Του Τάσου Αποστολόπουλου

Κατά κόρον έχει τονιστεί, και εξακολουθεί να τονίζεται, το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση στη χώρα μας.

Η μαθητική εξέγερση κόπασε, μετά από τα γνωστά σε όλους μας γεγονότα, στέλνοντας σ’ όλο τον Ελληνικό λαό επίσημη «νότα» λέγοντας ότι τα αιτήματά τους ήταν πολύ πιο ουσιώδη από την ανάκληση του επίμαχου διατάγματος. Οι μαθητές απαίτησαν από την πολιτεία άμεση παρουσίαση συγκροτημένων και ρεαλιστικών προγραμμάτων για να μπορέσει να βγει η παιδεία μας από το τέλμα μέσα στο οποίο βασιλεύει χρόνια τώρα. Τον αγώνα των μαθητών δεν έχουν δικαίωμα να τον καπηλευτούν ούτε τα κόμματα, ούτε τα συνδικάτα. Αν το μήνυμα των μαθητών το έλαβε, όπως ισχυρίστηκε η κυβέρνηση, οφείλει ο  διάλογος αυτός να γίνει πιλότος και για τα άλλα εθνικά μας προβλήματα.

Ο περίφημος διάλογος «από τη μηδενική βάση» εκ των πραγμάτων κάποτε θα αρχίσει, αν δεν έχει κιόλας αρχίσει. Ο λαός μας είναι έτοιμος να δεχθεί οποιαδήποτε θυσία από τη στιγμή που θα αντιληφθεί ότι τα πάντα συντελούνται κατόπιν σοβαρής και υπεύθυνης μελέτης και ανοίγουν το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο. Το μαθητικό κίνημα έδωσε το μήνυμα και η σκυτάλη πέρασε πλέον στην πολιτεία, στα κόμματα, στους εκπαιδευτικούς, στους γονείς, στους φοιτητές και στους μαθητές. Σήμερα παρουσιάζονται οι ιδανικότερες συνθήκες για μια εθνική πολιτική στην παιδεία μας. Είναι η μόνη διέξοδος.

Ελπίζουμε ότι δε θα ακολουθηθεί η πεπατημένη η οποία οδήγησε όλες τις μεταρρυθμίσεις, μέσα από το φαρισαϊσμό, στην ανυποληψία και στην αναξιότητα της παιδείας μας γιατί «ούτε τα παλιά ούτε τα πρόσφατα έλκη της εκπαίδευσης μπορούν να γιατρευτούν με ξόρκια. Η παιδεία μας έχει ανάγκη από πραγματικό ένδυμα γάμου με τη Σπουδή». Α

Όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η μοναδική σανίδα σωτηρίας είναι ο εθνικός διάλογος. «Αν η περίφημη “μηδενική βάση” είναι μόνο ένα φραστικό τέχνασμα για τη διευκόλυνση του “διαλόγου” , που με τη σειρά του δεν είναι παρά διαδικαστικό τέχνασμα για να “υλοποιηθεί” το προαποφασισμένο πρόγραμμα» Β, να είναι σίγουροι οι κύριοι του Υπουργείου ότι το καζάνι θα συνεχίσει να βράζει και σύντομα θα εκραγεί ισοπεδώνοντας, ίσως, τα πάντα στο διάβα του. Τότε όμως θα είναι αργά και η σωτηρία μόνο από «τους βαρβάρους» θα μπορεί να έλθει.

Τη συζήτηση για την εκπαίδευση θα πρέπει να τη διακρίνει η ειλικρίνεια, με συγκεκριμένα στοιχεία, χωρίς εξάρσεις προσωπικής ρητορείας και δεξιοτεχνίας. Συγκεκριμένες προτάσεις, χρονοδιαγράμματα, προϋποθέσεις και φυσικά οικονομική στήριξη των όποιων αποφάσεων. Ο λαός μας έχει ανάγκη από μια εθνική, υπερκομματική παιδεία για να μη χάσει για άλλη μια φορά το τρένο αλλά να εξοπλιστεί με τις απαραίτητες γνώσεις που θα του επιτρέψει να επιβιώσει μετά την ενοποίηση της Ευρώπης και θα τον εφοδιάσει με τα εφόδια που απαιτεί η εποχή μας θεμελιώνοντας τη βάση για μια αρμονική υλική, πνευματική και ψυχική ισορροπία του ανθρώπου μέσα στο μοναδικό κόσμο του πλανήτη μας με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον μας. «Η συζήτηση για την εκπαίδευση πρέπει να γίνει από διαφορετικές πλευρές, αλλά όχι αποσπασματικά». Δ

Αναμένουμε…

Βιβλιογραφία:

Α. ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ: Μάρθες, γάτες και βρυκόλακες γύρω στα «νέα» μέτρα για την παιδεία, άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 9 Σεπτεμβρίου 1990.

Β. ΦΑΝΗ ΚΑΚΡΙΔΗ: Διάλογος από μηδενική βάση, άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 27 Ιανουαρίου 1991

Δ. Δ. ΦΑΤΟΥΡΟΣ: Η νέα βαρβαρότητα, άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 27 Ιανουαρίου 1991.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ», αρ. φύλλου 1112, 29 Μαρτίου 1991.