28-29 & 30 Νοεμβρίου 2007

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους λίγους μόνο μήνες μετά την επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση είναι εκρηκτική. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κατάσταση απελπιστική . Μεγάλος αριθμός τρέχει άρον-άρον να βγει σε σύνταξη προκειμένου να αποφύγει τα μέτρα που η κυβέρνηση ετοιμάζει στο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα.

Ζούμε μέρες αντίστοιχες με αυτές της εποχής Γιανίτση. Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα  ασφαλιστικής τρομοκρατίας έχει διαμορφωθεί με στόχο να περιοριστούν δικαιώματα εργαζομένων.

Η περιρρέουσα αυτή ατμόσφαιρα οικοδομήθηκε με σχέδιο και επικοινωνιακή στρατηγική από πλευρά της κυβέρνησης. Ήρθε πρώτα η έκθεση της επιτροπής «σοφών» με τον κ. Αναλυτή και ακολούθησε η έκθεση Γκαργκάνα για να δέσει το σύστημα με δηλώσεις πρωτοκλασάτων  στελεχών της κυβέρνησης.

Και το ερώτημα που μπαίνει στον εξαπατημένο ελληνικό λαό είναι που βρίσκονται οι τρεις προεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Καραμανλή που έλεγε με πειστικό λόγο:

• Δεν αυξάνω τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης
• Δεν αυξάνω τις εισφορές
• Δε μειώνω τις συντάξιμες αποδοχές

Όλα ήταν ένα προεκλογικό τέχνασμα αφού το κλίμα που διαμορφώνεται κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση.

Αντί η κυβέρνηση να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις της και να δώσει τα χρήματα που χρωστά στο ασφαλιστικό σύστημα (μόνο στο ΙΚΑ χρωστά πάνω από 9,5 δις ευρώ) ζητά και τα ρέστα από τους εργαζόμενους.

Τι λέει δηλαδή;

Υπάρχουν αλήθεια περιθώρια μείωσης των συντάξεων όταν:

• Η μέση γενική κύρια σύνταξη το 2006 διαμορφώθηκε στα 588 ευρώ για όλα τα ταμεία πλην ΟΓΑ.
• Όταν Κύρια σύνταξη κάτω των 500 ευρώ παίρνει:

Το 61% των συνταξιούχων του ΙΚΑ

Το 57% των συνταξιούχων του ΤΕΒΕ

Το 93% των συνταξιούχων του ΤΣΑ

Το 46% των συνταξιούχων του Ταμείου Εμπόρων

Ας σοβαρευτούμε οι συντάξιμες αποδοχές στην Ελλάδα είναι σε τραγικές χαμηλές τιμές που δεν επιτρέπουν στους συνταξιούχους να ζουν με αξιοπρέπεια με αυτές.

Υπάρχει αλήθεια περιθώριο αύξησης των ορίων ηλικίας;

Τα στοιχεία λένε ότι περιθώρια για αύξηση ορίων ηλικίας δεν υπάρχουν. Η χώρα μας έχει ένα από τους υψηλότερους μέσους όρους συνταξιοδότησης και για τους άνδρες και για τις γυναίκες.

Οι μελέτες που έχουμε κάνει στο Ινστιτούτο Εργασίας και που κανείς δεν τις έχει με στοιχεία αμφισβητήσει λένε ότι αν αυξήσουμε τα όρια ηλικίας κατά ένα χρόνο θα δώσουμε ζωή στο ασφαλιστικό σύστημα μόνο για τρεις μήνες. Άρα μύθος το γεγονός της αύξησης των ορίων ηλικίας.

Οι εισφορές στην Ελλάδα είναι από τις μεγαλύτερες και βέβαια αν θέτει κανείς ζήτημα επιστροφής των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων που λεηλατήθηκαν και δόθηκαν ως θαλασσοδάνεια στο βωμό μιας ανάπτυξης που δεν την είδαμε, θεωρείται ξεπερασμένος, αναχρονιστικός και εκτός κλίματος.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση:

• Αντί να απολογείται για τα δομημένα ομόλογα και τη ζημία που υπέστησαν οι εργαζόμενοι
• Αντί να απολογείται για τη μη εφαρμογή των Βαρέων και Ανθυγιεινών στο δημόσιο
• Αντί να απολογείται για τις μεγάλες αδικίες που υπάρχουν εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων
• Αντί να απολογείται γιατί είναι ο χειρότερος εργοδότης για τους δημοσίους υπαλλήλους στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά θέματα

Περνά χωρίς φειδώ στην επίθεση θέλοντας να εφαρμόσει ένα σύστημα σκληρό, αποδεχόμενη τη λογική που λέει ότι η σύνταξή μας είναι επαγγελματική και όχι κοινωνική.

