και το δάσκαλο κάτι που το έχουμε ξεχάσει στις μέρες μας. Πρέπει να γυρίσουμε στις ρίζες και στις παραδόσεις μας. Ιδιαίτερα σήμερα για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική συγκυρία.  Εγώ το πιστεύω ακράδαντα αυτό που είπε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας, ότι πρέπει να καλλιεργήσουμε τη γη, πρέπει να παράξουμε περισσότερα. Δεν είναι δυνατόν να εισάγουμε ντομάτες από την Ολλανδία και άλλα πολλά που θα μπορούσαμε να τα απαριθμήσουμε αλλά δεν είναι της στιγμής. Πρέπει λοιπόν να δουλέψουμε περισσότερο, να καλλιεργήσουμε τη γη, να παράγουμε προϊόντα, να έχουμε ο καθένας στο σπίτι του τα απαραίτητα, τη λεγόμενη οικιακή οικονομία, την κότα, το αυγό, που πηγαίνουμε στο σουπερ μάρκετ για να πάρουμε τα αυγά και καταγόμαστε από χωριό. Επειδή ετέθησαν αρκετά ζητήματα και από την πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου, αλλά και από τον αγαπητό φίλο Γιάννη Λεντούδη, θέλω να πω ότι ως δημοτική αρχή έχουμε βάλει στόχους, μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων, να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην καθημερινότητα. Παράλληλα δεν έχουμε αφήσει να διεκδικούμε έργα μεγάλα που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω το συνδημότη μας κύριο Αποστολόπουλο Τάσο, που επί της θητείας του και ως Περιφερειάρχης όπου εξεδίδοντο αποφάσεις ένταξης έργων σε υπάρχουσες προκηρύξεις μέτρων του ΔΕΠΥΝ, ο Δήμος Μεσσήνης υπέβαλε φακέλους και τελικά ενεκρίθησαν έργα για υδρεύσεις, όπως στη πόλη της Μεσσήνης και τα γύρω χωριά και στη τοπική κοινότητα Μηλιωτίου η αντικατάσταση του δικτύου συνολικού προϋπολογισμού 4,2 εκατομμύρια ευρώ. Συν ένα σημαντικό έργο οδικό το Βελίκα Νιοχώρι, το οποίο πολύ σύντομα θα προχωρήσουμε στις διαδικασίες για τις απαλλοτριώσεις και τη δημοπράτηση. Το Μηλιώτη ήδη είναι έτοιμο να δημοπρατηθεί κύριε Γενικέ. Μας το ζητήσατε από την πρώτη στιγμή. Δουλεύουμε εντατικά και δουλέψαμε εντατικά από την πρώτη στιγμή που αναλάβαμε και εγώ και οι συνεργάτες μου αντιδήμαρχοι ο κύριος Κοντοθανάσης που και υπεύθυνος τη Δημοτικής Ενότητας Βουφράδος, μαζί με την τεχνική υπηρεσία, αλλά και οι ειδικοί συνεργάτες μου που οι περισσότεροι είναι μηχανικοί και μπορούμε και ετοιμάζουμε φακέλους, γιατί δεν έχουμε λεφτά να πληρώνουμε μελέτες και μπορούμε να συμμετέχουμε στις διαδικασίες και να μπορούμε και να εντάσσουμε ή όχι έργα. Εντάξαμε και το έργο Δροσιά, Κουρτάκι, Βλάση, Άγιοι Απόστολοι, αλλά δυστυχώς έλειπε το κτηματολόγιο. Δεν μπορέσαμε να ενταχθεί. Ολοκληρώσαμε τη συγκεκριμένη μελέτη κύριε Γενικέ και θα υποβάλλουμε στο αμέσως επόμενο διάστημα το φάκελο επικαιροποιημένο και με αυτή τη μελέτη, στην Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, από την οποία θα πρέπει να ενταχτεί το συγκεκριμένο έργο. Όσον αφορά τις ανάγκες του χωριού, κατ’ αρχήν σε αυτό τον πολύ ωραίο χώρο, θέλω να ξέρετε ότι έχουμε εντάξει ένα πολύ μικρό προϋπολογισμό, είκοσι χιλιάδες ευρώ, αλλά προσπαθούμε να δίνουμε προστιθέμενη αξία στα λίγα χρήματα αξιοποιώντας και τα δικά μας μηχανήματα και τον εξοπλισμό και έτσι το έργο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Εδώ να γίνει κάποιος χώρος άθλησης των παιδιών, Είναι σημαντικό. Το έχουμε ήδη εντάξει στο τεχνικό μας πρόγραμμα και θα το προχωρήσουμε στο αμέσως επόμενο διάστημα. Επίσης σε μια εργολαβία της Δημοτικής Ενότητας Βουφράδων που εντάσσονται κάποιοι δρόμοι, ένας δρόμος είναι και από το Βλάση, ο οποίος και θα γίνει στο αμέσως επόμενο διάστημα. Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα. Ο ανάδοχος για μικρές ασφαλτοστρώσεις, τάπητες και ταπητίδια και επούλωση λάκκων έχει αναδειχθεί και υπογράφουμε σύντομα σύμβαση και αμέσως μετά τις γιορτές αναλαμβάνει και αυτός ο άξονας θα συντηρηθεί πρωτίστως και όπου αλλού έχουμε προβλήματα. Λοιπόν, να συγχαρώ και πάλι και το Σύλλογο και το Γενικό Γραμματέα, που είχαν αυτή την πρωτοβουλία. Εμείς είμαστε δίπλα σε αυτές τις προσπάθειες των τοπικών κοινωνιών. Ευχαριστούμε τους Σεβασμιότατους για την παρουσία τους και ευχαριστώ και εγώ γιοα την πολύ ωραία εκδήλωση που έχει διοργανωθεί σε συνεργασία του Δήμου και του πολιτιστικού Συλλόγου. Και πάλι συγχαρητήρια».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