Η απογοητευτική εικόνα, που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια οι εργασίες των γενικών συνελεύσεων, συνεχίστηκε και στην τελευταία μας συνέλευση. Έμεινε στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Τρίπολης μια μικρή μειοψηφία, πάντα η ίδια, ξεπερνώντας την απογοήτευσή της για το θέαμα να φέρει σε πέρας τη διαδικασία. Η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων προτίμησε το δρόμο της φυγής. Αν και τα θέματα της ημερήσιας διάταξης είχαν ενδιαφέρον και αναζήτηση λύσεων έπρεπε να συζητηθεί, οι συνάδελφοί μας γύρισαν την πλάτη και επέστρεψαν μόνο την ώρα της ψηφοφορίας.

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: Γιατί αυτή η αποστροφή και πού θα οδηγήσει αυτή η αδιαφορία; Τι φταίει για όλα αυτά;

Είναι κοινή διαπίστωση πλέον και γεγονός, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα διέρχεται μια πολύχρονη και πολύπλευρη κρίση. Είναι επίσης γνωστό, ότι πολλές συζητήσεις έγιναν και γίνονται και πολύ μελάνι έχει χυθεί για τον εντοπισμό των αιτιών που οδήγησαν στο συνδικαλιστικό κίνημα σ’ αυτή την κρίση.

Η ετυμηγορία σχεδόν πάντα η ίδια. Δείχνουμε τους συνδικαλιστές να φταίνε για όλα, τους χρεώνουμε την αποτυχία του συνδικαλιστικού κινήματος και καθαρίσαμε.

Θα ήμουν εξωπραγματικός και αφελής αν ισχυριζόμουν ότι οι ευθύνες των συνδικαλιστών είναι ανύπαρκτες. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και το έχω πολλές φορές δηλώσει και από το βήμα των συνελεύσεων. Η απογοήτευση των συναδέλφων είναι μεγάλη, όταν στις συνελεύσεις επικρατούν εντάσεις, παραταξιακές κόντρες και εκτοξεύονται από ορισμένους συνδικαλιστές λέξεις και εκφράσεις που δεν τιμούν τον κλάδο των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όταν στο βωμό μικροπαραταξιακών κερδών θυσιάζουν ακόμη και θεσμούς καρπό μακρόχρονων αγώνων προηγούμενων συναδέλφων. Όταν δε συζητούν για την ταμπακιέρα που είναι τα προβλήματά μας και δεν αναζητούν τη σύνθεση μέσα από τη σύγκρουση απόψεων και θέσεων. Όταν δεν αντιλαμβάνονται, ότι θα πρέπει να μας ενώνουν τα συμφέροντα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.

Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Γιατί όπως όλα τα προβλήματα έτσι κι αυτό έχει δυο πλευρές.

Έχουμε αναρωτηθεί όλοι μας, μήπως η θέση που λέει ότι για όλα φταίνε οι συνδικαλιστές, μας βολεύει γιατί απομακρύνει την ευθύνη του καθενός από εμάς που είμαστε μέλη του συνδικαλιστικού κινήματος;

Μήπως δηλαδή υιοθετούμε εύκολα την όποια κατηγορία εναντίον αυτών, που εμείς εκλέξαμε, για να μας εκπροσωπήσουν, αρνούμενοι έτσι να κρίνουμε τη δική μας στάση και υπευθυνότητα απέναντι στα κοινά προβλήματα;

Μήπως έφτασε η στιγμή να σταθούμε απέναντι στον καθρέπτη μας και να διερευνήσουμε πόσο ενεργά, ενημερωμένα και συνειδητοποιημένα μέλη του συνδικαλιστικού κινήματος είμαστε;

Αν το κάνουμε με ειλικρίνεια, σίγουρα θα νιώσουμε την ανάγκη να τροποποιήσουμε και να αναθεωρήσουμε τη συμπεριφορά μας. Αλλιώς φοβόμαστε ότι θα έχει επικρατήσει η υποκρισία και ο έντονος ατομικισμός που μας απομακρύνει από το κοινωνικό και συνδικαλιστικό γίγνεσθαι.

Η πολυπόθητη και αναζητούμενη ανάκαμψη του συνδικαλιστικούς κινήματος περνά μέσα από την ενεργό συμμετοχή μας. Τότε μόνο θα πετύχουμε τους στόχους του συνδικαλιστικού κινήματος και θα σβήσουμε μια για πάντα τους ελάχιστους ευτυχώς «συνδικαλιστές» που δεν διστάζουν να λασπολογήσουν καταξιωμένους συναδέλφους και αδιαφορούν για θεσμούς ποτισμένους με αγώνες αν το δικό τους ή το παραταξιακό του συμφέρον το επιβάλλει.

          ΤΑΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

(δημοσιεύτηκε στην Εκπαιδευτική Έκφραση, Έκδοση του Συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών Τρίπολης, Τρίπολη Νοέμβρης 1994, φύλλο 4^ο, δρχ. 20