Με λίγα λόγια πέρα από τη βούλησή της να αυξήσει τα όρια ηλικίας και να μειώσει τις συντάξιμες αποδοχές θέλει η σύνταξη των δημοσίων υπαλλήλων να μην είναι κάτω από την εγγύηση του κράτους.

Η εφαρμογή ή όχι αυτής της αντεργατικής πολιτικής θα κριθεί στους δρόμους της αντιπαραθέσεις. Εκεί θα βρει η κυβέρνηση τις δυνάμεις εργασίας για να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές.

Μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε ως συνδικαλιστικό κίνημα θέσεις και απόψεις. Τους απαντάμε και έχουμε και λύσεις μακριά από τις λογικές της κυβέρνησης και αυτές βρίσκονται στις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα:

Οι αιτίες των  προβλημάτων των ασφαλιστικών ταμείων  έχουν ονοματεπώνυμο και είναι:

1. Η εισφοροδιαφυγή. Η εκτίμηση που έγινε το 2006 έδειξε ότι έχουμε αύξηση της εισφοροδιαφυγής κατά 25% σε σύγκριση με το 2002. Αυτό σημαίνει σε αριθμούς η απώλειες του συστήματος αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση θα φτάσει στα 4,5 δις. ευρώ για το σύνολο των Ταμείων.
2. Η ασυνέπεια του Κράτους στις υποχρεώσεις του. Ποτέ το κράτος δεν εφάρμοσε τους νόμους σε σχέση με τη χρηματοδότηση του συστήματος.
3. Η μεγάλη ανεργία. Τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας πλήττουν πρώτα και κύρια τους ίδιους τους άνεργους και τις οικογένειές τους. Ταυτόχρονα όμως σε ένα διανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα, όπως είναι το δικό μας, οι απώλειες που υπάρχουν από τον παράγοντα αυτό είναι μεγάλες. Η ανεργία για 550.000 περίπου πολίτες κοστίζει στο σύστημά μας ένα ποσό κοντά στα 2,2 δις ευρώ το χρόνο και αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες του προβλήματος.
4. Οι χαμηλές αποδοχές των εργαζόμενων. Όταν οι συντάξεις αυξάνονται σε ποσοστό 4%(ενώ θα έπρεπε να αυξηθούν περισσότερο) αλλά οι μισθοί (που θα έπρεπε να αυξηθούν περισσότερο από τις συντάξεις) αυξάνονται στο 3% υπάρχει πρόβλημα στα οικονομικά όχι μόνο των εργαζομένων αλλά και των Ταμείων.
5. Η απουσία πολιτικών στο δημογραφικό πρόβλημα
6. Η επιβάρυνση των ταμείων από την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Από τα 9 περίπου δις ευρώ που αναφέρονται ως επιχορήγηση των Ταμείων, τα 4,8 δις ευρώ αντιστοιχούν σε παροχές προνοιακού χαρακτήρα που είναι οι συντάξεις του ΟΓΑ και τα κατώτερα όρια των άλλων ταμείων καθώς και τα επιδόματα. Με λίγα λόγια κάνουν πολιτική οι κυβερνήσεις με ξένα κόλλυβα.
7. Η αναχρονιστική και αναποτελεσματική λειτουργία των υπηρεσιών κοινωνικής ασφάλισης.
8. Κανένα ταμείο δεν έχει ολοκληρωμένο σύστημα μηχανοργάνωσης
9. Κανένα ταμείο δεν έχει σύστημα παρακολούθησης δαπανών υγείας, προκειμένου να μπορεί να τις ελέγχει.
10. Δεν υπάρχει κεντρικό σύστημα μηχανογράφησης για τη διασταύρωση στοιχείων έτσι ώστε να υπάρχει και η στοιχειώδης έστω διαφάνεια.
11. Καμιά συνεργασία δεν υπάρχει μεταξύ των ταμείων τόσο σε θέματα βεβαίωσης είσπραξης εισφορών όσο και στα θέματα αγοράς υπηρεσιών υγείας.

Στη χώρα μας, ακόμη, το 2007, είναι ζητούμενο το πόσοι είναι οι ασφαλισμένοι και πόσοι οι συνταξιούχοι.

Είναι, όμως, μόνο το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό το μόνο πρόβλημα που έχουν οι εργαζόμενοι; Η απάντηση είναι όχι αφού τα προβλήματα στο εισόδημα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην παιδεία, στην υγεία, στην αυτοδιοίκηση συνεχώς διογκώνονται.

Ο προϋπολογισμός που κατάθεσε η κυβέρνηση για φέτος δείχνει ότι η αναδιανομή του πλούτου θα γίνει για άλλη μια χρονιά από κάτω προς τα πάνω. Πάλι θύματα θα είναι οι εργαζόμενοι.

Η φορολογική επιδρομή περιλαμβάνει:

• Την αύξηση των άμεσων φόρων κατά 10,1%. Στην τριετία 2005 - 2008 ηωφορολογία των φυσικών προσώπων θα έχει αυξηθεί κατά 32,9% ενώ των νομικών  προσώπων (επιχειρήσεις) κατά 3,3%.
• την αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 13,8% (ποσοστό υπερδιπλάσιο τηςαύξησης του ΑΕΠ), οι οποίοι όπως είναι αυτονόητο θα επιβαρύνουν την πλειοψηφία των πολιτών, που δεν άλλοι από τους μη προνομιούχους.
• Την επιβολή φόρου κατοχής ακινήτων (χαράτσι), -αφορά το σύνολο των ιδιοκτητών- που αντικαθιστά το φόρο κληρονομιάς, ο οποίος σε συνδυασμό με την αύξηση των αντικειμενικών αξιών, θα τριπλασιάσει περίπου (275%) τα φορολογικά βάρη. Την ίδια στιγμή βέβαια η κυβέρνηση προσφέρει δώρα στους μεγαλοϊδιοκτήτες, αφού καταργεί το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
• Την εξίσωση του φόρου πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, που σε συνδυασμό με την αύξηση του ειδικού φόρου στη βενζίνη από 01-01-2008 κατά 2,5 λεπτά, θα επιβαρύνει τους εργαζόμενους  με επιπλέον φόρους 1,3 δις ευρώ.
• Το πάγωμα του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους στα 12.000 ευρώ και η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας θα επιφέρει επιπλέον φορολογικά βάρη 700 εκατομμύρια ευρώ

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω και με δεδομένη την αύξηση κατά 7% του ΑΕΠ να σημειωθεί ότι:

• Οι δαπάνες για την Παιδεία, παρά τις βαρύνδουπες πρωθυπουργικές δεσμεύσεις μειώνονται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά και αντί για το 5%, οδεύουν προς το 3% (από 3,48% του ΑΕΠ πέρυσι στο 3,06%. Αν δε λάβουμε υπόψιν και την αναθεώρηση του ΑΕΠ κατά 25%, που έκανε ο κ. Αλογοσκούφης, η πραγματική δαπάνη για την παιδεία είναι στο 2,5% του φετινού ΑΕΠ ).
• Παρά τα αυξημένα έσοδα του προϋπολογισμού οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις παραμένουν καθηλωμένες με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην προκύπτουν πραγματικές αυξήσεις, αλλά αντίθετα να έχουμε για μια ακόμη χρονιά μείωση στο πραγματικό εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Αποδεικνύεται στην πράξη ότι η κυβέρνηση όταν μιλάει για διεύρυνση της φορολογικής βάσης, εννοεί την κατάργηση της φορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων και τη διάχυση της σε όλους.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Η κατάσταση στο χώρο της παιδείας είναι δραματική. Γνωρίσαμε πέρσι έναν μεγαλειώδη αγώνα των εκπαιδευτικών που ζητούσε την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του και αντιμετωπίστηκε με βία και αυταρχισμό. Αυτή την περίοδο που έγιναν οι κρίσεις των στελεχών εκπαίδευσης διαπιστώσαμε και στην πράξη το σύστημα αναξιοκρατίας όταν ικανότατα στελέχη καρατομήθηκαν επειδή δεν άνηκαν στο χώρο της κυβέρνησης.

Στο χώρο της υγείας επίσης η κατάσταση είναι τραγική. Το δημόσιο νοσοκομείο συνειδητά έχει υπονομευτεί. Τα κενά σε προσωπικό έχουν θέσει εκτός λειτουργίας ολόκληρες μονάδες. Η ΠΟΕΔΥΝ φωνάζει κανείς όμως δεν την ακούει.

Η ακρίβεια έχει χτυπήσει όλα τα μεσαία και τα μικρά εισοδήματα. Παρακολουθούμε και στην Ελλάδα μόνο το 1/3 να ζει πάνω από τη φτώχεια με μεγάλα εισοδήματα και τα 2/3 του λαού μας να οδηγούνται στο περιθώριο.

Η λογική που ακολουθήθηκε την τελευταία ιδιαίτερα δεκαετία από τις κυβερνήσεις  που έλεγε ότι για να λειτουργήσει η αγορά και να έχουμε νέες θέσεις εργασίας πρέπει να ενισχύσουμε την παραγωγή, δηλαδή τον επιχειρηματία αποδείχτηκε μεγάλη απάτη.

Οι επιχειρηματίες αφού άρπαξαν επιδοτήσεις, ενισχύσεις, φορολογικές και ασφαλιστικές απαλλαγές εξαφανίστηκαν μεταφέροντας την επιχείρησή τους στα βόρεια της Ελλάδος χώρες.

Η λύση για να λειτουργήσει η αγορά και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας είναι η ενίσχυση του εισοδήματος του λαού μας μέσα από μια αναδιανομή προς τα κάτω.